Dagblaðið - 15.03.1977, Blaðsíða 2

DAGBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 15. MARZ 1977.
Kaupfélag Austur-Ska<fifétfTng'^'^
HÖFN [ HORNAFIRÐI

S -S ^ ^
/52i
»7; Afgr.: á Krónur
% /é> /<* édJt —
6 Á /?u ‘j % —
/ftJ-, , //-y //O —
6 C& . 'j/ t/7 ' /7S,?
' /Á. r /i/o -
^ík/j Jét'j/ 7JÍ J>o/2 -
0 /fo/V —
f, /érrU&O Á & , 4/0 9 -r
u//— tr ~ /

/tf/dÁÍ' s/

Mr. 27
24-578 50000x3 1569 PuntEdda Af flt
A þessari nótu má sjá umrætt vörugjald neðst á blaðinu.
Okrað á matvælum
til loðnuskipa
—hugsjönirnar gleymdar og
graf nar á Hornaf irði
Matsveinninn á Óskari Hall-
dórssyni hafði samband:
Ég get ekki orða bundizt yfir
svívirðilegu okri kaupfélagsins
á Hornafirði á vörum til skipa.
Ég pantaði nýlega mat fyrir 14
þúsund krónur og fékk reikn-
ing upp á 18 þúsund. 4
þúsundin umfram eru skil-
greind sem „afgreiðslugjald".
Þarna er kaupfélagið að not-
færa sér einokun sína á
staðnum, og í skjóli þess að
ekki sé matvörur annars staðar
að hafa á þessum slóðum leyfa
þeir sér svona lagað.
Við höfum tekið kost á öllum
stöðum á landinu á hvaða tíma
sólarhringsins sem er og yfir-
leitt keppa búðirnar um að ná
viðskiptum við skipin. Athæfi
kaupfélagsins á Höfn á Horna-
firði er hins vegar einsdæmi og
varla trúi ég, að þarna séu
fagrar samvinnuhugsjónir í
hávegum hafðar.
Ég skýri frá þessu öðrum tiL
viðvörunar þvi svona lagað
lætur enginn bjóða sér nema
einu sinni.
Óli blaðasali beitir
nfflAffiS ~ telursighafa einkaréttá vissum
UlDvIUl svæöum ímiðbænum
Helgi Helgason skrifar:
Astæðan fyrir þessari grein
er atburður einn, sem undirrit-
aður varð vitni að á horni
Austurstrætis og Pósthússtræt-
is.
Ég ætlaði að kaupa mér Dag-
blaðið af blaðsölustrákunum og
var að leita að peningum í vös-
unum, þegar ég heyrði þessi
ógurlegu öskur og læti. Sá ég þá
hvar einn „blaðsölustrákur-
inn“, nánar tiltekið hinn þekkti
Óli blaðasali, var að reka tvo
smástráka í burtu með þeim
ummælum að þeir væru að
selja á „hans svæði“. Veit ég
ekki til þess að byrjað væri að
veita einkaleyfi fyrir ákvéöin
svæði í borginni til þessara at-
hafna, en ef svo er þá þykir mér
það miður.
Annar strákurinn hörfaði
strax burtu, en hinn var ekki á
því að gefa sig og reyndi að
skýra sitt mál: að enginn hefði
rétt til að eigna sér ákveðinn
stað eða svæði. Þá rauk Óli að
strák með krepptan hnefa og
sló hann nokkuð fast i andlitið
um leið og hann sagði: „Já, ég
slæ þig bara á kjaftinn. Farðu
bara til ritstjórans.“
Strákgreyið var gráti næst en
harkaði þó af sér, þó önnur
kinnin væri farin að blána. Rak
hann þá síðan alla leið út í
Hafnarstræti. Ég var svo hissa
Óli við störf á „einkasvæði" sínu.
að ég kom varla upp orði. Að
horfa á fullorðinn mann beita
saklausan og varnarlausan
krakkann slíku ofbeldi; það er
eitt af því sem ég get ekki
þolað.
Ég hef oft heyrt um viðskipti
strákanna við Óla og hafa
margir orðið vitni að þeim.
En þetta gengur þó full langt.
Hann ætti frekar að fá sér
mannsæmandi vinnu, en vera
ekki að taka hlut af þeim
eina pening, sem þessir ungu
drengir eru að myndast við að
eignast.
Hvað hafa Skagfirð-
ingar unnið til saka?
—fáeinar línur til Steinunnar Eyjólf sdóttur
Þú segir í bréfi þínu í DB 8.
þ.m. að ekki sé hægt að ljúga á
Skagfirðinga. Gerirðu þér fulla
grein fyrir því, hvað þessi orð
þin geta þýtt?
Ég held að þú hafir ekki at-
hugað það. Eða segðu mér
hvort upp hafa komið fleiri
falsanir, svik og prettir, jafnvel
morð, norður í Skagafirði eða
hér á Suðurlandi. Svo leyfir þú
þér að benda á Jóhann Péturs-
son til að leika hér I sjónvarp-
inu forynjur og tröll fyrir Norð-
lendinga.
í fyrsta lagi er Jóhann orðinn
gamall og hefur undanfarið
legið hér á sjúkrahúsum farinn
að heilsu.agþú sem íslendingur
ættir ekki að blanda honum inn
í ótuktarleg skrif þín um fólk.
Allir Islendingar vita, að hann
lék í þessari tröllamynd til að
geta lifað, því það var ekkert
pláss fyrir hann eða neina at-
vinnu aðra að fá hér hjá
íslendingum sjálfum, og nú
mundi hann hvorki hafa vilja
né líkamsþrek til þess. Jafnvel
ekki fyrir þá fáu tslendinga
sem hjálpuðu honum I öllum
hans erfiðleikum.
Svo vil ég spyrja þig, hvort
fram hafa komið í blöðum fleiri
kvartanir um sjónvarpsdag-
skrána frá Skagfirðingum eða
Sunnlendingum.
Og eitt enn: Finnst þér ein-
hver skömm fyrir föður að
koma börnum sínum I svefn á
skikkanlegum tíma á kvöldin?
Að síðustu: Fáir hafa skrifað
meira um dagskrá sjónvarpsins
en Aðalsteinn Ingólfsson og þó
ég hafi einu sinni sent honum
línu 1 blaði, var það ekki vegna
gagnrýni hans um sjónvarpið.
Þar hef ég oftast verið honum
sammála. Og með allri virðingu
fyrir þér, Steinunn, þá held ég
að sá drengur hafi meira vit á
hlutunum en þú.
Svo krefst ég svars á eftirfar-
andi: Hvað hafa Skagfirðingar
gert af sér til þess að ekki sé
einu sinni hægt að ljúga upp á
þá hvað þá annað?
Jóhanna Pétursdóttir,
Laugarnesvegi 66.
Hljóta aðeins „vinir”
og „stéttarbræður”
umbun og náð?
— raunaleg frásögn íslenzkrar konu sem hugðist
flytja heim eftir nokkurra ára Svíþjóðardvöl
Rakel Ólafsdóttir hafði sam-
band við blaðið:
Ég get ekki orða bundizt yfir
því óréttlæti og mótlæti sem ég
hef orðið fyrir hér á íslandi að
undanförnu. Það er eins og
maður sé búinn að fyrirgera
öllum sínum mannlegu og
borgaralegu réttindum vegna
þess eins að hafa flutzt til
Svíþjóðar i 6 ár, en þangað
fórum ég og eiginmaður minn í
atvinnuleysinu kringum 1970
til að fá vinnu.
Ætlunin í upphafi var þó að
koma aftur til Islands eftir 1—2
ár. en þá var maðurinn minn
orðinn alvarlega veikur af
lömun og varð að leggjast á
sjúkrahús.
Eftir þessi 6 ár var hann
orðinn vinnufær aftur og þá
hugsuðum við strax til heim-
ferðar. Rétt er að taka það fram
að í Svíþjóð var okkur tekið
tveim höndum og hjálpað um
atvtnnu og húsnæði af hinu
opinbera og yfirleitt leið okkur
mjög vel þar. Hins vegar
töldum við eðlilegt að svo
framarlega sem atvinnuleysi
eða annar vandi stæði ekki í
vegi, flyttumst við aftur til þess
lands sem hafði alið okkur og
menntað og við verið skatt-
greiðendur um árabil. 3 börn
okkar eru einnig á skólaaldri og
er eðlilegast að þau stundi nám
í islenzku umhverfi.
Jafnskjótt og maður minn
hafði náð sæmilegri heilsu
ákváðum við að ég færi til
tslands og kannaði möguleika á
atvinnu og íbúðarhúsnæði.
Hjá Dagsbrún vantaði ekki
Ijúfmennskuna og fögur loforð.
Eg sótti um kaup á einni af
söluibúðum Framkvæmda-
nefndar. Sigfús Bjarnason og
Guðmundur J. Guðmundsson
tóku því vel og hétu mér fyrstu
íbúðinni sem losnaði.
Magnús L. Sveinsson, sem ég
tek fram að kom fram af heiðar-
leik og skilningi, bað um að fá
læknisvottorð mannsins míns
til að auðvelda og hraða gangi
máia.
Þá fer ég til Svíþjóðar aftur
til að undirbúa heimferðina,
við seldum ágæta íbúð sem við
höfðum eignazt, létum pakka
saman allri búslóðinni og síðan
kem ég aftur heim með börnin
til að ganga endanlega frá
íbúðakaupunum, en maðurinn
minn bíður með búslóðina úti.
Eg fer beint niður i
Dagsbrún með læknisvottorðið
umbeðna en það var upp á 36
síður samtals. Fyrir utan skrif-
stofuna hitti ég Sigfús Bjarna-
son en hann vill ekki taka við
læknisskýrslunni sjálfur en
bendir mér á að fara með hana
inn á skrifstofu til ljósritunar.
Þar tók við henni kona Guð-
mundar J. Guðmundssonar sem
þar vinnur og merkir hún
skýrsluna Sigfúsi.
Síðan líður og bíður og aldrei
er haft samband vegna íbúðar
og mér er stöðugt talin trú um
að ekkert hafi losnað. En einn
góðan veðurdag frétti ég af
íbúð sem losnar og bíð spennt
en ekkert gerist. Þá hringi ég i
Sigfús til að athuga sannleik-
ann og hann viðurkennir að
íbúð hafi losnað. Hins vegar
segir hann að „stéttarbróðir"
sinn eigi að fá hana. En hvað
um fyrri loforð og „fyrstu fbúð
sem losnar"? „Ja, þetta er
stéttarbróðir sem er á götunni."
Síðan fékk ég hverja afsökun-
ina og útskýringuna annarri
fáráttlegri um að vegna 6 ára í
Svíþjóð hefði ég fyrirgert rétti
mínum og glatað honum og ef
það er raunin, þá þykir mér
stór munur á tslandi og Svíþjóð
þar sem allt var gert til hjálpar
einstaklingnum. Síðan kom í
ljós að þessi „stéttarbróðir á
götunni“ var ekkert á götunni
heldur bjó í nýlegu leiguhús-
næði hjá borginni.
Eg hringdi í Guðmund J. og
hann þóttist ekki kannast við
að neinni ibúð hefði verið ráð-
stafað þó hann hafi vel vitað af
þessu.
Því næst er haldinn fundur
um úthlutunina sem endan-
lega skyldi ákveða hana.
Magnús L. Sveinsson reyndi
þar að halda á minum málum
sem bezt hann gat, krafðist þess
m.a. að læknisskýrslan yrði
sýnd fundinum en þá kannaðist
enginn við neina læknis-
skýrslu. Loks var fundinum
.frestað um viku þar til skýrslan
væri fundin.
En nú bregður svo við að
enginn þykist hafa Veitt skýrsl-
unni móttöku og kona Guð-
mundar J. gengur svo langt að
varpa mér á dyr fyrir að
krefjast þessara mikilvægu
gagna sem hún sjálf veitti mót-
töku og merkti Sigfúsi. Loks er
mér tilkynnt að skýrslan sé
ekki hjá Dagsbrún og „stéttar-
bróðirinn" hafi fengið hús-
næðið sem mér var lofað. Sama
dag berst mér fréttin um að
maðurinn hafi verið lagður
aftur inn á sjúkrahús í Svíþjóð.
Nú verð ég að hrökklast út
aftur með börnin eftir að hafa
mætt algeru skilnings-,
samúðar- og réttleysi af hálfu
þessara aðila, sem þó höfðu
með fögrum loforðum gefið
mér kjark til að selja ofan af
okkur í Svíþjóð, pakka og koma
heim. Manni kemur ýmislegt til
hugar eftir svona reynslu, en
ekki skil ég hvernig Guð-
mundur J. getur setið þarna
árum saman. Er þetta sá maður
sem verkalýðurinn þarf að
treysta fyrir sínum málum?
Það stóðst ekki orð af því sem
hann og Sigfús lofuðu. Magnús
L. Sveinsson var eini maðurinn
sem vildi nota lögin og mína
pappíra við þessa úthlutun.
Mér virðist sem maður standi
uppi algerlega réttlaus, líkt og
manni hafi verið úthýst fyrir að
hafa leitað annað eftir tíma-
bundinni atvinnu. Eða er það
virkilega svo að einungis
„vinir“ og „stéttarbræður"
hljóti umbun og náð þessara
herra?