Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 23.11.1945, Blaðsíða 4

SUNNUDAGUR
18 0
haos og hann lofaði henni því að fara alltaf varlega
á sjónum.
Mánuðí seinna kom sonur Gríms kaupmanns heim
frá útlöndum. Hann hafði verið svo lengi í burtu,
að menn voru alveg hættir að tala um hann. Hann
var kallaður Jói áður en hann fór. En nú datt eng-
um lifandi manni í hug, að kalla hann annað en
Jóhannes. Og hann kom heim með einhverja lær-
dómsnafnbót í tvennu lagi. Þetta var alveg spánnýr
maður. Hann var í frakka og hafði gleraugu.
Einn góðan veðurdag kom kærastan hans Palla
í Nausti óvenju niðurlút og sagði að þetta hefði
nú eiginléga allt verið bamaleikur þeirra á milli.
Góður guð! Barnaleikur! Þau, sem voru búin að
ákveða hvar húsið þeirra ætti að standa. Það átti
að standa í hvamminum fyrir ofan naust, vera með
torfveggi á 3 hliðar, framhlið úr timbri og járnþaki.
Þar átti að vera eih stofa og eldhús. Og svo geymsla
uppi á loftinu. Þetta var allt svona ákveðið.
Svo kemur hún og segir, að þetta hafi allt verið
barnáleikur, og fer sína leið.
Allir vissu, hvað hafði komið fyrir. Unglingarnir
sögðu, að þetta væri ljótt. Fullorðna fólkið, sem
flest þjáðist af langvarandi uppdráttarsýkí í sam-
vizkunni, lagði undir flatt og sagði, að það væri
v.on, að stúikan hefði verið á báðum áttum.
Páll vissi þetta umtal vegna þess, að stjúpa hans
var dálítið. málgefin og sagði honum það.
Harm ráfaði niður á bryggju. Það gerði hann oft,
þegar hann var í landi, horfði út á sjóinn og hugsaði
um dauðann. sem beið niðri í djúpinu eftir þeim,
sem hofðu vænt sér of mikils af lífinu en voru ekki
menn til að taka því — sagði hann við sjálfan sig.
H»nn hafði sagt svo margt við sjálfan sig þessa
daga.
Hann hafði ekki sofið í tvo sólarthringa, en gat
ekki fengið sig til að biðja hvorki lækninn né aðra
um neitt við því. Allir mundu óðar vita, hvers vegna
hann var andvaka. Það hefðu þeir reyndar gjarnan
mátt vita, aðeins ef þeir hefðu ekki sagt þetta —
að . stúlkunni væri það vorkunn, þó að hún hefði
verlð á báðum áttum.
Hánn hugsaði mikið um að drekkja sér, þegar
hann var í landi, en aldrei á sjónum. Enda var
hahn þá ekki einn.
Hann gekk niður bryggjuna. — Annað kvöld —
kvöldið þar á eftir — mörg, mörg kvöld — mörg
mörg, mörg, mörg, —.
Þau komu veltándi hvert yfir annað eins og Öldur
utan af hafi.
Höfuð hans var þungt og einhver ónot í brjóstinu.
Páll leit ósjálfrátt þangað, sem hann hafði sett bát-
inn sinn. Hvar var báturinn? Hvar var báturinn?
Horfinn! Hann hafði fleygt árunum inn í skurinn,
svo að litlir strákar tækju ekki bátinn í leyfisleysi,
eins og einu sinni hafði komið fyrir. En hann dró
bátinn sjálfan ekki nema aðeins upp 1 flæðarmálið
og ætlaði að setja hann lengra upp í fjöruna seinna.
Hvar var báturinn?
Hann leit út á sjóinn. þar var enginn bátur sjáan-
legur, enda sást ekki nema út að Tanganum. Hann
hljóp upp að skúrnum. Þar voru árarnar. Þetta
benti á, að börn hefðu verið að verki en ekki stálp-
aðir strákar. Þeir hefðu annað hvort fundið árarnar
eða rænt árunum úr stóra bátnuny sem var ofar
1 fjörunni.
Hann hljóp aftur út á bryggjuna, hræddur um
að eitt'hvað slys hefði borið að höndum, og skímaði
út á sjóinn. Ef til vill mundi barnshöfði skjóta upp
einhversstaðar og hann var reiðubúinn að fleygja
sér í sjóinn, þó að hann væri ekki syndur.
En hann sá ekkert. Ef einhver var í nauðum stadd-
ur, þá var það utan við Tangann. Hann hratt stóra
bátnum á flot, án þess að hugsa ráð sitt nánar, eins
og angist drukknandi manns brynni í æðum hans, og
settist undir árar.
Hann vissi það vel, að þessi ofsaleg'a hræðsla
hans kom af ofþreytu, svefnleysi og hugarkvöl lið-
inna sólarhringa, en eigi að síður reri hann eins og
hann ætti lífið að leysa. Og eftir örstutta stund
var hann kominn út fýrir Tangann og sá út á opinn
fjörðinn, eins langt og birtan leyfði
Og þarna var bátur.
Það.var eins og hann hefði ekki búizt við að sjá
bátinn, þrátt fyrir allt, svo bilt varð honum við.
Auðsjáanlega var báturinn á reki. En þegar hann
kom nær^ sá hann einhverja þústu í honum Grunur
hans hafði þá verið t-éttur.
Þetta hlaut að vera barn. Enn varð hann hræddur
og óttaðist, að þetta væri óviti, sem ekki hefði still-
ingu til að sitja rólegur.
Hann herti enn róðurinn. Eitt augnablik fannst
honum báturinn hverfa og sjórinn verða að hvítri
móðu. Þá sleppti hann tökum á árunum andartak,
og sá bátinn eðliléga spölkorn framundan.
Þetta var þá telpa í bátnum. Hann þekkti hana á
glóbjarta hárinu og græna kjólnum. Það var svo
fátt fólk í þorpinu. Hann reri hægt síðustu áratogin
að bátnum.
Framhald á bls. 201.