Frjáls verslun - 01.12.1953, Síða 23

ég settur þegar til starfa við kúagæzlu og ljósverk. Þar
vann ég í sex tíma hinn fyrsta dag, — og þá var mér
sagt að ganga í bæinn. Eftir kvöldverð var mér vísað
til stássstofu, en þar sat heimasætan í djúpum stól og
horfði á sjónvarp. Ég settist hið næsta henni. Tókst
fljótt með okkur svo góð vinátta, að hún hallaði höfð-
inu blíðlega að brjósti mér, þegar karl faðir hennar
og húsbóndi minn, birtist í dyrunum. Formálalaust
skipaði hann mér að fara, •— en hann var það heiðar-
legur, að greiða mér sex dollara fyrir ómakið, og með
það fór ég og var þá lokið landbúnaðarstörfum mín-
um í Bandaríkjunum utan einn dag í heyi nokkru
seinna. En það var í annarri sveit.
Eftir þriggja vikna flandur á vegum úti, gangandi
óg með flutningsvögnum, sem óku mér sinn í hverja
áttina, hafnaði ég á Hjálpræðishernum í Minneaj)-
olis. Þar fékk ég vinnu við allskonar snatt, — en þeirri
sæluvist lauk með því, að norski konsúllinn kom og
sendi mig í flugvél til New York. Á flugvellinúm þar
hirti útlendingaeftirlitið mig og flutti mig í flugrak-
ettubát út á EIlis Island. Þar var ég í mánuð. Vistin
þar var heldur knöpp, sæmilegur matur, 10 sígarettur
á viku, saumaði strigapoka á daginn, og inn fyrir lás-
inn klukkan 8 á kvöldin. Þar hlýddi ég tvisvar messu og
sátu konur upj) í kirkjunni, en karlar niðri, — annað
kvenfólk sá ég ekki þann tíma allan. Loks var ég
fluttur í norska konsúlatið og þar staðhæfði ég, að
ég væri norskur ríkisborgari, væri frá Kójjavík á
Kormey — en þaðan er faðir minn ættaður. Þeir tóku
það gott og gilt, filmuðu mig allan, fengu mér vega-
bréf og komu mér síðan fyrir á norska sjómanna-
heimilinu í Brooklyn. Eftir þrjá daga var ég sendur
„heim“ með hafskipinu „Stavangerfjord“ á „túrista-
klassa“ með fimm dollara í vasanum. Þeir voru frá
konsúlatinu og fengnir mér um borð. Þetta var í
ágúst 1950.
Eftir níu sólarhringa steig ég á land í Bergen. Á
leiðinni eignaðist ég vinkonu um borð. Hún var við
aldur og kenndi í brjóst um mig. Þegar við skildum
gaf hún mér 5 dollara og 5 pakka af sígarettum.
Norska löggæzlan fékk mér landgöngubréf, er heim-
ilaði mér að fara hvert ég vildi. Fyrstu nóttina svaf ég
á lögreglustöðinni í Bergen, því ekki var í annað hús
að venda. Morguninn eftir lagði ég upp til að finna
frændfólk mitt í Kópavík og komst þangað um kvöldið
með falskt ríkisborgaravegabréf frá New York. Það
plagg sýndi ég þó ekki oftar en ég þurfti!!
Eftir að ég hafði hresst mig í vikutíma hiá frænd-
fólki mínu fór ég til Stavanger í atvinnuleit. Varð
mér þá sú skyssa á að sækja um íslenzkt vegabréf
gegnum konsúlatið okkar í Bergen og fékk það strax,
illu heilli, liggur mér við að segja. Næsta hálfan mán-
uðinn fékk ég vinnu á Jaðri hjá Jens Gausland, óðals-
bónda. Hann átti fálkaorðuna og þekkir marga Is-
lendinga. Þaðan fór ég fjöll og fyrnindi með jioka
minn og tösku, og vegabréfin tvö. I Sandvík fékk ég
loks vilyrði fyrir vetrarvist hjá bónda einum. Kom ég
þangað undir rökkur, var gefið að borða og settur í
stofu. Tvö börn voru á heimilinu, — og meðan ég var
að teikna fyrir þau togara og skútur, sem þau skemmtu
sér við, kemur bóndi inn og segir, að tveir menn bíði
mín úti, þeir voru frá útlendingaeftirlitinu og óku mér
þegar til Stavanger, tóku af mér norska vegabréfið,
létu mig halda því íslenzka, — og beint í steininn. Þar
var ég í þrjár vikur við sæmilegan kost og hafði vinriu
á daginn við að reisa barnaheimili. Þaðan var ég
sendur til Osló, og kom þangað klukkan 8 að morgni.
Var mér þegar stungið inn á Möllegate 19, fangelsið,
sem Quisling var gevmdur í. Klukkan þrjú hinn sama
dag var ég látinn laus og fluttur um borð í „Kong
01av“, sem flutti mig til Kaujímannahafnar. Þegar
þangað kom var „Fjallfoss“ í höfninni, og flýtti ég
mér þangað, því þar átti ég marga kunningja. í dyr-
unum miðskijjs gegn landgöngubrúnni rakst ég á
„jævlagubben“ Lárus Salómonsson. kunningja minn,
og ávarpaði hann rétt sí sona, hvar hann hallaði sér
upp að dyrastafnum og liélt hönd undir kinn:
Nei, hver andskotinn! Ert þú þá kominn hingað?
Þá er nú ekki á góðu von!
Ég sagði þetta ósköp blátt áfram, án þess að meina
nokkuð með því, — ég held mest af fögnuði yfir því
að rekast á Lárus og vera loks kominn um borð í
íslenzkt skip. En af einhverjum ástæðum tók dansk-
urinn þetta illa upp fyrir mér, tók mig fastan, flutti
mig í Vesturbrúarfangelsið og hélt mér þar í viku
fyrir ósæmilegt orðbragð við opinberan starfsmann,
íslenzkan, — staddan í Kaujimannahöfn.
Að því búnu sögðu þeir mér að ég mætti fara. Takk
fyrir, sagði ég, — en hvar er Lárus?
— Hann er farinn heim, sögðu þeir dönsku og
bönduðu frá sér með báðum höndum.
— Er þá allt í lagi, spurði ég.
— Já, allt í bezta lagi, sögðu þeir.
En nú var kominn miður nóvember, kalt í veðri og
engra ævintýra von, — svo ég labbaði um borð í
„Brúarfoss“ og fékk að „vinna mig heim“. Síðan hef
ég ekki farið neitt lengra til!!
5. B.
FRJÁLS VERZLUN
1T9