Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1931, Qupperneq 37

39
artegunda aldrei numið nema öriitlum hluta af heild-
artilkostnaðinum við framleiðslu landbúnaðarafurða,
og þó að upphæð sú, sem vér að undanförnu höfum
varið árlega til áburðarkaupa, sé all álitleg og þótt
fært væri að strika hana algerlega út án nokkurar
aukningar á öðrum kostnaðarliðum, þá mundi það eng-
anveginn nægja til að skapa jafnvægi milli fram-
leiðsluverðs og tilkostnaðar við búrekstur vorn. Samt
sem áður væri þetta spor í rétta átt ef hér væri í raun
og veru um sparnað að ræða, en áður en vér stígum
þetta spor er nauðsynlegt að vér gerum oss ljósar þær
afleiðingar, sem það hefur í för með sér.
Undanfarin ár hefur sú stefna verið mjög ríkjandi
í ræktunarmálum vorum að auka sem mest fóðuröflun
af ræktuðu véltæku landi. Oss virðist hafa verið það
fyllilega Ijóst, að heyöflun á óræktarlandi var niður-
drep á landbúnaði vorum og að ræktun og aukin véla-
notkun miðaði að því að framleiða betra og ódýrara
fóður og gera fóðuröflunina öruggari í misjöfnu ár-
ferði heldur en áður hafði verið. Þar sem oft hafa bæði
í ræðu og riti verið færð mjög skír og óyggjandi rök
fyrir réttmæti þessarar stefnu, og viðhorfið, hvað
þetta áhrærir, er að engu leyti breytt, sé eg ekki
ástæðu til að endurtaka þau hér.
Hve stefna þessi hefur notið almenns fylgis, sýna
þær miklu jarðyrkjuframkvæmdir, sem gerðar hafa
verið hér síðastliðin ár. Samkvæmt jarðabótaskýrslum
hefur nýræktin verið:
Árið 1926 543,6 ha.
— 1927 703,3 —
— 1928 1068,2 —
og þrjú síðustu árin hafa vafalaust verið ræktaðir að
nýju til yfir 1000 ha. árlega. Það má því fullyrða, að