Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1931, Qupperneq 44

46
Vegna þess, hve öll afkoma landbúnaðar vors er háð
dutlungum veðráttunnar, er hér um atriði að ræða,
sem fyllilega er réttmætt að taka til greina í sambandi
við þá spurningu, hvort ræktun vor þoli að missa til-
búna áburðinn.
Það, sem hér hefur verið talið, ætti að nægja til að
sýna fram á, að það eru litlar' líkur til, að afkoma land-
búnaðarins breyttist til batnaðar ef vér hættum að
kaupa tilbúinn áburð, en aftur á móti nægar ástæður
til að óttast, að sú ráðstöfun mundi auka örðugleika og
áhættu þessa atvinnuvegar til verulegra muna. Þetta
úrræði verður því aldrei notað sem bjargráð fyrir
landbúnaðinn, en hinsvegar sterkar líkur til, að vér
verðum þvingaðir til að nota það á þann hátt, að vér
höfum ekkert til að kaupa tilbúinn áburð fyrir, en
þegar svo er komið, að vér erum þvingaðir til þeirra
ráðstafana, er veikja atvinnuveginn og flýta fyrlr
hruni hans, þá er sú alvara á ferðinni, að bændurnir,
félagsleg samtök þeirra og ríkisvaldið verða að leggj-
ast á eitt og beita öllum hugsanlegum úrræðum til að
verjast voðanum.
Þó hægt sé með stérkum rökum að sýna fram á, að
tilbúni áburðurinn sé ómissandi fyrir ræktun vora, er
þó engu að síður áríðandi, eins og útlitið er nú, að gæta
als sparnaðar og hagsýni við kaup Og notkun hans. Eg
geri fastlega ráð fyrir, að meðan kreppan varir muni
draga allverulega úr ræktunarframkæmdum bænda,
því bæði skotir fé til nýrra framkvæmda og svo mun
ræktunarástand nýyrkjunnar allvíða þannig, að arð-
vænlegra og skynsamlegra sé að kosta kapps um að
bæta það, heldur en að færa frekar út kvíamar en orð-
ið er. Vér getum því gert ráð fyrir, að allmikill hluti
þess búfjáráburðar, sem um undanfarin ár hefur geng-
ið til nýyrkju (í flög), verði nú aftur notaður til yfir-