Búnaðarsamband Austurlands - 01.01.1920, Blaðsíða 25

Félagsgarðyrkja.
Þess hefur oft verið getið í blöðum og tímaritum, að
efnahagur landsins væri nú mjög bágborinn og því þyrftu
menn að spara, til að rétta við aftur þjóöarhaginn og hag
einstaklinganna. Slík sparnaðaróp eru í sjálfu sér ekki víta-
vsrð, því eins og málshátturinn segir, er engu minni vandi
að gæta fengins fjár en afla þess — og íslend ngum er
margt annað betur gefið en að spara fé.
Auk sparnaðar er annað þjóöráð, sem gæti greitt eitt-
hvað úr efnaskortinum, og það er einkum og helzt aukin
framleiðsla þeirra vörutegunda, er ganga til innanlandsnot-
kunar. Það ætti að vera takmark hverrar þjóðar, er efla vill
sjálfstæði sitt, að vera sjálfri sér nóg, að framleiða sem
flestar nauðsynjar í landinu og sækja sem minst til annara
ríkja.
íslendingar standa að vísu illa að vígi í þessum efn-
um hvað kornframleiðslu snertir, því þeir geta ekki ræktað
neitt korn í landinu og verða þessvegna að sækja það til
annara landa; en í sambandi við það verður manni á að
spyrja, hvort þeir geti ekki minkað korninnflutninginn með
aukinni framleiðslu annara fæðutegunda, sem framleiddar
eru í landinu, og því verður ekki neitað með rökum. Korn-
kaupin má mikið spara með aukinni garðyrkju eða kartöflu-
rækt í landinu.