Dagblaðið - 21.02.1976, Síða 2

Dagblaðið - 21.02.1976, Síða 2
;#» Dagblaðið. Lat|g'ardagur 21. febrúar 1976. Háaloftið NULLIN OG VERKFÖLLIN — og verkfallsglorían um hausinn á forystunni Pegar þetta er skrifað er nýhafin enn ein törn í þjóðarsporti okkar, verkföllunum. Enn einu sinni er allt lamað, sem ætti að vera lifandi, og flestir verkfallsmenn sitja heima með kveisusting yfir því, hvernig í ósköp- unum þeir kljúfi þær fjárhagsbyrðar, sem þeir bera, og hvernig þeir eigi fyrir næsta skammti á diskana. Það var sagt, að drengnum sem hljóp um og hrópaði „úlfur, úlfur,” hefði ekki verið bjargað, þegar loksins kom úlfóféti á eftir honum. Einhvern veginn læðist að manni sá beigur, að hið margprísaða verkfalls- vopn sé orðið eins konar úlfur úlfur. Ekki trúi ég að það sé eingöngu vegna þess, að ég hef aldrei tekið þátt í verkfalli sjálfur. Á þeim aldarfjórðungi, sem liðinn er síðan íbúi háaloftsins fór ögn að fylgjast með málum, hefur sama sagan ævinlega virst vera uppi á teningnum. Nokkrir menn, sem eiga virðingar að gæta í forsvari fyrir hinn svokallaða verkalýð, sumir þeirra menn, sem ekki hafa unnið með vöðvunum síðan þeir voru peyjar, halda í stóla sína og stöður með því að koma af stað verkföllum við og við, til að sýna lýðnum og sanna, hve góðir forsvarsmenn þeir séu. Sér til hægri — eða eru þeir kannski örv- hentir? — handar hafa þeir hóp æstra og dyggra sveina. Þeir, og fáir aðrir, því miður, koma á fundina þar sem kosið er um verkfallsheimildir. Þeir, sem eru í hjarta sínu á móti verkföllum af biturri reynslu, koma ekki á fundina, illu heilli. Þannig kýs tiltölulega fámennur hópur verkföll- in, en þeir hálfvolgu sitja svo eftir og verða gramir, þegar verkföllin dynja yfir. En allt eru þetta núll, eins og maðurinn sagði, og eins og maðurinn sagði líka hefur núll ekkert gildi nema með því sé einhver stafur, sem gefur því gildi. Og gildisstafurinn, sem þessi núll margfalda, er blessuð pólitíkin okkar, sem hefur það heiðarlega markmið að klekkja á andstæðingnum, hvaða ráð sem til þess eru og hvaða afleiðingar sem þar kann að hafa. Þannig róa hægri menn undir verkföllum, þegar vinstri stjórn lafir í stólunum, en vinstri menn ala á, þegar hægri stjórn situr eða hægri mið, eins og núna. Og hvað hefst svo upp úr bröltinu? Jú, kaupið hækkar um fáein prósent og vinnuveitandinn borgar dálítið meira í þennan sjóð eða hinn, þessi og þessi kaffitími lengist eða kemur nýr,og allir eru afskaplega ánægðir þegar þeir fá fyrstu útborgun sam- kvæmt nýju samningunum, þótt út- borgunin hrökkvi skammt upp í það sem safnast hefur upp meðan ekkert kaup fékkst af því það var verkfall. Svo líða vikur, kannski tveir þrír mánuðir, þá kemur nýtt verð á þessa vöru eða hina vöruna og svo koll af kolli, þangað til vöruverðið er orðið hærra prósentvís heldur en sú kaup- hækkun, sem fékkst til að leiðrétta það sem kaupmáttur gamla kaupsins hafði rýrnað frá næstu samningum þar á undan eða eitthvað í áttina, og þar af leiðandi alveg sjálfsagt að byrja ballið upp á nýtt, rétt í þann mund sem svolítið jafnvægi er að nást milli vinnulauna og verðs á vöru og þjónustu, sem er bein afleiðing af kaupinu. Og þá er mál að byrja upp á nýtt, hvort sem það er nú af hægri þrýstingi eða vinstri þrýstingi, því alltaf situr í landinú einhver stjórn, og þá er líka einhyer stjórnarand- staða, sem hrærir í „verkalýðnum” til þess að reyna að spilla fyrir stjórn- inni, því eins og alþjóð er kunnugt má ekki stjórna á íslandi, bara klóra í bakkann eftir á, þegar allt er að fara til fjandans. Vinur minn, sem er blaðamaður, sagði mér eftir allsherjarverkfallið í febrúar 1974, verkfallið, sem kom af stað mestu verðbólguhrinu, sem yfir okkur hefur gengið, að hann væri ekki í neinum vafa um það, að margir samningamanna tækju þetta samningagauf sem sport eða verulega vel lukkaðan túr; þeir hefðu haft öll þægindi og fínirí úti á Loftleiða- hóteli og étið og drukkið eins og þá lysti, það væri ekki nema von að þá munaði í slaginn. Sumir þeirra, sem hann nafngreindi, hefðu beinlínis látið í ljós við hann og fleiri hvílíkir dýrðardagar þetta væru. Þess vegna er auðvitað best að drífa í verkfalli sem fyrst og það má gjarnan vera dálítið langt. Á meðan herðum við hin, sem er lögum samkvæmt bannað að fara í verkfall af því líkast til að við séum ekki „verkalýður,” sultarólina og líðum margháttuð óþægindi og erfiðleika til þess að finna til sam- kenndar með veslings láglaunafólk- inu, sem er með nokkurnveginn sama kaup og við og hefur verið á miklu hraðari uppleið að undanförnu og að sjálfsögðu erum við full aðdáunar á forystu þess og baráttu. Við lesum um, heyrum og sjáum, hvernig hel- vítis auðvaldið arðrænir „verkalýð- inn” meðan atvinnurekendurnir fitna eins og púkar á fjósbitum, og hvernig verkalýðsfélögin beita úreltu verkfallsvopni sínu til að knýja fram bita af þjóðarkökunni, samtals stærri bita en kakan er. Lausnin á þessu er auðvitað einföld. Við leggjum bara niðui vinnuveitendur og gerum alla starfs- menn hvers fyrirtækis og verks að eigendum þess, svo allir beri jafnt úr býtum. Til eru samvinnu- þjónustu-félög, þar sem allir verka- mennirnir bera jafna ábyrgð, ráða sameiginlega og skipta svo jafnt á milli sín. Fjárhagslega hafa þessi félög gefíð góða raun, en þau hafa líka klofnað eins og önnur fyrirtæki þar sem of mikið er af kóngum. Það væri að minnsta kosti fróðlegt að vita, hvort allir væru færir um og nenntu að axla ábyrgð stjórnunar á sínu fyrirtæki til að fá hlutdeild í hinum svimandi gróða atvinnurek- andans. Það myndi að sjálfsögðu líka binda enda á öll þessi gríðarlegu skattsvik og alla spillingu sem þrífst í skjóli þessara anskota sem lifa á ann- arra vinnu (vinna með hausnum telst ekki til vinnu, sem kunnugt er.) Og þá væri þjóðin laus við verkföllin að sjálfsögðu, því þar fer enginn að fara í verkfall til að heimta hærra kaup af sjálfum sér. En hvað á þá að gera við forustu- verkalýðinn, sem lifir á því að sýna hvers hann sé megnugur með góðu verkfalli? Kristinn Snœland, sveitarstjóri ó Flateyri: Grein þessa ber að skoða sem svar við skrifum íþróttafulltrúa ríkisins, Þorsteir.s Einarssonar, og sonar hans, Jes Einars arkitekts, um íþróttahús og sundlaugarhús á Flateyri í Tím- anum og Dagblaðinu, sem hafa verið svo „Frjáls dagblöð” að láta sig málið skipta. Það sem var Um 1937 hófu Flateyringar að nota vatnsþró við Sólbakkaverk- smiðju til sundæfinga. Hún var hituð upp með gufu frá verksmiðjunni en þó aðeins þegar gufuafl var af- gangs. Við laugina var timburskýli, þar sem menn höfðu fataskipti. Sundlaug þessi var ekki notuð nema fáein ár. Síðar var notazt við kælivatnsþró við frystihúsið á Flateyri en íþróttafé- lagið Grettir sá um hana og byggði þar m.a. baðklefa. Þessi laug var notuð í mörg ár. Með þessu eru upptalin þau íþróttamannvirki scm notuð hafa verið á Flateyri undan- farna áratugi. Núverandi aðstaða Knattspyrnuvöllur er hér nú og er hann allgóður eftir miklar lagfæring- ar sl. sumar. Við völlinn eru hlaupa- brautir í byggingu og stökkgryfjur. Handboltavöllur er enginn en síðan aðalgatan hér var malbikuð hefur henni verið lokað að hluta nokkur kvöld í viku á sumrin, og þar hafa handboltaæfíngar farið fram. í samkomuhúsinu, sem hefur enga baðaðstöðu, fær íþróttafélagið inni Raddir lesenda r,— f TÓMASSON ^— t. Jf STOLPA BEI1IR KJAFTI VILHJALMUR . HALLGRÍMSSON Alþingi, utan dagskrár Stefán ekki stillist hót. Stólpa beitir kjafti. Okkar beittu breiðu spjót brýtur Geir af skafti. Virðing spara verð ég rara — vel þó stari fábjáni — Held ég bara hætti að svara hinum gara Stefáni. Þjóðin virðir þig ei par. Þú ættir sem fyrst að víkja. Sannleik Jónas sagði þar. Sauðahausar Iandið svíkja. Sigmund Tveir um þorskinn togast þeir Trauðla sést hvor eftir gefur. Wilson snýr nú vart á Geir. Virðulegra nef hann hefur. Fiskurinn veit Auðmenn ennþá erum vér enn er líf í sjónum hér ef ofveiði er slunduð frá hann fer fiskurinn hygginn er. Hann yfir-gefur íslandsmið ef þau veita ei lengur frið til að ala upp ungfiskið svo eflist fiskalið. í úthafíð fullvaxinn fiskur fer en fljótt heim aftur víkur sér búskapinn vill hann byrja hér það blessun landsins er. Við fiski’ höfum Iengi lifað á enn lífsvenjur hans er illt að fá fólkið til að fallast á að furða það kallast má. S.S. Lítið í þeim vitið vex í viðureign viðBreta. Það er sífellt sama, sex- skjalið, sem þeir meta. Bretinn þó að brjóti í grið beiti vopnum stálsins íslandsstjórn er alla tíð, „á því stigi málsins.” Eftir þvælu leiða og langa loks þeir birtu vilja sinn. Að fengnu höggi á hægri vanga hyggjast bjóða vinstri kinn. A.K. Herskipið Baldur Það er engin beygla’ hann Baldur á bryndrekana æðir kaldur. Kongunlegi flotinn fríði. friðlaus er í þessu stríði. Undan Baldri óðar hrökkva að því kojnnir rétt að sökkva. Illa Wilson líst á leikinn Langt í frá að Geir sé hreykinn. Erfitt mjög það er að meta hvort okkur styður, eða Breta. En augun hljóta illa að fara ef ekkert gert er nema stara. Þeim sem leita’ að léttu gríni, lítil þó að afrek sýni. Alveg eru ómissandi auíabárðar þessu landi. Úr vinstri og hægri villu sýn verður stundum gaman. Er Dagblaðið í dálka grín dritar öllu saman. Sunna hefir sóma með séð um marga auma og hefír oft á lofti léð ljúfa sólskins drauma. í sólskininu suður frá segjast margir gleyma skruggunum sem skella á og sköttunum okkar heima. S.S. Botnar óskast: Kálfar Geirs nú bölva’ og baula. Böndin slíta. kvígur læla. Rússinn engum gcfur grið. Gætið hans og miðin passið. ■

x

Dagblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Dagblaðið
https://timarit.is/publication/260

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.