Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 23.11.1945, Síða 27

SUNNUDAGUR
203
Saga fyrir börnin
Laun heimsins
Einu sinn var drengur á ferð í þoku og
villtist. En hann varð ^kkert hræddur, þeg-
ar hann fann að hann var orðinn áttavilltur.
Hann langaði ekki heim. Móðir hans var dá-
in og faðir hans hafði barið hann.
Hann gekk lengi, lengi. Seinast var hann
orðinn svangur, þreyttur og hræddur. En þó
langaði hann ekki heim.
Þá heyrði hann allt í einu fótatak í urð-
inni skammt frá sér, og stórvaxinn maður
kom í ljós. Hann var skinnklæddur og vopn-
aður. Þetta var ræningi.
Ræninginn fór með hann í jarðhús sitt,
gaf honum mat og lofaði honum að leggjast
á flet. Þeir tóku tal saman.
„Það er langt síðan ég hef verið með
mÖnnum“, sagði ræninginn. „En ég hef
aldrei þekkt svo ólánsaman mann, að hann
hafi ekki langað heim“.
Drengurinn svaf lengi. Þegar hann vakn-
aði, var ræninginn að ferðbúa sig. „Eg þarf
ekki að loka þig inni, úr því að þig langar
ekki heim“, sagði hann. „Þú getur verið hjá
mér, ef þú eldar mat handa mér og býrð um
rúmið mitt“.
Svo varð drengurinn kyrr hjá ræningj-
anum. Hann eldaði matinn, bjó um rúmið
hans, hirti kofann og gerði allt eins vel og
hann gat. Ræninginn var sjaldan heima á
daginn. Stundum kom hann heim með fugla,
sem hann hafði veitt. Stundum hafði hann
rænt ferðamenn.
Á kvöldin sátu þeir við eldinn, töluðu um
menn og sögðu hvor öðrum sögur úr manna-
byggðum.
„Eg má ekki fara heim“, sagði ræning-
inn. Hann sagði þetta svo oft og svo rauna-
lega, að seinast fór drenginn að langa heim.
Eftir því sem árin liðu, fór hann að hugsa
um leiksystur sína, sem var góð stúlka og
falleg. Hann hafði gefið henni hringinn henn-
ar móður sinnar. Og hún lofaði að geyma
hann, þar til hún yrði stór og gifti sig.
Drengurinn sagði ræningjanum frá heim-
þrá sinni. En þá varð ræninginn hryggur. „Eg
er vondur maður“, sagði hann. „Eg má ekki
vera með mönnum. Vertu hjá mér þangað .til
ég dey. Þegar ég er dáinn, færðu launin þín.
Þú mátt eiga það, sem er í stóra belgnum
mínum þarna á bitanum“.
Eftir þetta vann drengurinn öll verk sín
betur. Og þegar ræninginn var veikur, vakti
hann yfir honum nótt og dag. Hann var allt-
af að hugsa um, hvernig hann gæti unnið allt
sem bezt.
Seinast dó ræninginn. Áður en hann dó,
sagði hann við drenginn: „Nú áttu það, sem
er í belgnum“.
„Hvað er það?‘“ spurði drengurinn. •
„Laun heimsins“, svaraði ræninginn. Og
svo dó hann.
Drengurinn gróf ræningjann og gróður-
setti blóm á gröfinni. Svo gekk hann inn og
leysti frá belgnum.
Það var eitthvað, sem spriklaði niðri í
belgnum. Og þegar drengurinn leit niður í
hann, spratt upp úr honum héri. Hérinn hló
— skellihló!
Laun heimsins! hafði ræninginn sagt.
Drengurinn ráfaði burt, einn síns liðs, fá-
tækur og sorgbitinn. Hann hét því að vinna
verk sín aldrei vel framar. Nú gat hann ekb,i
farið heim. Hann gat engum sagt frá þessari
sneypu.
Þegar fór að halla degi, mætti hann göml-
um manni með sítt, hvítt skegg. Hann var
sjóndapur og gekk við staf.
Þetta var gamall álfur.
T
i