Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1931, Qupperneq 39

41
eða með öðrum orðum, jarðræktarframkvæmdir þær,
sem gerðar hafa verið í landinu síðan jarðræktarlögin
gengu í gildi, verða að greiða vexti og afborganir af
mestum hluta þess fjár, sem á sama tíma hefur verið
varið til jarðabóta af ríki og einstaklingum, því þó
sumt af þessu fé hafi gengið til að byggja hlöður, vot-
heysgryfjur, haughús og safnþrær, þá er það vafalaust
minnihlutinn og þessar framkvæmdir í svo nánu sam-
bandi við ræktunina, að það hlýtur að falla á hana að
standa straum af kostnaði þeim, er þær hafa haft í
för með sér, engu síður en af hinum beina ræktunar-
kostnaði. Það skiftir því eigi litlu máli frá þjóðhag-
fræðilegu sjónarmiði séð, að jarðræktin sé þannig
framkvæmd og starfrækt að hún geti svarað sem mest-
um arði af því fé, sem til hennar hefur verið varið.
Nú veit hver maður, sem um þessi mál hugsar, að
mikil og góð uppskera er fyrsta skilyrðið til þess, að
ræktunin geti gefið góðan arð og að uppskeran af
þeirri ræktun, sem hér hefur verið framkvæmd síðustu
árin, hefur að miklu leyti verið framleidd beint eða
óbeint með tilbúnum áburði.
Ef vér athugum búnaðarskýrslurnar, sjáum vér að
töðufengurinn hefur undanfarin ár verið þannig:
1912—1916 684507 hestar að meðaltali árlega.
1917—19221) 662829 — — — —
1923—1927 822581 — — — —
1928—1929 878965 — — — —
Þessar tölur sýna það greinilega, hve mikið töðufall
hefur aukist hér síðastliðinn áratug eða síðan 1923,
og þó er töðuaukningin raunverulega meiri en þessar
tölur sýna, því hún kemur vafalaust mest í ljós síðast-
]) 1918 ekki tekið með. Töðufengur það ár aðeins 384939 hestar.