Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 23.11.1945, Qupperneq 20

196
SUNNUDAGUR
I DJUPIÐ BLATT
Nóttin var drungaleg og köld. Annað veifið greiddi
vindurinn úr skýjaklökkunum* og tunglið sló silfr-
aðri glætu á sjóinn. Svo syrti aftur og útsynningur-
inn hreytti úr sér hörðu og þéttu éli, sem pjakkaði
á þiljum og gluggum. Báturinn seig hægt upp í vind-
inn; lyftist og valt til hliða og einstaka öldutoppur
slettist luntalega inn á þilfarið. Vélin skrölti, vind-
urinn pískraði í reiðanum, aldan gutlaði við súðiaa,
en úr fjarska barst niður úthafsins. Hvergi sáust
ljós frá bátum eða skipum, en milli éljanna mótaði
fyrir fjöllunum líkt og daufum skuggum.
Við vorum fimm á bátnum. Félagar mínir höfðu
lagzt til svefns þegar línan var komin í sjóinn, . en
ég gætti baujunnar. Áður leiddist mér þessar löngu
næturstundir; einn vakandi maður á litlum bát,
fjarri landi, umluktur hafi og myrkri. En síðan ég
kynntist stúlkunni minni hugsaði ég um hana, og
blóð mitt hitnaði og tíminn leið.
Og nú var ég að 'hugsa um hve haminCTja okkar
yr'ði mikil og lífið fullt þegar barnið kæmi .. .
Þá sá ég mann koma upp úr lúkarnum. Hann
Stæazaði við öldustokkinn og bar við tunglsbirtuna á
sjónum. Það var vélstjór'nn. Hann stóð kyrr nokkra
stund, lét goluna leika um sig og strauk hárið. Svo
eyðibær, sem oss tekst að kynnast til hlítar, fræðir
oss einnig á annan hátt um þessa sambúð. íslend-
ingar hafa frá upphafi átt í brotlausri baráttu við
kuldann. Veðráttan hefur verið hörð, en tækin til að
verjast hörkunni fremur léleg. Óviða sjást merki
þessarar baráttu skýrar en í húsakostinum. íslenzkár
bæjarhúsabyggingar eiga sér merkilegan þróunar-
feril, sem mótaður er af stríðinu við kuldann. Sú
kynslóð, sem bj’ó í bæjum cins og Þórar'nsstaða-
bænum, virðist hafa verið svo sigursæf í baráttunni,
að. hún liafi ekki þurft að hverfa frá mannsæmand:
hýbýlaháttum tii þess að halda lífi, cins og síðar
varð. Oss skilst, að svo menningarleg húsakymö eru
frá þeim góða, gamla tíma, er landið var írjálst og
alþýðan ókúguð af kulda og kóngi.
gekk hann aftur þilfarið og kom inn í stýrishúsið
til mín.
Það er sama brælan, sagði hann.
Eg játti því. Hann kveikti sér í sígarettu og leit
niður í vélarúmið.
Er ekki alit í iagi?
Jú, það held cg.
Hann gekk að einum glugganum, leit íbygg'nn til
lofts og sogði:
Viltu ckki leggja þig?
En bú.... .
Eg. gat ekki sofnað.
II^aða bölvað ófá er á þér?
Æ, ég veit ekki...
Hann ætlaði að taka við stýrinu, en ég stóð kyrr.
Kannski var það skvamp öldunnar^ þytur vindsins
eða tunglsbirtan á andliti hans, en snögglega var ég
gripinn undarlegum bevg. Augu okkar mættust
augnablik. Svo leit hann undan, lét hendina síga,
fór að glugganum, strauk vota rúðuna með lófan-
um og lagði að enni sér.
Ertu lasinn? spurði ég.
Nei, sagði hann snöggt.
Við þögðum báðir. Glætan skein á vanga hans, en
hún var nógu björt til þess að ég sæi þá óró sem
undir bjó.
Hann pabbi minn drukknaði, sagði hann. Eg hef
ekki hugsað um hann lengi, en nú' mundi ég allt
í einu eftír honum og gat ekki sofnað.
Jæja .,. '
Hann þagnaði og dró langan reyk úr sígarettunni.
Tunglið hv.aff bak við' klakkana og út úm glugg-
ann sá ég hvernig hafið dökknaði. Vélin sló sín
þungu, jöfnu slög og bátufinn kjagaði áfram.
Eg mundi fyrst eftir höndum haús, sagði hann.
þær voru svo- þykkar og harðar, en svo öruggar.
Ilann var vanur að taka rrt'g í fangið þegar haun
kom heim á kvöldin. Og oft sat ég á hnjám hans
og hann hélt um hendur m.ínar og við hlógúm sanr-
an. Eg var eina barnið. Og seinna leiddi hann mig
urn b vpið, niður að höfninni( setti mig í lítinn bát
og re’i út á höfnina. Það var fyrsla sjóferðin mín.
/