Frjáls verslun - 01.12.1953, Page 12

„Svona, svona, Claire, elsku barnið, pabbi er hjá
þér.“ — Og í vandræðum mínum talaði ég norsku. Mér
fannst hún raunverulega vera dóttir mín, eins og á-
vallt, er ég hugsaði um hana. Á þessari stund varð mér
Ijóst, að ég hafði elskað hana sem barn mitt, og það
var indælt að finna nærveru hennar aftur. En — það
er langt milli tilfinninga föður og elskhuga hjá heil-
brigðum manni. Þegar hún vafði mig að sér og kyssti
mig á munninn, fór um mig býsna óþægileg kennd. —
Loks kyrrðist æsingin í taugum hennar, og við töl-
uðum lengi saman. Hún sagði mér allt, er gerzt hafði
síðan við skildum í San Maló. — Saga hennar var í
stuttu máli á þessa leið:
Hún var tæpra fimmtán ára, þegar Louise gamla
dó. Kona danska ræðismannsins tók hana þá að sér,
samkvæmt fyrirmælum hans á dánardægri, og með
henni fór hún til Parísar. Þrem árum síðar andaðist
þessi kona einnig. En áður en hún lézt, afhenti hún
Claire nokkur þúsund franka, er maður hennar hafði
falið henni til geymslu með þeim ummælum, að þetta
væri arfur telpunnar. Sama haust hóf hún nám á
listaskólanum. Þar vöktu verk hennar athygli mætra
manna, og er peninga hennar þraut, fékk hún styrk
til að halda áfram og ljúka skólagöngunni. Síðan var
fyrsta sýningin hennar haldin, og eftir það var öl .um
fjárhagsáhyggjum af henni létt. Hún hafði eignazt
mikið fé eg mikinn heiður, — en í bláu augunum
hennar var einmanaleiki og hryggð. —
„Þú hefur sjálfsagt skilið, fyrir hvað ég hlaut
frægðina,“ sagði hún að endingu. „Og það er engin til-
gerð, —- þetta verður svona að vera.“
Ég skildi hana til fullnustu, og við ræddum ekki
um það frekar.
„Mér hefur verið boðið að sýna í Ameríku,“ mælti
hún eftir stundarþögn. „En :— ég vil heldur fara með
þér, — ef ég má?“
Aftur fann ég þessa ónotalegu kennd, líkt og óljóst
hugboð um hættu. — Og hverju gat ég svarað? — Hún
var orðin fulltíða stúlka og heldur seint að veita henni
föðurlega vernd og skjól.
„Auðvilað, barnið mitt, — það er sjálfsagt,1' anz-
aði ég hikandi. „Ég hef aldrei gleymt þér, og öll þessi
ár hefur mig langað til að sjá þig aftur. En ég missti
af þér tveimur árum eftir —.
„Já, ég veit það!“ greip hún fram í. „Ég þorði
ekki að skrifa, eftir að ræðismaðurinn dó. Mér fannst
það gera minna til á meðan liann tók við bréfunum.
— Æ, þú getur víst ekki skilið þetta; ég var svo
lítil og líf mitt svo hræðilegt, — og þú, — þú varst —;
ég elskaSi þig nefnilega.1'
Hún grúfði andlitið að öxl minni, og ég fann, hvern-
m
Úr myndasafni V.R.
XV.
Stefán Stefánsson:
►Blindur er bóklaus maSur“.
ig hún hélt í mig, eins og barn, sem er hrætt í myrkri.
„Claire, — elsku barnið,“ stamaði ég og blygðaðist
mín fyrir það, sem ég varð að segja henni, þótt það
væri sannleikur. „Ég hef hugsað um þig sem dóttUr
mína.“
Þögnin á eftir hefur sjálfsagt ekki varað nema stutla
stund, en stundin sú fannst mér löng.
„Og ég,“ sagði hún að lokum, „get ekki verið dóttir
þín. Ég myndi aldrei hafa getað orðið það.“
Rödd hennar minnti á beinagrindur og skorpin lík
í vorbjörtum skógi.
KRJALS VERZL.UN