Frjáls verslun - 01.07.1959, Qupperneq 29

fjörðinn fyrir logni. Og hvað hcldurðu ég sjái við
bryggjuna nema hana Ilelgu, og fyrst alls frétti
cg, að ltagnar sé dauður og béiið að grafa hann.
Ég j>ckkti Kjöt-Helguna, eins og hann Ragnar kall-
aði hana til aðgrciningar frá hinni, og heim til henn-
ar fór ég, steðjaði ég. Hún var ósköp mædd, mann-
eskjan, j>ó að ckki mundi nú hafa bullsoðið á ástar-
katlinum hjá þeiin Ragnari, jictta svoddan svaði,
— og ég talaði um þennan mikla mannskaða. Hún
volaði, konan, grátt glcymt í bili, cr nú svona mcð
J)að, og ljómi yfir dugnaðinum og sjómcnnskunni
— minnsta kosti af lofinu prestsins. Eg klappaði
hcnni á hcrðarnar og rétti henni vasaklút, sem
hún missti, og hann drattaði aftur í gólfið, og j)á
hrifsaði ég hann víst og jmrrkaði henni hrcinlcga
um augun. Hún greip þá ósjálfrátt í höndina á
mér — og |)étt var handtakið. Svo sagði ég, rétt
sí svona:
„Maður er nú ekki ncma maður, Hclga mín, og
j)að er bezt ég segi það eins og það er: Ég cr oft
búinn að öfunda hann Ragnar, og j)egar ég heyrði
ótíðindin, var cins og að mér væri hvíslað: Nú er
Helga laus!“
Hún snarhætti að gráta og glennti upp á mig aug-
un, og svo sá ég ckki betur en hún roðnaði.
„Þú mátt, ckki rciðast mér, Ilelga mín, clskulcg,“
sagði ég. „En það 'ætla ég rétt að leyfa mér að
segja, að ég mundi ckki hika citt augnablik, cf þú
tækir j)iið í mál.“
„Ég á ckki orð Lil í eigú minni!“ sagði hún. Svo
stóð hún upp og fór út að glugga. Það hnussaði í
hcnni, og síðan bætti hún við: „Ekki á að bíða.“
Eg komst allur á kvik, eins og skij), sem vcltist
í typpingssjó í blíðalogni, og sagði svo vitaskuld
vandræðalegur:
„Nei, það cr ckki von þú getir ákveðið þig —
svona strax, enda ckki fyrir alla að fara í fötin
hans Ragnars.“
Hún vatt sér að mér, og sannarlcga sá ég ckki
tíctur cn hún ætlaði að sigla á mig. Og víst gcrði
hún það, cn upp á annan máta, en ég hafði búizt
við. Ilún flcygði sér nefnilega í fangið á mér, og
ég stóð þarna og tvísté, eins og ég stæði stígvéla-
fullur við stýrið í grimmdargaddi og þyrði ekki að
trúa öðrum fyrir því. Svo hrökklaðist ég mcð hana
að stól, hlassaðist þar niður og sat og reri eins og
fáviti.
„Ég ætlaði ekki að hrella þig, Helga mín, cn ég
er svo lengi búinn að prísa lukkuna hans Ragnars,
og j>að er þá bezt ég segi þér ])að afdráttarlaust,
að ég hcfði hagað mér svolítið öðru vísi í hans spor-
um.“
„Eg veit það!“ sagði hún og kipptist öll lil á
hnjánum á mér. Og áfram hélt hún: „l>ú hefðir átt
að vita tilfinningar mínar hérna í fyrrasumar, þcgar
ég sá þig standa og kommandera á bryggjunni,
logandi af áhuga fyrir að komast út, og ég varð
að ganga undir honum Ragnari sáluga dauða-
drukknum, — Tré-IIclga, sem liann kallaði, við
bryggjuhausinn, bíðandi eftir salti og vistum fyrir
mannskapinn. Og ég hcf séð jng, lckið cftir þér
oftar.“ Svo hvíslaði hún: „En strax — nei, ckki
alveg strax, J)ú skilnr það . . . cn . . . en ef við lifum
bæði.“ Síðan lcit hún allt í einu framan í mig,
starði á mig, spurði: „l>ú . . . þú hcfur þó vist ckki
alltaf bcðið ógiftur . . . mín vegna?“
Hana, — það lá við ég missti hana, hún l'æri
bara flöt hjá mér, eins og þegar slakað cr um of á
toj)j)talíu á skipi, scm vcrið cr að sctja. En hún
bjargaði j)ví, vafði hreinlcga handlcggjunum um
hálsinn á mér og Jn-úgaði sér uj)p að mér. Nú, og
j)á var maður nú ckki ónæmari fyrir en J)að, að
maður fann leggja þægilegan káctuyl í gcgnum
ganeringu og byrðing. Ekki meira um það, lags-
maður. En allt í einu ])aut hún á fætur, stóð tein-
rétt fyrir framan mig, vangarjóð og týrcyg:
„l>að cr þá bezt ég taki stórt upj> i mig, úr j)vi
að jni lézt ])ér liggja svona mikið á. Mér liggur
líka á. Þú skalt ckki hugsa um skijrstjórn á licnni
Kjöt-Helgu, ncina j)ú sért á stundinni tilbúinn til
að taka kommandóna á hcnni Tré-Hclgu, scm
liggur hérna í rciðilcysi við bryggjuna.“
Þarna sat ég.
„Þér var nær, sagði ég við sjálfan mig. Nei,
takk, þú fcrð ekki að hagræða kúrsinum neitt héðan
af, J)ví það ættirðu að geta skilið, J)ó að ])ú hafir víst
FHJÁLS VEHZLUN
29