Helgarpósturinn - 16.01.1995, Blaðsíða 22

22
MORGUNPÓSTURINN MENNING
MÁNUDAGUR 16. JANÚAR 1995
Hér stend ég og get ekki annað
Davíð Þorsteinsson
SÓLON IsLANDUS
★★★
Það er lítil ljósmyndasýning
uppi á Sólon Islandus þessa dag-
ana. Og ég heyrði því hvíslað að
þetta væri sýning með útlensku
tötsi“. Ljósmyndarinn er íslenskur,
eins og fyrirmyndirnar, en út-
lenska yfirbragðið er tækni sem
hefur mikið verið iðkuð af banda-
rískum ljósmyndurum allar götur
síðan Walker Evans og þó sér-
staklega Robert Frank og Diane
Arbus, sem voru meistarar í amer-
ískri depurð þegar þau stilltu fyrir-
bærinu í miðjan
myndflöt og létu
viðkomandi horfa
beint inn 1 vél sem
verður alltaf til
þess að manneskj-
an verður klaufa-
lega umkomulaus,
hér stend ég og get
ekki annað! og
ljósmyndarinn
ímyndar sér að
hann sé búinn að
njörfa niður sann-
leik augnabliksins.
íslenski ljósmynd-
arinn Davíð Þor-
steinsson er sem
betur fer ekki eins
þunglyndur og þau
„Skemmti-
legust
finnst mér
myndin af
þremur
gelgjulegum
stúlkum,
einhver
ómótuð
þrenning. “
þótt að mér sýnist að hann leiti í
þeirra kompu — við lifum í dular-
fullu þjóðfélagi og þar er fullt af
dularfullu fólki. Hjá Davíð glottir
þekkt reykvískt útigangspar fram-
an í vélina og er ekkert örvænting-
arfullt lengur. Hins vegar verða
myndir af gömlum hjónum einum
of Arbuslegar, gömul hjón sem
hanga saman á öryggisleysinu.
Athyglisvert við myndir Davíðs
er hvað hann virðist skeyta lítið
um að nota bakgrunninn í mynd-
bygginguna, hann leyfír samskeyt-
um á húsvegg standa upp úr haus
viðkomandi, þannig að manneskj-
an skiptir meira máli en listræn
uppbygging, enda missir Davíð
styrkleika sinn þegar hann notar
bakgrunn eins og í myndinnni af
málaranum fýrir framan sprungu-
skemmda vegginn.
Skemmtilegust finnst mér
myndin af þremur gelgjulegum
stúlkum, einhver ómótuð þrenn-
ing. Ágæt sýning á Sólon, hér eru
allavega engir listrænir stælar á
ferðinni. Á Ijósmyndunum finnur
maður fyrir myndavélinni sem er á
milli Davíðs og myndefnis og gæti
ímyndað sér að Davíð finni fyrir
einhverri kjánalegri tilfmningu hjá
sjálfum sér þegar hann mundar
vélina.
LDA LOA LEIFSDOTTIR
Kristján Kristjánsson, sem
hefur helgað sig klippitækni í 30 ár
„Hægt að
hugsa sei
þessar
myndirsem
almanak“
Myndlistarmaðurinn Kristján
Kristjánsson opnaði fyrir helgi
sýningu í Gallerí Úmbru þar sem
hann ieiðir okkur inn í framtíðina
með myndum, sem túlka mánuð-
ina tólf. „Þessar klippimyndir, sem
hver tekur mið af einum mánuði,
sýna hvernig ég upplifi og skynja
hvern mánuð. Sýningin byggir á
tólf mismunandi andlitum, sem ég
bý til með klippimyndatækni. Ég
safna tímaritum; tískublöðum, hár-
greiðslublöðum og öllu mögulegu,
sem prentað er á þokkalega góðan
pappír, fletti þeim og ríf úr myndir,
sem mér líst vel á, og geymi. Þannig
man ég eftir þessum munni og
þessum augum, sem ég nota þegar
við á. Svona vinn ég mínar myndir,
eins og reyndar flestir aðrir, sem
vinna með klipp tækni, eða collage.
Nú fylgir vísukorn hverri mynd,
ertu að túlka myndirnar útfrá þeim?
„Svona í og með. Vísurnar eru
aðeins til hliðsjónar. Annars eru
þetta gamlar vísur, sem ég hef
hvergi séð á prenti, en móðir mín
kenndi mér þær þegar ég var lítill.
Þetta eru — að ég tel — munn-
mælavísur og greinilega mjög ís-
lenskar því gömlu íslensku mánuð-
irnir koma þarna flestir fyrir. Með
sýningunni má því segja að ég tengi
saman ólíka tíma, eða fornar vísur
og klippimyndir úr glansritum.
Það er alveg hægt að hugsa sér
þessar myndir sem almanak, ef eitt-
hvert fyrirtækið kynni að hafa
áhuga.“
Öll andlitin á sýningunni, sem
ber yfirskriftina Tólf andlit tímans,
eru kvenmannsandlit. „Á opnun-
inni nefndi þetta einhver við mig.
Ég hrökk við því ég hafði ekki gert
mér grein fyrir því. Ég hreinlega
hugsaði ekkert út í það, en ætli það
sé ekki vegna þess að mér er svo
annt um konur. Skýringin gæti iíka
verðið sú að konur eru svo fyrir-
ferðamiklar í þessum tímaritum. Ef
maður leitar af munnum og augum
eru konur iðulega meira áberandi
en karlmenn. Karlmennirnir
hnykkla bara vöðvana, eru alvar-
legri og alltaf svona karlmenni."
Sýning Kristjáns í Gallerí Úmbru
er tíunda einkasýning hans frá 1977.
„Ég hef aldrei selt neitt. Þetta virðist
einhvern veginn ekki vera viður-
kennd aðferð. Þeir eru enda ekki
nema teljandi á fingrum annarar
handar, sem stunda þessa listgrein
af einhverju ráði hérlendis, þótt
flestir listamenn reyndar snerti á
ÓTTARR PROPPÉ
Þaðan hafa þeir sent frá sér af-
bragðs skifu sem enginn unn-
andi tónlistar kiassískrar eða
anderledes getur látið framhjá
sér fara.
frá helsti galli hennar. Það er eins og
djammið í æfingahúsnæðinu hafi
ekki verið slípað nægilega til fyrir
plötuna. Þetta er ágæt ballmúsík en
hún heldur bara ekki haus á plasti
nema í allra stuðmestu partíum og
þá ekki fyrr en allt stuð er löngu
orðið gulltryggt.
Pinocchio er kraftmikil plata
sem samt nær þvi að vera ekki
neitt neitt. Hér vantar neistann
sem gerði Bubbleflies að merki-
legri hljómsveit. Fjörið er til
staðar en virðist ekki koma frá
hjartanu i þetta sinnið.
Strigaskór nr. 42
Arftokar Jóns Leifs og Þeysaranna í senn
Strigaskór NO. 42
Blót
★ ★★★★
Strigaskór no.
42 var ein af for-
vígissveitum
dauðarokks-
-bylgjunnar ís-
lensku fyrir
nokkrum árum. Flestir héldu að
sveitin hefði dáið með vakning-
unni sem hún átti ekki svo lítinn
þátt í að skapa. En það reyndist
öðru nær. Hlynur maestro Aðils
hefur staðið í ströngu við að semja
og taka upp skífuna Blót. Platan
sem kom út nokkrum dögum fyrir
jól er í raun samfellt tónverk sem á
meira skylt við nútímaklassík en
sjúkdómsgreiningaslagara flösu-
þeytandi dauðarokkaranna eins og
við eigum að venjast. Hér er dauð-
afrösunum og organdi gíturum
mjög smekklega beitt í Wagnerísk-
um ofurópusum, hugljúfir píanó-
og flautukaflar brjóta síðan drung-
ann niður og á köflum má jafnvel
greina óm af íslenskri tónlistararf-
leifð ala Þursarnir. Þó ólíklegt megi
teljast er hér á ferðinni plata sem er
auðveld í hlustun. Hún tekur
hlustandann með í ferðalag sem er
ógnvænlegt í allri sinni fegurð.
Strigaskór no. 42 eru á heimsmæli-
kvarða í þyngsta kanti heimsrokks-
ins. Þeir hafa náð því óhugsandi
markmiði að færa dauðarokkið
upp úr bassatrommukeppnum og
stunum í tónlist sem býður upp á
hvað sem er.
Strigaskór no. 42 býr i iðrum
músiksenunnar hér heima.
Óttarr Proppé saknar neistans á Gosa-plötu Bubbleflies.
bassaleikari, Tóti trommari, Pétur
hljómborð og Páll Banine, söngv-
ari og kyntákn, tóku við af tölvun-
um. Bandið varð hörkuspilandi
dansband með stuðið á tæru svo
nýju plötunnar var beðið með
nokkurri óþreyju. Eittvhvað virðist
þó hafa farið forgörðum þegar
sveitin skellti sér í stúdíó undir
handleiðslu Daníels fyrrverandi
danskra og með sand af aðstoðar-
spekingum og músíköntum.
Pinocchio er ágætlega spiluð plata.
Spilagleðin fer ekki á milli mála, hér
er dansrokkið á ágætu flugi. Sér-
staklega er vert að geta Davíðs þátt-
ar gítars. Sá drengur hefur meira en
lítið lært síðan hann leiddi E-X um
árið. Það sem hins vegar vantar er
neistinn sem gerði fyrri plötuna
skemmtilega. Lögin eru rislítil, oft
lítið annað en einfalt grúv endur-
tekið út í eitt. Eins er óþægilega
mikið urn kunnugleg stef sem þvæl-
ast fyrir manni af því sveitin gerir
ekki nógu rnikið til þess að gera þau
sín eigin. Það hefur mikið heyrst að
Palli B. sé afleitur söngvari. Vissu-
lega er hann enginn Pavarotti en
hans hlutur á þessari plötu er langt í
JJ Soul Band
Hungry for news
★★★
JJ Soul er
enskur blús-
söngvari búsettur
hérlendis. Hann
hefur ásamt Ing-
va Þór Kor-
mákssyni stofnað JJ Soul Band
sem er þessa dagana að spila á fullu
á knæpum borgarinnar. Fyrsta
plata sveitarinnar sem einnig telur
þá Stefán Ingólfsson bass'aleikara
og Trausta Ingólfsson trommara,
er hugljúf plata sem iætur Iítið yfir
sér við fyrstu hlustun. Þegar betur
er að gætt heyrist að hér er prýðis-
gott kokkteilbaramúsík á ferðinni.
Djass og blús fléttast saman í
áheyrilega rólegheitamúsík sem
gælir við litlu eyrun af kostgæfni og
mýkt. Hungry for news er langt frá
því að vera sérstaklega óriginal
plata. Hér eru gamalkunnar út-
færslur á ferðinni. Útkoman stend-
ur þó fýrir sínu. JJ er prýðissöngv-
ari sem minnir á köflum á Tom
Waits á rólegu nótunum. Spila-
mennska þeirra félaga er sömuleið-
is fyrirtak.
Hungry for news er kannski
ekki plata fyrir ungiinga. Öðrum
er hins vegar ráðlegt að sötra
hana með rauðvini á rómantisk-
um stundum. Skyldueign fyrir
þá sem vilja njóta rólegu stund-
anna.
Dansrisar í lœgð
Bubbleflies
PlNOCCHIO
•kk
Nýliðar ársins
1993 voru án efa
Bubbleflies. Platan
The world is still
alive, hugarfóstur
Davíðs Magnús-
sonar gítarleikara og Þórhalls
Skúlasonar hipp-hoppgúrús, sló
rækilega í gegn og sömuleiðis
hljómsveitin sem þeir smöluðu í
upp úr henni. Framan af árinu 1994
var Bubbleflies með duglegri sveit-
um. Vinsældirnar miklar og
stúlknaskarinn elti þá pilta í móður-
sjúkri aðdáun. Þórhallur heltist úr
lestinni en þeir Ragnar gúrka