Dagblaðið - 14.09.1981, Qupperneq 32

32
DAGBLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 14, SEPTEMBER 1981,_
33 1/3 sn . . . 33 1/3 sn . . . 33 1/3 :35 1/3 sn . . . 33 1/3 sn ... 33 1/3 sn
M/fes Dawis—The man with the hom
Maöurinn með lúðurinn
PatBenatar—Precious Time:
Skvísan Bena-
tar veldur
vonbrigðum
— ferskleikann vantar og hugmyndabrunnurinn
hefurgrynnkaö verulega
Skvísan Pat Benatar sendi nýverið
frá sér sína þriðju breiðskífu, sem ber
nafnið Precious Time. Eftir tvær mjög
svo áheyrilegar plötur frá henni er ekki
iaust við að Precious Time valdi von-
brigðum. Á henni er lítið nýtt að finna
nema ef vera skyldi reggae-áhrif í einu
laganna, en það sem meira er og um
leið verra er að kraftinn og
ferskleikann vantar.
Með fyrstu plötu sinni, In the heat
of the night, vakti Benatar verulega
athygli og síðan þegar Crimes of
passion kom út í fyrra sló kella heldur
betur í gegn og þá einkum með laginu
Hit me with your best shot. Það er hins
vegar ekki alltaf auðvelt að standa
undir kröfum aðdáendanna, sem
heimta fleiri plötur og um leið betri
plötur.
Precious Time bar þess nokkur
merki að vera unnin nokkuð hastarlega
því hugmyndirnar eru alveg þær sömu
og á fyrri plötunum báðum og í ,,hit”-
laginu Fire and ice má glögglega greina
kafla úr eldri lögum. Með meira næði
hefðu þau skötuhjú Benatar og
Joumey—Escape:
Bailöður i sérflokki ásamt
— San Francisko-flokkurinn
heldur áfram á sömu
— Miles snýraftur
Miles David — The man with the hom.
Miles Dovis, Al Foster (trommur), Sammy
Figueroa, (ásiáttarhljóðfœri), Bill Evans (sópran
saxóf.), Marcus Miller (Fender bassi), Bill
Flnnerty (gftar), Randy Hall (rödd, gftar, selesta,
Mini Moog hljóögervill), Robert Irving III
(Yamaha CP30, pfanó), Mike Stern (gftar), Vincent
Wilbum (trommur) CBS 84708
Dreifing: STEINAR hf.
Mikið lifandis skelfing er gott að
Miles karlinn skuli aftur vera farinn að
spila. í fjögur ár hefur hann þagað
þunnu hljóði, verið lasinn og almennt
þreyttur á amerísku tónlistarlífi, að því
að sagt er. Síðustu hljómplötur hans
og konsertar fyrir hléið mikla báru þess
reyndar merki að ekki væri allt með
felldu. Miles sjálfur var þar hættur að
leggja línuna en lét unga og hálf-
rokkaða meðspilara sína ráða ferðinni,
fremja ýmiss konar kynlega
hljóðeffekta og almennt leika sér.
Á sviði hékk Miles eins og skuggi
einhvers staðar til hliðar við bandið og
lét sér nægja að blása nokkrar nótur
eins og fyrir siðasakir eða freta hæðnis-
lega í trompettinn á „hvitingjana” á
áhorfendapöllunum. Á hljómplötum
var leikur hans að vísu agaðri og hnit-
miðaðri, en samt var eins og Miles væri
hættur að treysta á stálblámann og
silfrið í tóni sínum, löngum aðalsmerki
hans.
Eins konar prufa
En nú er þessi risi i nútímajassi sem
sagt kominn fram á sjónarsviðið aftur,
vonandi til langdvalar. Nýjasta plata
hans, The Man with the horn, ber þess
að vísu merki að Miles sé ekki alveg
búinn að ná sér eftir þær sálarþrenging-
ar sem hann virðist hafa gengið í gegn-
um. Platan er eins konar prufa, meir í
ætt við drög en fullmótaða stefnu.
Hljóðfæraskipan er svipuð og á fyrri
hljómplötum. Rafmagnsbassi,
sundurleit ásláttarhljóðfæri og
hljóðgervill drífa leikinn áfram og
mynda frjálslegan vef tóna. Inn í þetta
mynstur kemur svo Miles sjálfur og
hinir ungu fylgisveinar hans, Bill Evans
(alls óskyldur samnefndum
píanóleikara), á sópran saxófón, gitar-
leikarinn Barry Finnerty og fleiri, þar á
meðal altmúlígmaðurinn Randy Hall
sem sönglar á titillagi plötunnar. Ég
man ekki eftir söng á plötum Miles í
seinni tíð og get varla sagt að framlag
Halls á því sviði auki hætishót við
sjarma þessarar plötu. Af sex
komposisjónum hennar eru ekki nema
fjórar eftir Miles, sem bendir held ég til
þess að hann sé ekki kominn í gang á
fullum dampi.
Full af
fyrirheitum
En þar sem Miles sjálfur er við
stjórnvölinn frá upphafi til enda, eins
og í Fat time, Back seat Berry og
Ursula, er árangurinn afar áheyrilegur,
en þó í engu frábrugðinn því sem var að
gerast á síðustu plötum meistarans.
Fæstir meðleikara hans hafa áður
leikið með honum, en eins og venjulega
er Miles naskur á unga hæfileikamenn.
Saxófónleikur Bills Evans myndar
næma hliðstæðu við blástur Miles og
Randy Hall er auk þess fjölhæfur
hljómborðsleikari sem rekur enda-
hnútinn á atburðarásina í hverju lagi.
Pródúsent er að sjálfsögðu enginn
annar en Theo Macero, hollvinur Miles
og samstarfsmaður um áraraðir. Sem
sagt, platan er uppfull af fyrirheitum
og nauðsynleg öllum Milesgeggjurum.
-AI.
Geraldo vafalítið náð að gera betri
plötu.
Ólíkt því sem var á fyrri plötunum
tveimur eru fæst laganna á Precious
Time auðgripin. Ekkert þeirra getur þó
talizt verulega slakt nema ef vera skyldi
kauðsk útsetning á Helter Skelter,
McCartney og Lennon. Þá kann ég
betur við útsetningu Siouxie Sioux and
the Banshees á þessu sama lagi.
Þrátt fyrir að bregðast vonum
aðdáendanna að nokkru leyti er varla
að efa að nokkur laganna á Precicus
Time eiga eftir að slá í gegn. Fire and
ice hefur reyndar gert svo og It’s a tuff
life og jafnvel Take it anyway you want
it. Söngur Benatar svíkur ekki á þessari
plötu fremur en á hinum tveimur en út-
færslan á efninu er ekki fersk lengur.
-SSv.
Ég er varla búinn að ná mér enn
eftir að hafa hlustað á „rómantískustu
lög Cliff Richards” og þó er næstum
vika liðin síðan ég renndi henni í gegn.
Þarna hefur verið safnað á plastskífu
tuttugu sætsúpuslögurum sem tæpast
getur verið heimilt samkvæmt lögum
að gefa út í einum skammti. örlítið
bragð er þó að þremur lögum þarna,
Carrie, A Little In Love og We Don’t
Talk Anymore.
Mig grunar að útgáfustjórn Fálkans
hafi láðst að hlusta á plötuna Love
Songs áður en ákveðið var að gefa hana
út. Þeir hafa einungis litið á vinsælda-
listana og séð að hún trónaði í
toppsætunum. í öllu falli hlýtur þetta
samsafn að vera heimsmet i væmni. Ef
einhvern vantar efni í gítarneglur þá er
ég aflögufær með efni. Plastið úr Alfa
er ágætt til slíks brúks en allt of gott
til framleiðslu á plötum á borð við
Love Songs Cliff Richards.
-ÁT-
CliffRichard—Love Songs
Heimsmet í væmni
bara skrambi góðu rokki
Bandaríska hljómsveitin Journey,
ættuð frá San Francisko, á fáa sína líka
þegar hugljúfar ballöður eru annars
vegar. Hugljúf, róleg lög, með þéttum
hljóðfæraleik, sem jafnvel bræða
hljóðhimnu örgustu bárujárnsrokkara.
Fyrir nokkru kom ný plata frá
Journey, Escape, á markað og óhætt
er að segja að þar sé ekki gert mikið að
því að fara út af hefðbundnum
gönguleiðum. Slóðinni er fylgt þar sem
henni lauk á síðustu plötu, Departure.
Sú plata var svo aftur beint framhald af
Evolution, sem út kom 1979.
Ein breyting hefur orðið á liðs-
skipan og leikur Jonathan Cain nú á
hljómborð í stað Greg Rolie og hann
fellur eins og flís við rass í plássið sem
Rolie skildi eftir sig og hefur tekið
ríkan þátt í lagasmíðum hljómsveit-
arinnar.
Journey hefur haft gott lag á því að
vera með eitt rólegt „hit”-lag á hverri
breiðskífu og það er einnig að finna á
Escape — Who’s crying now. Einkar
fallegt lag. öryggið er, sem fyrr,
óbrigðult hjá hljómsveitinni og allur
söngur og hljóðfæraleikur er
hnökralaus, þó svo stundum jaðri rödd
Steve Perry við að vera væmin á
köflum.
Escape má skipta niður í þrjá kafla í
raun. Þar er að finna hress rokklög,
brautogáður
rokklög í rólegri kantinum og síðan
ballöður, sem eru áheyrilegar í meira
lagi. Beztu lögin eru að mati undir-
ritaðs Stone in love, Who’s crying now,
Dead or alive svo og Mother, father.
Þeir sem þekkja til Journey vita að
hverju þeir ganga en fyrir þá sem ekki
hafa heyrt í hljómsveitinni er þetta
tilvalin — og um leið dæmigerð fyrir
síðari árin — plata til að kynnast henni.
-SSv.
33 1/3 sn . . . 33 1/3 sn . . . 33 1/3 33 1/3 sn . . . 33 1/5 sn . . . 55 1/5 sn