Dagblaðið - 21.12.1976, Side 11

DAGBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 21.
DESEMBER 1976.
Endimörk
óbyggðastefnu?
það bil að leggja af stað i för
sína. þegar fyrsta mætingin
varð 29. maí árið 7. Önnur
mætingin hefur staðfest spá
þeirra enn frekar, þegar þeir
nálguðust Jerúsalem um 29.
september.
Þriðja mætingin, sem orðið
hefur 4. desember, hefur síðan
visað þeim veginn suður til
Bethlehem frá Jerúsalem, en
þar á milli eru átta kílómetrar.
Hafi Jesús fæðzt í október,
þegar fjárhirðarnir hafa verið í
högunum (í desember er orðið
allt of kalt f.vrr slíkt). hefur
Jesús verið orðinn um tveggja
' mánaða gamall þegar
vitringarnir komu í fjárhúsið.
Þetta passar ekki alveg við
þá mynd. sem flestir hafa gert
sér af vitringunum að beygja
sig vfir nýfætt barnið í jötunni.
í guðspjöllunum er hins vegar
ekkert að finna, sem mælir
gegn þessari niðurstöðu brezka
vísindamannsins.
Hughes telur þessa þreföldu
mætingu beztu skýringuna á
jólastjörnunni. 1 fyrsta lagi er
það vegna þess að þetta gerðist
á nokkurra mánaða tímabili og
í öðru lagi vegna þess að
Heródes konungur varð ekki
var við ..stjörnuna" og þurfti
að sp.vrja vitringana hvenær
hún birtist. Aðeins er hægt að
reikna með að stjarnfræðingar
yrðu varir við slíkt f.vrirbæri.
Hann viðurkennir þó. að
aðrir möguleikar séu hugsan-
legir. Einn er sá. að
vitringarnir hafi rekió augun í
mætingarnar. Halastjarna. sem
sást í marz árið fimm. kom
þeim af stað og um það leyti
sem þeir komu til Bethlehent i
apríl sáu þeir skin stjörnunnar
Nova.
..Mjög þægileg skýring er
nattúrlega að telja Bethle-
hemstjörnuna kraftaverk,"
segir Hughes prófessor í grein
sinni i Nature. ,,Hún gæti lika
verið goðsögn. Enginn
konungur, sem nokkurs var
virði í þá daga, fæddist án þess
að þess sæjust merki í himin-
hvolfunum."
Og enginn stjarnfræðingur
eða stjörnuspekingur, sem
..nokkurs er virði", lætur jóla-
gleðina alveg fara frá sér.
Það á svo sannarlega ekki af
okkur aumum íslendingum að
ganga. Fyrst er glæpaalda, þá
ávísanamál, bankahneyksli, og
skattamisrétti, sjónvarpstækja-
smygl og fikniefnamál. Og
undir og ofan á þetta kemur svo
djöfulgangurinn út af Kröflu
og Saragossa hf. á Reykhólum
við Breiðafjörð. Námsmenn
æða um með kröfuspjöld fyrir
framan gluggann hjá Villa á
Brekku, Kleppur hefur yfir-
fyllzt og enn eru sjósettir nýir
skuttogarar til að eltast við
síðasta þorskkvikindið í
sjónum. Einhver hélt víst að
mælirinn væri fullur en samt
vantaði herzlumuninn. Sá at-
burður er þegar fram kominn,
sem er bæði baggatyrðill og
punktur aftan við ákveðið skeið
Íslandsíögunnar, sem hófst
með síldaræði, framlengdist
með stríðsgróða, veslaðist upp
með pólitískri spillingu og
verðbólgu og endaði með því að
„fjármálamaður" var tekinn
fastur í alvörunni, eins og
krakkarnir segja.
Þegar farið er að taka fjár-
málamenn fasta á íslandi eins
og hverja venjulega borgara, þá
er óhætt að fullyrða að liðið sé
að lokum þessa þjóðfélags, og
án efa fokið í flest skjól.
Enginn alvöru Islendingur,
sem ekki er kona eða hippi,
hefur ekki gerzt fjármála-
maður einu sinni á ævinni eða
oftar, flestir vegna persónu-
legra húsnæðismála sinna og
aðrir vegna atvinnureksturs.
Það vita allir hugsandi menn að
þessi þjóð hefur lifað á fjár-
málaumsvifum og engu öðru
um áraraðir. Um það vitna fast-
eignasölur sem nú finnast svo
til í hverri götu Reykjavíkur og
þau einkenni borgarinnar að
hafa banka gegnt banka á
hverju horni til að telja út og
inn verðlausan gjaldmiðil.
Að undanskildum örfáum
éinfeldningum sem bjástra við
að draga fisk úr sjó úti á lands-
byggðinni og nokkrum stór-
mennum, sem slá lán á lán ofan
erlendis, þá lifir þjóðin á fjár-
málaumsvifum og gjald-
miðillinn er storkin
steinsteypa, mæld í fermetrum.
Það sem hefur fyrst og
fremst treint tóruna í þjóðinni
eru þau vísindi sem fjármála-
menn hennar hafa stundað og
kennt henni smám saman.
Þessi fagnaðarboðskapur, sem
átt hefur stærstan þátt I að
skapa hér velferðarríki með
allri þeirri sælu sem fyrir fé
fæst, felst í þeirri einföldu
speki að vinna sé heimska. Af
vinnu verður því
einstaklingurinn að öreiga og
því meira sem hann vinnur, því
rriinni líkur eru á því að hann
verði nokkurn tíma bjargálna.
Frá því að þjóðin hætti að
vinna og fór í alvöru að snúa
sér að fjármálaumsvifum hafa
stórstígar framfarir orðið á
öllum sviðum þjóðarbúskapar-
ins. Þessar framfarir og sú vel-
megun sem fylgt hefur í kjölfar
þeirra hefur sannað svo ekki
verður um villst, að þjóðin var
á réttri braut. I krafti þeirrar
vissu var öllum tiltækum mið-
stjórnartækjum beitt til þess að
sannfæra þær fáu eftirlegu-
kindur, sem enn þráuðust við
af einskærri heimsku, að vinna
væri engum til góðs og að hún
yrði litin alvarlegum augum
ráðamanna.
Fyrst í stað var miðstýrðum
aðgerðum einkum beitt til þess
að hlaða undir rassinn á þeim
sem vildu flytjast á mölina, sem
kallað var. Öllu sem taldist til
menningar og menningar-
viðleitni var þjappað saman I
Reykjavík og jafnframt svo um
hnútana búið að heimskingjar
úti á landsbyggðinni væru
hafðir læknislausir sem lengst
af árinu, án samgangna meiri
hluta ársins, gætu ekki náð
sambandií gegnumsíma nema í
mesta lagi einu sinni i viku,
heyrðu varla i útvarpi og sæju
helzt aldrei óspjallaða mynd í
sjónvarpi og fleira í þessum
dúr.
Áhrifin létu ekki á sér
standa. Heilu sveitirnar, sem
fram til þessa höfðu verið að
sliga þjóðarbúið með vinnuvit-
leysu, lögðust í eyði og nokkr-
um sjávarplássum tókst að kála
í leiðinni, þjóðinni til verulegra
hagsbóta.
Enn voru þó eftir nokkrir
staðir, sem ekki eyddust þrátt
fyrir heiðarlegar tilraunir og
var þá fundið upp það ráð að
kaupa skuttogara og senda
þessum útnesjalýð og láta hann
gera út á næstum ördauð fiski-
miðin umhverfis landið. Þannig
fékkst þríeflt miðstjórnartæki
til að ýta honum sjálfkrafa á
mölina. I fyrsta lagi líkamlegt
strit sem ekkert gæfi af sér
miðað við fjármálaumsvifin á
Kjallarinn

Leó M. Jónsson
mölinni án vinnu, skuldabyrði
útnesjabæja, sem mundi
knésetja þá fjárhagslega, og sú
sálfræðilega aðferð sem gekk
út á að tveir menn með skjala-
töskur undir höndunum, gerðir
út frá Reykjavík, gátu á
nokkrum dögum slegið meiri
peninga erlendis handa þjóðar-
búinu en 10 skuttogarar öfluðu
í gjaldeyri á mánuði.
Og nú var loks útlit fyrir að
þetta mætti takast. Tveir þess-
ara bæja voru svo að segja
tilbúnir að leggja upp laupana,
annar á Vestfjörðum en hinn á
Austfjörðum. En einmitt á því
augnabliki, sem mikilsverðum
áfanga í velferðarþróun
þjóðarinnar er svo gott sem
náð, þá klikkar eitthvað í
byggðastefnukerfinu og lög-
reglan byrjar að handtaka fjár-
málamenn — burðarása hins
nýja vinnulausa efnahagslífs á
mölinni, aðaltrekkplástur
hinnar nýju stefnu sem rang-
lega er kölluð byggðastefna
fyrir óbyggðastefnu. Er nú von
að fari um þjóðina?
Fyrir utan þann alvarlega
hnekki sem hinn nýi velferðar-
boðskapur malarinnar hefur
beðið, þá kann þetta atvik að
hafa ófyrirsjáanlegar afleiðing-
ar fyrir framgang
óbyggðastefnunnar.
Nú er hreint ekki víst að
útnesjamenn séu allir til í að
setjast að á mölinni og skoða á
sér naflann á meðan
verðbólgan eys yfir þá, fé, því
það eru nefnilega nokkrir fjár-
málamenn I þessum þorpum
sem þykir nú lítt fýsilegt að
fara til Reykjavíkur og eiga það
á hættu að verða settir upp á
vatn og brauð, fyrirvaralaust.
Sé svo að umsvif fjármála-
manna verði allt I einu talin
refsivert athæfi I stað þess að
vera undirstaða þessa
þjóðfélags, þá mega nú ýmsir
fara að vara sig, og þá sérstak-
lega yfirstjórn fangelsismála
þjóðarinnar, sem hlýtur að fara
flatt á lögmáli framboðs og
eftirspurnar, hvað viðvíkur
bæði húsakosti og mannafla.
Er nú hætt við að renni tvær
grímur á þá sem sannfærðust
við síðustu skattálagningu um
að vinna væri heimska og voru
byrjaðir að hafa skemmtun af
að horfa á það nautaat sem
orðið var mesta sportið I
landinu. Nautaatið, þar sem
hinn heimski launþegi er
nautið og áhorfendur hafa
skemmt sér við að sjá rýting
bætast við á blóðugan herða-
kambinn I hvert skipti sem fjár-
málamanni hefur tekizt að inn-
heimta verðbólgugróða.
Hvað verður um þessa þjóð
ef hefta á frelsi fjármálamanna-
er ógnvekjandi spurning. Allt
efnahagslífið mundi lamast
með því að lífsbjörg fólksins, —
víxlarnir bregzt um leið og
bankarnir loka, sem þeir hljóta
að gera því án fjármála-
mannanna eru þeir óstarf-
hæfir. Engir nema launþeg-
arnir heimsku mundu vinna,
þvi það er bannað með skatta-
lögum, og ekkert er upp úr
launþegunum að hafa án
tilstyrks fjármálamannanna og
bankanna.
Án fjármálamannanna fara
launþegarnir að fitna og hafa
það betra og þá fá þeir meiri
tima til að rífa kjaft og brúka
sig.
Og verðbólgan sem allt efna^
hagskerfið byggist á, hvernig
er hægt að tryggja vöxt og
viðgang hennar án fjármála-
manna og bankanna?
Nei —við verðum að vona í
lengstu lög að alvarleg truflun
hafi orðið á yfirstjórn löggæzlu-
mála og að annaðhvort sé okkurt
að dreyma eða að einhverjum
hafi orðið á f messunni og hér
sé um hrein embættisafglöp að
ræða, annars er þetta þjóðfélag
glatað að eilífu.
Leó M. Jónsson
tæknifræðingur.
ráð til óhófsneyzlu á flestum
sviðum, skuli sifellt vera kvein-
andi og kvartandi um kjör sín
meðan aðrar þjóðir líða.
Nefna má jarðskjálftana í
Tyrklandi, þar sem fólkið
missti allt sitt, en það, sem
komst lífs af, varð að hafast við
undir berum himni í frosti og
fannkomu.
Það er mjög ánægjulegt, að
ríkisstjórnin og fleiri aðilar
skuli hafa hafið söfnun til
hjálpar þessu bágstadda fólki,
og er vonandi að sem flestir
hlýði um jólin hjálparkalli
þessa hrjáða fólks og þar með
kalli Krists til hjálpar þeim,
sem liggja helsærðir við veg-
inn.
Ef öll islenzka þjóðin gæfi
þessu bágstadda fólki som svar-
aði einni dagsmáltið mundi það
skapa sanna jölagleði, iifugt við
óhófseyðsluna, sem ætíð veldur
lifsleiða og ógæfu.
Mig minnir, að einhvern tima
hafi ungt skólafólk komið sam-
an nokkur kviild án kviildverð-
Kjallarinn
Ingjaldur Tómasson
ar og gefið andvirðið bágstiiddu
fölki og sjálfur þáverandi
menntamálaráðherra hafi
heiðrað þessa viðleitni með
nærveru sihni. Eg, held. að það
væri hollt fyrir skólaæskuna að
taka nú þennan sið upi> aftur i
stað hins sífellda óánægjunöld-
urs og umdeildra mótmælaað-
gerða bæði á Alþingi og viðar.
Ég vil fyrir komandi jól
beina því til hinnar íslenzku
kristnu þjóðar. að hún starfi
ætíð eftir hinu fullkomnasta
stefnuljósi, sem til er og skín
ætíð gegnum líf Krists og kenn-
ingar og að hún bæti ætíð hlut
þeirra sem verst eru settir,
hvar sem er á okkar dásamlega
hóteli, sem jörð nefnist og á
sennilega engan sinn líka í
himingeimnum.
Eg vil eindregið hvetja fólk
til að fjölmenna á kristnar sam-
komur (messur), ekki aðeins
um jólin, heldur alltaf. Allir
þeir, sem sækja guðsþjónustur,
hlýða þar á trúarlegar, Hfsbæt-
andi stólræður og taka þátt I
hinum ágæta kirkjusöng og
sameiginlegri bænagjörð,
muau fljótt finna hin lífsbæt-
andi áhrif, sem þetta veitir
þeim. sem sækja guösþjónustu
með opnum, einlægum og sann-
kristnum huga. Sjálfur hef ég
'fundið þennan mikla Guðs-
kraft, sem hefur verið mér
ómetanlegur styrkur í erfiðri
lífsbaráttu.
Þegar þorskastríðið var að
komast í algert óefni, gengust
kirkjuyfirvöld fyrir því, að beð-
ið var fyrir báðum stríðsaðilum
og friðsamlegri lausn. Skömmu
síðar var friður saminn. Eg er
viss um, að þar gæti áhrifa
bænarinnar.
Sömu andlegu yfirvöld ættu
nú að gangast fyrir almennri
bænagjörð til Guðs um jólin
um. að hin íslenzka þjóð vinni
sigur i hinu alvarlega efna-
hags- og sálarlega stríði. sem
þjóðin þarf nú að sameinast um
að vinna.
Oskiljanleg
ráðstöfun
Ég vil lýsu hr.vggð minni
vegna þeirrar ráðstöfunar út-
varpsins að flytja Dskalög
sjúklinga yfir á föstudag. Eg
hef oft dvalizt i sjúkrahúsum
og veit, að sjúklingar eru mjög
oft I ýmsum læknisaðgerðum á
föstudögum. Fjölmargir aðrir.
sérstaklega eldra fólk, sem
vinnur úti, getur ekki notið
þáttarins. Það er áreiðanlega
ekki í kristilegum anda að
svipta að óþörfu mikinn hluta
sjúks fólks þeirri ágætu
skemmtun, sem þessi þáttur
veitir. Eg skora á útvarpsráð að
kippa þessu i lag hið bráðasta,
svo að sjúklingar fái óskalögin
á laugardögum.
Allir uppalendur. allt frá for-
eldrum til háskólakennara,
þurfa að efla kristna trú og
kristna menningu I öllu sínu
uppeldis- og kennslustarfi. Það
er mjög mikilvægt. að foreldrar
gefi sér tíma til að sitja hjá
börnum sínum, þegar þau eru
háttuð á kvöldin, og kenni þeim
kristilegar bænir. Við þurfum
að vinna að því að auka og efla
riki Guðs. bæði hér á landi og
um alla jörð.
Til vor komi þitt ríki.
Trúðu á tvennt i heimi.
tign sem æðsta ber:
Guð i alheimsgeimi,
Guð í sjálfum þér.
Ingjaldur Tómasson.
verkamaður.