Alþýðublaðið - 09.09.1969, Blaðsíða 8

8 Aíiþýð«ibie§i3' 9. septeœber 1960’
□ í sumar hafa hjónin Gestur Þcrgrímsson og Sig-
rún Guðjónsdóttir, Rúna, unnið að því að heíja að
nýju framleiðslu á Laugarnesleir, en 16 ár eru síðan
þau hættu að framleiða leirmuni, sem voru vinsælir
á sínum ííma. A
□ Blaðamaður heimsótti þau
í vinnustofu sína að Laugarás-
vegi 7 einn daginn í prentara-
verkfallinu þar sem þau sátu
önnum kafin við vinnu sína. —
Vinnustofa þeirra hjóna setur
nokkurn svip á húsið, hún er
sérbj'ggð vestur úr því, og er
þessi viðbygging tvær hæðir.
Á neðri hæðinni er vinnustof-
an sjálf; með þykku og ógagn-
sæju gleri í gluggum, en á efri
hæðinni er lítil íbúð. — Það er
gengið inn í vinnustofuna úr
anddyri hússins, og farið niður
þrjú þrep.
I
20 ÁR AFTUR í
TÍMANN
Þegar blaðamann 'ber að
garði, er engu líkara en tíminn
hafi færzt aftur um ein tuttugu
ár, þarna situr Gestur við skíf-
una og rennir af fítonskrafti,
sá er aðeins munurinn, að nú
er hann kominn með alskegg.
— Rúna situr við borð og á
því stendur kanna, sem hún er
að skreyta, — ekki hefur henni
farið aftur við að meðhöndla
pensilinn.
Blm.: Hvenær var Laugar-
nesleir stofnaður?
R.; Við stofnuðum Laugar-
nesleir haustið 1'947, að Hof-
teig 21, þegar við komum heim
frá námi í listakadémíunni í
Kaupmannahöfn. Þá byrjaði
Gestur að hlaða pfn og smíðá
skífu.
ENGINN KUNNI
NEITT
G.; Já, með aðstoð ýmissa
manna, sem höfðu það sameig-
inlegt með mér að hafa aldrei
séð slík verkfæri áður.
R.: Það rann nefnilega allt í
einu upp fyrir okkur ijós, við
þurftum að lifa á einhverju.
Við höfðum áhuga á keramik,
en höfðum aldrei komið inn á
keramikverkstæði. Þá var
keypt stór, dönsk bók, og í
henni stóð allt sem þurfti að
vita til að byrja með. Svo starf-
aði með okkur til að byi’ja með
Elísabet Magnúsdóttir. Hún var
sú eina okkar, sem hafði komið
á keramikverkstæði, hún vann
um tíma á verkstæði í Kaup-
mannahöfn.
Það gekk á ýmsu til að byrja
með, það var margt að læra,
og margar vitleysur voru gerð-
ar.
G.: Við leituðum líka að ís-
lenzkum leir, leystum hann
upp, sigtuðum og pressuðum
inni í Laugarnesi.
SÝNING Á CAFÉ HÖLL
Blm.: Það unnu hjá ykkur
útlendingar, yar það ekki? —
Hvenær fóru þeir að starfa með
ýkkur?
— R.: Já, svo kom tií skjal-
anna Waistel Cooper, sközkur
málayi. Þ>að var veturinn 1949,
og nokkrum mánuðum seinna
kom til landsins svíssneskur
málari, Dolinda Tanner, sem
síðar ílentist hér, giftist íslend-
ingi, og er látin fyrir tveimur
árum.
Blm.; Hvernig gekk svo sal-
an, þegar allt var .komið í full-
an gang?
G.: Þetta var ákaflega frjótt
og skemmtilegt tímabil, og það
seldist allt jafnóðum. Við héld-
um sýningu í Café Höll vetur-
inn ’ 51 og notuðum ágóðann
af henni til að fara í siglingu.
Við fórum öll fjögur um Evrópu
Rúna skreytir saklausa, litía könn
til að kynna okkur bæði kera-
mik og aðrar fagrar listir, að-
allega í Frakklandi og ítalíu.
Blm.: En skömmu seinna
hættuð þið. Hvers vegna?
i
GLERKÝRNAR
G.: Þegar við komum heim
aftur voru tímarnir að breyt-
ast, innflutningur jókst, og það
fór að verða erfiðara með sölu.
— Það fékkst nóg af glerkúm
og gerviefni, ,sem fólk virtist
vilja heldur, svo að fyrirtækið
leystist upp og við snerum okk-
ur að öðrum verkefnum. —
Bæði Waistel og Dolinda fóru
að stunda leirmunagerð, hvort
í sínu heimalandi, og Waistel
er orðinn einn af þekktustu
leirkerasmiðum í Bretlandi.
Hann hélt sýningu í Ásmundar
salnum veturinn 1061.
Blm.: En hvað hafið þið starf-
að síðan?
G.; Ég hef stundað kennslu
við Kennaraskóla íslands í 12
ár og starfað við útvarp og
kvikmyndir og alls konar leik-
araskap. — Rúna hefur raunar
aldrei hætt því starfi sem hún
hafði með höndum, að mála.
Hún hefur fengizt mikið við
bókaskreytingar og núna í sex
ár hefur hún málað töluvert