Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1931, Síða 56

58
tapist af vetrarrakanum, sem er nauðsynlegur fyrir
spírun grasfræsins.
Fyrstu 6 vikurnar, eftir að grasfræinu er sáð, ber
lítið á frægresinu, þvi bæði þarf fræið langan tíma til
að spíra og svo eru grasspírurnar svo smáar í byrjun,
að þær vaxa mjög hægt. Á þessu tímabili er arfahætt-
an mest. Sjaldan sprettur arfinn jafnt yfir alt flagið,
heldur í smáblettum og breiðum, þar sem arfi hefir
vaxið sumarið áður og felt fræ. Slíkar arfabreiður er
nauðsynlegt að slá svo fljótt sem hægt er, svo þær eigi
nái að kæfa frægresisspírurnar og mynda fræ, og þarf
oft að slá slíka arfabletti 2—8 sinnum fyrsta sumarið.
Sé arfinn eigi þéttari í sléttunum en svo, að frægresið
vaxi upp samhliða honum, getur verið nægilegt að slá
með skörpum ljá efstu toppana af arfanum þegar hanft
er að blómstra, því við það kippir svo úr vexti hans,
að frægresið getur náð yfirhönd og visnar þá arfinn
og deyr. Sé þessa vandlega gætt, þarf arfinn eigi að
valda neinu verulegu eða varanlegu tjóni í fræsléttun-
um. Góð jarðvinsla, nægileg frami'æsla og mikill og
góður áburður stuðlar alt að því að auka vaxtarhraða
og þroska frægresisins og vinnur þannig óbeinlínis á
móti arfanum.
Arfa, sem sleginn er áður en hann nær að mynda
fræ, má að skaðlausu nota til skepnufóðurs, en hafi
hann náð fræþi'oskun þarf að gæta allrar varúðar við
meðferð hans og hindra að hann nái að fella fræið og
breiðast þannig út. Er þá öruggast að grafa hann í
jörð hráan eða fyrirbyggja á annan hátt, að hann geti
valdið tjóni.
Svo sem kunnugt er, er arfinn mjög algengt illgresi
í matjurtagörðum og gerir þar mikið tjón árlega. Að
þessu sinni verður þó eigi rætt um arfann á þeim
vettvangi, þó þess væri þörf, en vegna þess, hve arfa-