Dagblaðið - 08.06.1977, Blaðsíða 3

DACBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 8. JUM 1977.
N
.3
Hvað segir maður svo við frænku
Eg held að engin ástæða sé til að ætla Hort eða öðrum velsiðuðum
heiðursmönnum eða konum þá yfirsjón að gleyma þakklæti fyrir
móttökurnar og klappa dálítið á koilinn á hégómaskap Islendinga
segir bréfritari.
Geirfugl skrifar:
Einu sinni var maður sem
vann á fjölmennum vinnustað.
Ekki leið sá dagur að maður
þessi, sem hvorki var betri né
verri en aðrir ;;tarfsmenn,
spyrði ekki vinnufélagana að
því hvernig þeim iikaði að
vinna með sér. Spurninguna
ítrekaði hann við hina og þessa
nokkrum sinnum á dag. Heldur
þótti þetta hvimleitt af vinnu-
félögunum þótt þeir fyrir siða-
sakir segðu oftast að þeim
líkaði ágætlega að vinna með
manninum. Aftur á móti var
ekki laust við að gert væri grín
að honum á bak vegna þessara
hégómlegu spurninga.
Stundum hefur þessi maður
komið í huga minn þegar þekkt-
ir erlendir gestir kveðja land og
þjóð í útvarps- eða sjónvarps-
viðtölum og finnst mér þá
stundum fréttamennirnir leika
hlutverk mannsins ,,vel-
kynnta".
Sem betur fer hef ég ástæðu
til að ætla að yfirleitt sé tekið
vel á móti erlendum gestum og
flest gert til að gera þeim dvöl-
ina eftirminnilega enda fer það
varla fram hjá þeim að gest-
gjafarnir telja sig eiga hrós
skilið fyrir móttökurnar.
Síðasta dæmið sem ég man eftir
því til sönnunar, var þegar stór-
meistarinn Hort kvaddi okkur í
sjónvarpsviðtali í lok sinnar lit-
ríku heimsóknar.
Eftir nokkrar almennar
spurningar fréttamannsins,
lagði hann fyrir stórmeistarann
spurningu sem hljóðaði eitt-
hvað á þá leið hvernig hann
kynni nú við okkur Islendinga.
Ég beið eftir þessari spurningu,
hún er gamall kunningi af
vörum fréttamanna þegar
kunnir, erlendir menn kveðja
okkur landa með slíkum
viðtölum. Ef til vill var það
ímyndun min, en mér fannst
eins og Hort hefði einnig búizt
við spurningu af þessu tagi.
Það var eins og hann væri að
stríða fréttamanninum með því
að svara ekki alveg strax og
meðan Hort skýrði frá örfáirm
atriðum, sem hann vildi koma á
framfæri virtist mér frétta-
maðurinn fyllast óþolinmæði
og tvístíga eins og honum væri
mál að pissa. En biðin var ekki
löng og svarið kom — jákvætt
eins og vænta mátti. Mér datt í
hug hvort það hefði verið dag-
legt brauð hjá stórmeistaran-
um að svara spurningum af
þessu tagi.
I gamla daga þótti sjálfsagt
að gestir þökkuðu fyrir gerðan
greiða t.d. með orðunum Guð
laun. Enn k'enna allir foreldrar
börnum sínum að þakka fyrir
sig og ef þau gleyma því er
gjarnan sagt i alvarlegum tón:
Hvað segir maður svo við
frænku. Öll börn skilja þá á-
minningu.
Hingað tii befur þótt sjálf-
sagt að gefa gestum kost á að
þakka fyrir sig að eigin frum-
kvæði. Eg held að engin ástæða
sé til að ætla Ilort, eða öðrum
velsiðuðum heiðursmönnum
eða konum, þá yfirsjón að
gleyina þakklæti fyrir mót-
tökurnar og klappa dáiitið á
„kollinn“ á hégómaskap okkar
íslendinga með því að vikja
nokkrum vinalegum orðum að
landi og þjóð á kveðjustund-
inni.
Það er ljóður á starfsháttum
okkar ágætu fréttamanna þeg-
ar þeir þykjast þurfa að minna
gestina á þennan sjálfsagða
hlut. Hér er ef til vill verið að
gera lítinn hlut að stóru máli,
en getur ekki verið að þegar
þessir menn eru spurðir um
land og þjóð í sínum heimkynn-
um ljúki þeir kynningunni t.d.
eitthvað á þessa leið:
Islendingar eru svo sem
ágætis fólk og ef þú ferð til
íslands vilja landsmenn vafa-
laust allt fyrir þig gera en
mundu að þeim þykir ákaflega
gott að fá hrós fyrir mót-
tökurnar — dálítið þreytandi
en kemst upp í vana.
Ef þú kemur fram í sjónvarpi
eða útvarpi biðja frétta-
mennirnir þig alltaf um dálítið
hrós og þá er um að gera að
hrósa landsmönnum fyrir
reglusemi og gjafmildi i allri
þjónustu og umfram allt alúð-
legar móttökur sem landsmenn,
í hógværð sinni, gera sér ekki
ljóst hvað eru dásamlegar.
Ólukkans vegarspott-
ann vantar slitlag
Að vísu geta þeir það, farið á
holóttan veg í gegn um Blesu-
grófina og inn á Reykjanes-
braut. Allmiklu styttri vega-
lengd og notuð af mörgum. En
vegurinn er ákaflega holóttur
og varasamur. Því spyr ég þig,
borgarstjóri, á ekki að lagfæra
„Birgisbraut" hafa ýmsir kallað vegai spottann gegnum Biesu-
grófina. Af mynd Harðar Vilháimssonar má sjá hve holóttur
vegurinn er.
þennan ólukkans vegarspotta
og leggja á hann varanlegt slit-
lag?
DB hafði samband við
borgarstjóra, Birgi Isleif
Gunnarsson, og tjáði hann
blaðinu að enn væri ekki búið-
að taka ákvörðun um varanlegt
slitlag. Gerðar yrðu lag-
færingar á veginum og borgar-
ráð myndi fljótlega taka
ákvörðun um varanlegt slitlag á
umræddan vegarspotta.
íbúi i Hólahverfi i Breiðholti
hringdi:
Það er kunnara en frá þurfi
að segja að íbúar Breiðholts
hafa á mörgum sviðum þjón-
ustu orðið afskiptir af hálfu
borgaryfirvalda. Þetta á ekki
hvað sizt við í samgöngu-
málum Breiðholts. Þaú hafa frá
fyrstu tíð verið í miklum
ólestri, þó nokkuð hafi batnað
siðastliðið haust með tilkomu
tengingar milli Vesturhóla og
Stekkjarbakka.
Þetta var ákaflega þörf sam
göngubót — einkum og sér í
lagi fyrir ibúa Hólahverfis.
Áður höfðu íbúar Hólahverfis
orðið að taka á síg mikinn krók
— aka suður Vesturhóla, áfram
suður Vesturberg þá Norður-
fellið áður en þeir loks eftir
mikla króka komust á Breið-
holtsbraut. Þar var ekinn
drjúgur spotti í vestur þá loks
beygt til norðurs og komu á
Reykjanesbraut.
Já, ágæti borgarstjóri, þetta
urðu ibúar Hólahverfis að
sætta sig við. Þeir urðu því
ákaflega fegnir þegar vegar-
spottinn milli Vesturhóla og
Stekkjarbakka var tekinn í
notkun.
I beinu franthaldi af því álitu
íbúar Hólahverfis að ekki yrði
þar við látið sitja. Ekki yrðu
fleiri leiðindakrókar settir á
leiðina í bæinn. En aldeilis
ekki, nú var þeim gert að aka
Stekkjabakka til vesturs og
síðan suður að þeir loks komust
á Álfabakka. Þá gátu þeir beygt
til vesturs — og inn á Reykja-
nesbraut. Krókur vissulega þó
ekki stór sé — en það hlýtur að
teljast ákaflega vafasamt að
sameina umferð úr Hólahverfi
og Breiðholti 1 á einn ákaflega
stuttan vegarspotta — sér í lagi
á veturna.
Ibúar Hólahverfis bjuggust
sem sé við að þurfa ekki að aka
vegarspottann til suðurs áður
en þeir komu á Álfabakka. Þeir
vildu komast beint án allra út-
úrsnúninga inn á Reykjanes-
braut.
Holóttur vegur, stendur á skilti frá Reykjavikurborg og vegfar-
endur varaðir við hinum slæma vegarkafla sem ibúum Breiðholts
er gert að aka um. DB-mynd Hörður Vilhjálmsson.
Hlustar þú ó
Keflavíkurútvarpið?
Agústa Hallsdóttir vinnur i Bók-
bindaranum. Nei, það geri ég
ekki. Eg hef ekki tíma til að
hlusta á það, en ég held þó að það
sé ágætt.
Sigurveig Björnsdóttur vinnur f
sparisjóði. Stundum. Mér finnst
íslenzka útvarpið svo leiðinlegt.
Það er dauf músik þar og leiðin-
leg. Aftur á móti er góð músik í
Kananum.
Friðrik Sigurgeirsson bilstjóri.
Já, þegar dagskráin I Ríkisútvarp-
inu er ekki það góð, þá hlusta ég
á Keflavík. Helzt er það nú á
sunnudögum. Þess utan hlusta ég
mikið á Ríkisútvarpið.
Halldóra Karlsdóttir húsmóðir.
Nei, ég geri ákaflega litið af þvi.
Hef litla ánægju af þvi. Mér
finnst þetta vera mest hávaði auk
þess sem þeir tala of mikið.
Carl Möller hljóðfæraleikari.
Nei, ég hef ekki gert það lengi.
Efnið í Ríkisútvarpinu hefur
skánað mikið um miðjan daginn
og á kvöldin starfa ég við hljóð-
færaleik og hef þvi ekki tima til
útvarpshlustunar.
Kristjana Þorsteinsdóttir vinnur
á skrifstofu á Keflavíkurflug-
velli.
Já. — Af því að ég vinn á Kefla-
vikurflugvelli. Annars er það
ekkert sérstaklega gott. Það er
alitaf sama músíkin í því.