Dagblaðið - 28.11.1977, Blaðsíða 18

22
DACiBLAÐIÐ. MANUDACUR 28. NÓVEMBER 197.7
Pólsk tónlist á Kjarvalsstöðum
Sendiráð Pólska alþýðulýð-
veldisins og Islensk-pólska
menningarfélagið gengust fyrir
kynningu á pólskri tónlist
seinni tíma, á Kjarvalsstöðum
sunnudaginn 20. þ.m. Flytj-
endur voru nokkrir meðlimir
Sinfóníunnar, píanistarnir
Halldór Haraldsson og Gísli
Magnússon, Rut Magriús-
son altsöngkona og söngflokk-
urinn Hljómeyki. Fyrst var
leikinn strengjakvartett eftir
þann gamla og góða meistara
Szymanowski (kynslóð Stravin-
skys) og forkunnarvel, undir
forustu Guðnýjar konsert-
meistara. Þó Szymanowski
teljist orðið til klassíkeranna er
tónlist hans enn að mestu
óþekkt hér á landi, utan nokkur
Vl! II ,—■■■■■■............
píanó- og fiðlulög og Stabat
Mater, sem Wodiszco stjórnaði
fyrir nokkrum árum. Það var
því sannarlega mikill fengur að
þessum kvartett sem ein-
kennist af lýrískum, hátt-
bundnum trega í slavneskum
anda þó. Síðan komu tónverk
eftir sjö núlifandi tónskáld og'
áttu að vera eins konar þver-
skurður af því sem skeð hefur í
tónskáldskap Pólverja undan-
farna áratugi. Þarna voru al-
þekkt nöfn eins og Lutoslawski
(fékk Sonningverðlaunin næst
á undan Messiaen), Tadeus
Baird og Pendereski
(Hiroshima-harmljóð) ásamt
nokkrum minna þekktum.
Hvort þetta gaf góða og raun-
sanna mynd af pólskri tónlist í
dag skal látið liggja milli hluta,
en margt var þarna áheyrilegt
og sniðugt. Það verk sem vakti
hvað mestan áhuga undirritaðs
var annar strengjakvartett og
eftir yngsta tónskáldið, Marek
Stachowski árg. 1936. í hljóm-
gerð og hljóðfærabeitingu ber
stíll Stachowski talsverðan svip
af því sem maður þekkir úr
fórum Lutoslawskis og
Pendereskis, í það minnsta á
yfirborðinu. Aðferð Lutoslaw-
skis, innri ögun og klassísk
formhyggja við niðurröðun sí-
breytilegs og nýstárlegs efnis,
hefur þó yfirhöndina og mætti
segja mér að þarna sé enginn
aukvisi á ferðinni. Það er hins
vegar allt of langt mál að gera
öllum þessum verkum skil,
.mmmm ■
Fimm litrarnir
dugðu
AUTOBIANCHI
95,91 km!
5,21 lítrará
100 km.
Fimm lítrarnir dugðu Autobianchi
vel í Sparaksturskeppni
Bifreiðaíþróttaklúbbs Reykjavíkur.
Af 5 fyrstu bílunum í 1. flokki (o -iooocc),
voru 3 Autobianchi sem komust
95,91 —93,71 — og
93,62 km. á aðeins 5 lítrum af
bensíni.
Autobianchi AII2 Elegant, er ekki
aðeins lipur, heldur afburða
skemmtilegur og vel unninn bíll, sem
stenst ströngustu gæðakröfur um
aksturseiginleika og öryggi smábíla.
Til afgreiðslu nú þegar.
>vei
BIORNSSON i_£°
SKEIFAN 11 REYKJAVÍK SÍMI 81530
SÖLUUMBOÐ Á AKUREYRI: BLÁFELL S/F.
jafnvel í litlu, en mikið var
annars gaman að „Swinging"
music“ Serockis sém var
meistaralega leikin af Halldóri
Haraldssyni, Sigurði I. Snorra-
syni, Ole Kristian Hansen og
kontrabassaleikara sem ekki
var getið í efnisskrá. Plycromie
Sigmunt Krause vakti líka at-
hygli, að vísu mjög kyrrstæð og
átakalaus tónlist sem leynir þó
á sér ef að er gáð. Og mikið var
ánægjulegt að heyra söngflokk-
inn Hljómeyki flytja bráð-
skemmtileg Iög eftir Andrzej
Koszewski, svo eðlilega og belg-
ingslaust þrátt fyrir annarlega
(pólska) tungu.
Já, allt var þetta skemmtilegt
og vandað og hafi allir aðstand-
endur miklar þakkir fyrir.
Leifur Þórarinsson
Glenda Jackson:
„Verðlaunin
breyta engu”
Leikkonan fræga, Glenda
Jackson, sem nú dvelur í
Lundúnum eftir langa dvöl
vestan við haf er sögð reka upp
stór augu þegar fólk svífur á
hana á götum úti og óskar
henni til hamingju með öll
verðlaunin sem hún hefur
fengið. Þau eru reyndar ekkert
smáræði, þrír óskarar, það er
tveir amerískir og einn
brezkur, sem talinn er jafngildi
þess ameríska.
Glenda hefur látið hafa eftir
sér að henni þyki ekkert óskap-
lega mikið til verðlaunanna
koma, fyrir sér séu þau eins og
hverjar aðrar gjafir.
Þarna er Glenda á öndverðu
máli við marga verðlaunahafa,
til dæmis sir Charles Chaplin
sem sagður er geyma sín verð-
laun eins og sjáaldur auga síns.
Um verðlaun sín segir
Glenda: „Þau breyta raunveru-
lega engu fyrir mig. Þau eru í
sjálfu sér ekkert verðmæt, þau
eru í rauninni aðeins gjafir.
Það er gaman að fá slíkar gjafir
en það breytir engu. Ég fæ ekki
séð hvernig þau mögulega ættu
að geta gert það.“
Fróðir menn hafa þó bent
Glendu, sem nú er orðin 41 árs,
á að verðlaunin fyrir myndirn-
ar Women in Love, A Touch of
Class og Sunday Bloody Sun-
day, sem allar hafa verið sýnd-
ar hér á landi, hljóti að koma
sér að einhverju leyti vel, t.d.
við að fá borð á veitingastöðum
og að fá góð hlutverk.
Um þetta segir hún: „Ég treð
mér ekki fram fyrir aðra. Ég
þoli ekki þá sem slíkt gera.
Auðvitað gera verðlaunin það
að verkum að fólk man eftir
manni í nokkra daga.
En verðlaunin sjálf færðu af
því að fólk kýs þig til þeirra,
maður er sem sagt mikill í þess
huga. Þetta er ekki eins og
kapphlaup þar sem einn er
óyggjandi sigurvegari. Og
maður tekur ekki að sér hlut-
verk og hugsar með sér að fyrir
þetta fái maður óskar. Eg geri
ekkert sérstaklega til þess að
vinna til verðlauna.“
Nýlega var verið að kvik-
mynda Glendu í austurhluta
Lundúna og nefnist myndin
sem verið er að gera „The Class
of Miss Macmichael". Hún fjall-
ar um kennara einn sem kennir
í skóla fyrir hálfgerð vandræða-
börn. Glenda segir að þetta
hlutverk sitt minni sig svolítið
á það er hún vann sinn fyrsta
óskar.
Hún fór ekki einu sinni til
Hollywood til þess að taka við
honum. Og hún hlustaði ekki á
beina útvarpssendingu frá
verðlaunaafhendingunni. Það
Glenda Jackson.
fyrsta sem hún vissi um verð-
launin var að hringt var í hana
klukkan sex um morgun og
henni sagt að hún hefði fengið
þau. „Eftir margra ára ræs
snemma á morgnana hata ég>
símhringingar. En í þetta sinn
hélt ég mér þó vakandi í þær
mínútur sem þurfti til þess að
heyra úrslitin,“ segir hún.
„En þá sneri ég mér líka á
hina hliðina og hélt áfram að
sofa.“
Býst Glenda við að fá fleiri
„gjafir"?
Hún brosir: „Ef ég fengi þær
yrði ég steinhissa.“ -DSþýddi
Innheimtufólkóskast í
Mosfellssveit, Voga-,
Heima- og Seljahverfi
Uppl.ísíma 27022
IMMBIAM