Dagblaðið - 08.09.1975, Blaðsíða 15

Dagblaðiö. Mánudagur 8. september 1975.
— .. ■ ........ '
Rússar náðu
sn|omanm
— og skutu hann sem
liðhlaupa!
35
„Ný eða notuð"
Rússar eltu uppi og
gripu einn af
,, sn jómönnunum
hræðilegu”, þegar þeir
voru að leita að lið-
hlaupum á dögum ann-
arrar heimsstyrjaldar-
innar.
Læknir Rauða hersins
athugaði gaumgæfilega þetta
vöðvamikla „manndýr” og
úrskuröaði, að þetta væri „lið- á
hlaupi”, og dýrið var skotið.
Þessa sögu hefur læknirinn
sjálfur, Vazgen Karapetyan,
sagt blaðinu Enquirer. Dr.
Zhanna Kofman, aðalsérfræð-
ingur Sovétmanna um snjó-
manninn, hefur staðfest sögu
læknisins. Doktorinn hefur
sjálfur átt viðtöl við menn úr
sovézku sveitinni, sem náði dýr-
inu.
Þetta gerðist, segja þeir, i
desember 1941 i hinum snævi
þöktu Kákasusfjöllum. Sovézkir
visindamenn eru þeirrar skoð-
unar, að i fjöllunum lifi um 200
„óttalegir snjómenn”.
„Ég var læknir i hersveit
Rauða hersins, sem var við
borgina Makhachkala,” sagði
læknirinn. „Nótt eina var haft
samband við mig frá heima-
varnarliði, sem vildi, að ég
kæmi til þorps þar i grennd.
Þeir sögðust hafa handtekið
skrýtinn mann, sem væri þak-
inn löngu hári. Þeir héldu, að
hann gæti verið njósnari.
Þegar ég kom til stöðva
þeirra, gekk ég inn i hlýtt her-
bergi og sagði þeim að koma
með mann þennan.
Varðmaður svaraði: „Þvi
miður, höfuðsmaður. Þú verður
að fara út i hlöðu til að lita á
hann.”
Ég spurði hvers vegna, og
varðmaðurinn svaraði: „Af þvi
að hann er þakinn lús og af hon-
um er ódaunn.” Ég fór þá út I
gömlu hlöðuna. Hitinn þar inni
var fyrir neðan frostmark. t
ljósglætunni sá ég nakinn mann,
sem stóð I miðju herberginu.
Hann var allur loðinn, með
dökkbrúnum hárum. Samt var
þetta áreiðanlega maður. Ég
gerði ráð fyrir aö hann væri
milli 48 ára og fimmtugs.
Hann var litiö eitt yfir meðal-
lag á hæö og hafði mjög breiðan
brjóstkassa og axlir. Fint, ljós-
brúnt hár var á andliti hans eins
og á kálfi. Stórar lýs skriðu um
munninn og loðnar augabrýr
hans og háls. Hann virtist ekki
taka eftir þeim. Ég tók upp
skæri og fór að klippa hár af
honum. Þegar ég kippti hárum
úr nösum hans, urraði hann af
sársauka, en hann snerist ekki
til varnar.
Ég gekk brott og benti honum
með hendinni. Þegar hann
hreyfði sig ekki, hrintu varð-
mennirnir honum fram.
Þá stundi hann. Hljóðið virtist
koma djúpt úr hálsinum. Það
minnti mig á nautsöskur. Þegar
ég hafði skoðað hann , komst ég
að þeirri niðurstöðu, að hann
væri ekki njósnari en frumstæð
vera, villimaður.” Læknirinn
sagði hermönnunum að hvaða
niðurstöðu hann hefði komizt og
fór siðan.
Nokkrum dögum seinna barst
tilkynning um, að maðurinn
hefði sloppið. En hann mun ekki
hafa sloppiö, heldur verið drep-
inn, að sögn dr. Igor Bourtsevs,
yfirmanns Darwinsafnsins i
Moskvu.
„Við rannsökuðum málið,”
sagði dr. Bourtsev, „og
innanrlkisráðherrann I
Dagestan sagði okkur, að fang-
inn hefði verið úrskurðaður
liðhlaupiog verið tekinn af lifi.”
Dr. Kofman segir, að Ibúar i
þorpi einu á þessum slóðum hafi
um siðustu aldamót náð snjó-
manni og haft sem húsdýr,
kennt honum að vinna húsverk
og útivinnu. Þetta hafi gerzt áð-
ur, en ekki siðan um aldamótin.
Hvit, góð kona óskast —■ ný
eða notuð — 836-3653, greiðið
sjálfar fyrir hringingar. Þannig
auglýsir Henry Moncrief i
Georgiufylki i Bandarikjunum.
Hann stendur hér hjá
auglýsingaskiltinu við þjóðveg-
inn.
Maðurinn er fráskilinn og á
sjö ára son. Skiltið hafði verið
uppi í rúma viku, þegar siðast
fréttist, og simalinurnar glóðu.
Hann segist alltaf svara i
simann, þvi að aldrei sé að vita,
hvenær hin rétta hringi.
Konan er
eyland,
Fidji er
ilmvatnið hennar