Dagblaðið - 09.08.1977, Side 5

DAGBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 9. AGUST 1977.
DB-MYNDIR
FRIÐGEIR AXFJÖRÐ
Arnarneshreppur hefur ekki
látið greipar sópa um fjár-
hirzlur ríkisins (né heldur
Landsbankans) til hafnar-
gerðarinnar. Sex og hálfri
milljón hefur verið varið til
hennar úr hreppssjóði, fjár-
lagaheimild er fyrir 11,4 millj-
ónum, að sögn Ingimars odd-
vita á Ásláksstöðum.
Á Eyrinni
íbúar á Hjalteyri eru nú lið-
lega 70. A sjálfri Eyrinni býr
raunar enginn, heldur í
brekkurótunum og brekkunni
sjálfri. Af um tylft íbúðar-
hæfra húsa á Landsbankinn
meira en helming (í þvi sem
ber nafn Kveldúífsforstjórans
Richards Thors er nú rekið
heimili fyrir börn og unglinga).
Þar eru gerðar út 2-3 trillur
og nýlega var hafin útgerð
tæplega 80 tonna báts, sem
hlotið hefur nafnið Helgi
magri. Utgerðarmaðurinn er
Hjörleifur Hallgrímsson
byggingameistari á Akureyri
sem einnig rekur litla matvöru-
verzlun á Hjalteyri. í búðinni
hittast menn, kaupa sér til
heimilisins og spjalla saman.
Astandið á Hjalteyri, deyfðina
her oft á góma. ,,Nú hlýtur
þetta að fara að lagast,“
segir innanbúðarmaðurinn,
Jóhannes Björnsson, faðir
Hennings. „Það sjá allir að
þetta getur ekki gengið
lengur." Jóhannes hefur verið
á Eyrinni í 40 ár og var smiður
hjá Kveldúlfi þar til hann
missti fjóra fingur á annarri
hendi í vinnuslysi. „Ég hef ekki
verið nokkur maður síðan,“
segir Jóhannes. „Þeir sögðu nú
læknarnir, Guðmundur Karl og
þeir á Akureyri, að ég yrði svo
ríkur eftir þetta af skaðabótun-
um, að ég gæti keypt mér
heilan togara. En það var þá
dálitið annað.“
„Þeir þorðu
ekki í Kveldúlf“
Jóhannes fékk aldrei skaða-
bætur fyrir fingramissinn og
enginn lögfræðingur fékkst til
að taka að sér að reka mál hans
gegn Kveldúlfi. „Þegar þeir sáu
við hverja var að eiga, þá
sögðust þeir ekki geta tekið
málið að sér, þetta væru
kunningjar þeirra og fleira og
fleira. Nei, þeir þorðu ekki i
Kveldúlf...."
Henning Jóhannesson, sem
er innfæddur Hjalteyringur,
svíður sárt að horfa upp á eymd
staðarins. Hann segir að þeir
séu orðnir margir, sem hafi vilj-
að setjast að á Hjalteyri I gegn-
um árin og hefja þar einhverja
starfsemi, en Landsbankinn
hafi alltaf verið ljár í þeirri
þúfu.
Meint fyrirstaða
Landsbankans
„Það hefur alltaf verið
hægara að selja hlutina út af
staðnum en að láta heimamenn
njóta góðs af,“ segir Henning.
Hann nefnir dæmi: „Hér var til
dæmis trésmíðaverkstæði, sem
væri mjög gott að hafa á
Akureyri. Það — eða vélarnar
— var selt manni á Akureyri
fyrir 200 þúsund. Langt undir
sannvirði. Hreppurinn átti for-
kaupsrétt en áður en nokkur
vissi af var allt um garð
gengið.“
Annað dæmi: „Það var lítill
frystir úr verksmiðjunni hérna
niður frá, ágætur frystir með
tveimur klefum. Ég vildi fá
hann leigðan eða keyptan, til að
frysta í honum beitu eða eitt-
hvað. Karl Sigurðsson, fulltrúi
Landsbankans hér, sagði mér
að ég fengi hann ekki, það
stæði ekki til að selja hann. Það
næsta sem ég frétti var að búið
var að selja hann í rækju-
vinnsluna á Dalvík fyrir um 100
þúsund. Seinna spurðist ég
fyrir um þessa sölu á frystinum
til Dalvíkur á hreppsfundi og
Hjalteyri — síldarverksmiðja Kveldúlfs hf. og hluti tilheyrandi bygginga. Síldarverksmiðjan er yzt, síðan mjölskemmur, verkstæði,
tankar, skrifstofubyggingar og fleira. Nýi hafnargarðurinn er aðeins utar til hægri.
ffiati-laiii-
Jóhannes Björnsson: „Þeir
þorðu ekki í Kveldúlf....“
Stefán Pétursson, lög-
fræðingur Landsbanka Isiands:
„Engin fyrirstaða af ókkar
hálfu.“
Ingimar Brynjólfsson, oddviti á
Asláksstöðum: „Sala trésmíða-
vélanna eins og hvert annað
óhapp.“
Karl Sigurðsson, umbi
hankans, segir ekkert.
þá sagði Jón Sólnes að það væri
nauðsynlegt að selja allt, sem
hægt hefði verið að selja til að
halda lifi I ráðsmanninum!
Skemmtilega orðað!"
Umbi Landsbankans
segir ekki orð
Ráðsmaðurinn, umboðs-
maður Landsbanka tslands á
Hjalteyri er Karl Sigurðsson
vélvirki. Hann vill sem minnst
um Hjalteyri og Landsbanka
íslands ræða við blaðamenn.
„Það bað mig enginn um
þennan frystiskáp fyrr en hann
var farinn héðan,“ segir hann.
„Auk þess veit ég ekki að.hvaða
gagni hann hefði getað komið
hér, þetta var bara skápur."
Og, Stefán Pétursson, lög-
fræðingur Landsbankans,
segir: „Þetta var ónýtur skáp-
Henning Jóhannesson, Guðrún, kona hans og börnin: „Alltaf
hægara að selja út af staðnum en heimamönnum."
ur, sem var áð 'eyðileggjast á
Hjalteyri, þegar menn á Dalvik
gátu notað sér hann. Og eitt-
hvað var það nú meira en 100
þúsund. Við höfum leyft öllum
að vera á Hjalteyri sem þar
hafa getað verið. Trésmíðaverk-
stæðið var að fara...“
Ingimar oddviti á Asláksstöð-
um segir sölu trésmíðavélanna
hafa verið eins og „hvert annað
óhapp.“
mÉjM P ' »
: WmÍm' . ; 5-
I
Þak mjölskemmunnar brann í miklum eldi fyrir allmörgum árum.
Veggir og bitar standa heilir eftir. Þarna vili Hjörleifur Hallgríms-
son setja þak yfir og nota fyrir útgerð sína.

-