Frjáls verslun - 01.12.1953, Síða 17

GrtEjmima'ír Dal
Sfinxinn og hamingjan
Steinlíkan Sfinxins á eySimörk dulri og dökkri
af draum sínum vaknaSi um októbcrnóttina miSja
viS mansöng í lofti — og mjúkfingruS hamingjugySja
margráan steinfjötur leysti í óttunnar rökkri.
„Svefnþunga villidýr, maSur og goS,“ sagSi gySjan,
„gakktu af stallinum leyslur úr álögum þínum.
Þér manngervi flyt ég úr forlagabirgSunum mínum.
Fylgdu mér héSan. — Til bláskóga gleSinnar sný ég.
Þar gróSursett töfrablóm mannlegrar hamingju hef ég.
/ höllinni þrílyftu, djúpt inn í skóginum bý ég.
Þér höllina þrílyftu, aSsetur gleSinnar, gef ég.“
GullfiSruS hamingjan sveif yfir söndúnum auSu
meS Sfinxinn í faSmi í rökkri hinnar jarSnesku nœtur.
ÞangaS, sem ástin í bláskógum gleSinnar grœtur
glithvítum perlum, sem falla af blöSunum rauSu
á sólblómi lífsins, cr fegurSin gullbros sitt gefur.
— GySjan og Sfinxinn þar stigu aS höllinni niSur. —
Þar hljómaSi um súlnagöng mjúkur og kristaltær kliSur.
Kynlega\r manbjöllur hljómkviSu gleSinnar sungu.
/ laufkrónum trjánna á silfurgrein sólaldin hcngu.
— Sfinxinn og hamingjan luku upp dyrunum þungu.
í höllina bláu í stjörnuskóg gleSinnar gengu.
Þa.r töfralag blóSsins á hvatanna strengi var slegiS.
— ViS Slátrarans háiborS dýrlegri veizlu var setiS
og lífiS í gómsœtum krásum og munaSi metiS.
Af Mammoni leitt var til sœtis og skotsilfur vegiS.
Þar FegurS og Ást voru þernur, sem skenklu á skálar.
— En skuggar um rósir og silfurker gleSinnar liSu,
FRJÁLS VERZLUN
skriSu um ásjónu Grafarans, brostu og biSu.
— Nýr bikar var drukkinn. í salnum var leikiS og hlegiS.
Og dísin, sem hœSinni neSstu í liöllinni réSi,
hóf þar upp dansinn í villtri og nakinni gleSi,
og töfralaig blóSsins á hvatanna strengi var slegiS.
Burtu úr dansinum gengu þau Sfinxinn og gySjan
gleSinnar stiga og hrundu upp dyrunum lœstu
með fórnina aS lykli og héldu á hœSina næstu.
Hamingjan leiddi þar Sfinxinn í töfrasal miSjan,
þangaS, sem öllu á altari h jartans var fórnaS.
og ástin og fegurSin lífinu dýrS sína gáfu.
Þar draumarnir gullnu á brjóstunum svanhvítu sváfu,
og silfraSar perlur um gullhörpu daganna hrundu.
Þar glataSar ástir, sem komu í brotum og brestum,
blómin sín týndu á altari gleSinnar fundu.
— En sárfáir rötuSu hingaS af gleSinnar gestum.
Hrynur um kristalþök alstirndrar októbernœtur
óttuskin mánans á hallarþök gleSinnar niSur.
Þó bjartar á hœSinni efstu skín ódáinsfriSur.
Þar eilífSin ríkir og liönd hennar verSa þar lœtur
þúsundir sólna, og heima aS hljómdjúpri fiSlu,
sem hamingjan strýkur meS vizkunnar einfalda boga.
Og tónarnir fljúga um veraldir, leiftra og loga,
líSa um tímann og skuggastig daganna rekjai
niSur aS andliti- heimsins í óttunnar rökkri
og aftur af löngum og kynlegum draum sínum vekja
steinlíkan Sfinxins á eySimörk dulri og dökkri.
113