Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1931, Blaðsíða 42

44
uppskeran næmi 80 heyhestum af hektara. Vér sjáum
því, að það eru sterkar líkur til, að framleiðslukostn-
aður töðunnar lækkaði eigi að neinu ráði en jafnvel
hækkaði í mörgum tilfellum, þótt vér spöruðum oss
áburðarkaupin og getum vér því giskað á, hvort slík
ráðstöfun sé líkleg til að gera búreksturinn arðbærari
en hann nú er.
3. Hættum vér að nota tilbúinn áburð, er fyrirsjá-
anlegt, að mikið af túngróðri vorum mundi svelta. Af
frjóefnaskortinum leiddi, að jurtagróðurinn yrði gis-
inn, blaðrýr, trénaður og snauður af meltanlegri nær-
ingu. Uppskeran yrði því ekki einungis minni, heldur
líka lélegri til fóðurs handa búfénaði vorum og kæmi
því fram sem afurðatap á þeirri grein búnaðarins.
Gróðrarfar ræktunarinnar og þá einkum nýyrkjunnar
mundi og breytast til hins lakara, viðkvæmari og verð-
mætari jurtir rýma fyrir verðminni en harðgerðari
gróðri en elftingar, mosi og önnur óræktareinkenni
koma í ljós. Þegar svo er komið er ræktunin aftur orð-
in að órækt og þarf þá bæði mikinn og góðan áburð
til þess að koma henni aftur í sæmilegt ræktunar-
ástand,ef það þá tekst fyr en landið hefur verið brotið
að nýju og sáð í það. Hér er því eigi einungis að ræða
um uppskerutap og rýrnun á fóðurgildi uppskerunnar
um stundarsakir, heldur líka um varanlegt tap á höf-
uðstól þeim, er vér höfum lagt í ræktunina. Alskonar
ræktunarmisfellur, svo sem: Léleg jarðvinsla, ófull-
nægjandi framræsla og því um líkt, mundu fljótlega
verða áberandi og flýta fyrir afræktun nýyrkjunnar
og því miður er hægt að finna mörg nýræktarlönd, sem
er ábótavant í þessum efnum, þó hægt hafi verið til
þessa, með tilstyrk tilbúins áburðar, að breiða yfir
þessar misfellur og fleyta þeim sem fullgildri ræktun
inn á jarðabótaskýrslur.