Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 23.11.1945, Blaðsíða 8

184
SUNN UDAGUR
Pétur Haralds:
Frá sumarferð um Strandir
Á síðari árum haía ferðalög stóraukizt meðal al-
rnennings, enda eru þau nú ólíkt auðveldari en
áður. Gistihús hafa verið byggð og vegir lagðir
víða um landið. Ferðamannastraumurinn flæðir yfir
lándið og leitar nýrra farvega.
Sá landshluti, scm cinna minnst hefur orðið fyrir
ásókn skemmtiferðafólks, er Vestfirðir. Það er ekki
af því, að þar sé ekki að finna fegurð og sérkenni-
leik islenzkrar náttúru, heldur vegna þess, að sam-
göngur eru bar erfiðar og sums staðar litlu betri en
þær voru áður fyrr.
Síðast liðið sumar eyddum við Jóhann Bjarnason
bólstrari sumarleyfi okkar á Vestfjörðum og birtist
hér kafli úr ferðasögunni.
M'ðvikudaginn 11. júlí fórum við með Fagranes-
inu frá ísafirði til Hesteyrar. Við lögðum af stað
frá ísafirði kl. 7 um morguninn, en komum ekki til
Hesleyrar fyrr en síðari hluta dagsins. Á skipinu
hittum við þrjá Farfugla úr Reykjavík, sem ætluðu
að fara sömu le ð og við og urðum við samferða
alla leið til Hólmavíkur. Farfuglarnir (Eggert, Einar
og Haraldur) höfðu með sér allan viðleguútbúnað
Og þurftu því hvergi að biðjast gistingar, en við
Jóhann höfðum hvorki tjald né svefnpoka. Við vor-
um svo heppnir, að á Fagranesinu var maður frá
Hésteyri, Sölvi Betúelsson, sem daginn eftir ætlaði
að fara með póst norður að Horni og lofaði hann
okkur því, að við skyldum fá að fljóta með.
Á Hcsteyri er engin bryggja og varð því að flytja
fólk og farangur í land á árabát (slðasta spölinn
fórum við á mannsbaki!). Hesteyri er afar lítið, en
vinalegt þorp. Fáein hús með túni í kring. Þar er
ekk: göturykið að angra menn, enda sjást þar hvorki
bifreiðar né götur. Ein verzlun var þar, þegar við
vorufn á íerðinni, en okkur var sagt, að hún væri að
hætta, Við keyptum þar strigaskó, sem voru ófáan-
legir í Reykjayík. Þar fékkst líka moiasykur. Já,
meira að segja hinn gamli, góði, danski sykur.
Fyrir nokkrum árum var meira um að vera á Hest-
eyri. Þá var þar síldarverksmiðja spölkorn innan
við þorþið og þangað byrptist fólk að úr fjarlægum
landshiutum. Þá var líf og fjör á Hesteyri um síld-
veiðitímann. En nú er verksmiðjamhætt störfum fyrir
nokkrum árum. Húsin standa auð og eru að grotna
niður, en bryggjurnar óðum að liðast í sundur.
Næsta morgun vakti Sölvi okkur Jóhann og við
fórum á fætur. Drukkum kaffi og kvöddum svo
konu Sölva og þökkuðum henni fyrir allan greiðann.
Þegar við komum niður í fjöruna, var Sölvi þar
fyrir og annar maður til, sem Ágúst hét. Bráðlega
komu Farfuglarnir þrír. Klukkan var 9, þegar við
lögðum af stað á litlum vélbát og sigldum út Hest-
eyrarfjörð og svo inn í Veiðileysufjörð. Fyrir botni
hans vörpuðum við akkeri og fórum í land. Við sett-
um nú á okkur bakpokana og héldum upp í Hafnar-
skarð. Víða var yfir snjó að fara, þó að þetta væri í
miðjum júMmánuði, og sunnan í var afar brött fönn.
En rétt neðan við skaflana voru stórar blágresis-
breiður.
Við vorum þrjá tíma úr Veiðileysufirði að Höfn
við Hornvík. Sá bær er nú í eyði eiris og rnargar
aðrar jarðir á Hornströndum. Sölvi ólst upp í Höfn,
því að þar bjó faðir hans, Betúel Betúelsson. Sýndi
hann okkur kletta norðan við túnið og sagðist oft
hafa sigið þar í gamla daga. Krakkarnir létu eggja-
skurn á hillurnar og þóttust vera að síga í fugla-
bjargi. Sölvi var síðar fyglingur i morg ár.
Á Hornvík er allgott skipalægi en í aftaka vcðr-
um hefu.r komið fyrir, að skip hafa rekið á land.
Þannig rak 5 skip þar á land í maí 1897.
Frá Höfn rerum við yfir Hornvík að Horni, nyrsta
bæ á Vestfjörðum. Þar búa tveir bændur, Stígur
Haraldsson og Kristinn Grímsson. Við Jóhann gist-
um hjá Kristni bónda.
* Þegar við vorum búnir að drckka kaffi og kveðja
Sölva, lögðum við af stað í göngu á Hornbjarg. Við
gengum fyrst á hæsla tindinn. Kálfatind. Hann rís
584 m., þverhníptur upp úr sjó. Um nafnið á Kálfa-
tindi segir svo í Þjóðsögum Jóris Árnasonar: Frænd-
ur tveir bjuggu á Horni. Var annar páfatrúarmaður,
en hinn hafði tekið Lúterstrú, og þrættust þeir mjög
um það, hvor trúin væri betri, því að hvor liélt riíéö