Helgarpósturinn - 18.01.1996, Blaðsíða 27

FIMMTUDAGUR18. JANÚAR1996
27
H

„Það kom mér
jafnmikið á óvart
að vinna,“ segir
Nína Óskarsdóttir,
núverandi íslands-
meistari. „Ég varð
að skera af mér
tólf kíló af hreinni
fitu fyrir keppnina,
en ég sá á mynd-
unum eftir keppn-
ina hvað það var
sem ég hafði fram
yfir Möggu. Hún
náði engum maga
og bakið var alveg
flatt.“

„Mörgum finnstþetta
mjög ókvenlegt en ég er
ekki samþykk því. Mér
finnst þetta kvenlegt. Ég
hefmeira að segja orðið
fyrir því, eftir að ég byrj-
aði ívaxtarrœktinni, að
fólk kemur til mín og
hrósar mér fyrir kven-
leika. “
asta af þeim, mér finnst hún
æðisleg, en hún er náttúrulega
með sílikonbrjóst," segir
Margrét. „Þær eru allar með
sílikon meira eða minna.“
Vöðvamassi,
skurður, tröllskessur
og glennuskapur
„Mörgum finnst þetta mjög
ókvenlegt en ég er ekki sam-
þykk því. Mér finnst þetta
kvenlegt," segir Nína. „Ég hef
meira að segja orðið fyrir því,
eftir að ég byrjaði í vaxtarrækt-
inni, að fólk kemur til mín og
hrósar mér fyrir kvenleika.“
„Við viljum vera konur og
undirstrika það,“ segir
Margrét. „Við erum ekki að
reyna að vera karlar. Mér
finnst samt að vaxtarræktin
megi ekki fara út í að vera nein
fegurðarsamkeppni. Þetta er
spurning um vöðvamassa..."
„... og framkomu. Það er
skurðurinn og samræmið sem
skiptir máli,“ segir Nína.
„Húðin skiptir líka fimm pró-
sent máli,“ segir Margrét. „Ef
þú ert með tattó geturðu fallið
á því. Annars væri ég sko
löngu búin að tattóvera mig.
Mér finnst það svo æðislegt.
„Stripgirls" í Ameríku eru líka
alltaf með tattó, en þær fá sér
sílikon í brjóstin. Auðvitað fá-
um við, sem erum í þessu,
glósur frá fólki: Ef ég kem í
hlýrabol á veitingastað segir
fólk að ég sé að glenna mig.
Einu sinni fór ég út að
skemmta mér í flegnum kjól
með böndum yfir axlirnar, þá
sagði fólk við mig að ég væri
nú meiri glennan. Fólk er líka
alltaf að skora á mig í sjó-
mann.“
„Ég er aldrei í hlýrabol svo
að fólk hefur ekki látið það fara
í taugarnar á sér, en það er líka
alltaf verið að skora á mig í sjó-
mann,“ segir Nína.
„Ég gæti alveg orðið tröll-
skessa ef mig langaði til,“ segir
Margrét. „Ég æfi daglega og
eyk jafnt og þétt við vöðva-
massann, en ég ætla kannski
að fara að slaka aðeins á.“
Að skera niður fitu
og kötta vöovana
„Það var ofboðslega sárt að
tapa,“ segir Margrét þegar við
víkjum talinu að keppninni fyr-
ir tveimur mánuðum þegar
hún tapaði titlinum yfir til
Nínu. „Eg hafði tekið titilinn
sex sinnum í röð og átti hrein-
lega ekki von á þessu. Ég
hefði átt að sleppa því að
keppa því ég var veik dag-
inn fyrir keppni. En þetta
var spark í rassinn. Ég
verð ofboðslega reið þegar
ég hugsa um keppnina og
reyni að fá útrás í tækjun-
um.“
„Það kom mér jafnmikið á
óvart að vinna,“ segir Nína.
„Ég varð að skera af mér tólf
kíló af hreinni fitu fyrir
keppnina, en ég sá á mynd-
unum eftir keppnina hvað
það var sem ég hafði fram yfir
Möggu. Hún náði engum maga
og bakið var alveg flatt.“
„Bakið var ekkert flatt, það
var hins vegar of mikið vatn í
mér,“ segir Margrét.
„Já, hvernig stóð á því mann-
eskja?“ grípur Nína fram í.
„Ég var veik daginn áður og
þurfti að drekka vatn.“
„Ég vann þetta á samræminu
og köttinu, en þú ert nú samt
með miklu betri handleggi,“
segir Nína hughreystandi við
Margréti.
„Já, en ég ætla mér að fá
þessa þykkt í lappirnar sem þú
hefur úr lyftingunum. Ég er að
vinna að því.“
En er þetta ekki óhollt, að
byggja sig fyrst upp og svelta
sig síðan fyrir keppni?
„Nei, það þarf ekki að vera
það,“ segir Margrét. Ég er hins
vegar svo mikil öfgamanneskja
að einu sinni munaði mjóu að
illa færi. Þetta var fyrir mótið
1991 og ég var búin að kötta
mig algerlega niður, en ég er
rosalega hörð að grenna mig.
Eftir mótið var ég síðan undir
miklu persónulegu álagi og
tapaði stjórninni og gat ekki
hætt að horast niður. Ég fékk
anorexíu á byrjunarstigi og var
veik í þrjá mánuði og það
héldu allir að ég væri að deyja
úr Aids eða krabbameini. Sem
betur fer náði ég mér aftur á
strik.“
„Öfgar eru óhollar í þessu
sem öðru, maður sveltir sig í
rauninni ekki heldur borðar
aldrei meira af fitusnauðum og
hollum mat en fyrir keppni,"
segir Nína. „Þetta er bara svo
gaman að maður missir sig al-
veg út í það. Ég fæ samviskubit
ef ég tapa af einni æfingu. Mér
finnst ekkert betra eftir erfiðan
vinnudag en að fara í stöðina
og hamast í klukkutíma, fara
síðan í gufubað á eftir. Ég er
endurnærð.“
„Ég er masókisti og nýt þess
að pína mig áfram,“ segir
Margrét.
„Ég ætla að halda þessu
áfram þar til ég verð sjötug."
„ E f t i r
„Eg er hins vegar svo mikil öfga-
manneskja að einu sinni munaði
mjóu að illa færi,“ segir Margrét
meðal annars í viðtalinu. „Þetta var
fyrir mótið 1991 og ég var búin að
kötta mig algerlega niður, en ég er
rosalega hörð að grenna mig. Eftir
mótið var ég síðan undir miklu per-
sónulegu álagi og tapaði stjórninni
og gat ekki hætt að horast. Ég fékk
anorexíu á byrjunarstigi og var veik í
þrjá mánuði og það héldu allir að ég
væri að deyja úr Aids eða krabba-
meini. Sem betur fer náði ég mér
aftur á strik.“
mm
„Það var ofboðslega sárt að tapa,“ segir
Margrét Sigurðardóttir, fyrrverandi íslands-
meistari, um keppnina fyrir tveimur mánuðum
þegar hún tapaði titlinum yfir til Nínu. „Ég
hafði tekið titilinn sex sinnum í röð og átti
hreinlega ekki von á þessu. Ég hefði átt að
sleppa því að keppa því ég var veik daginn fyr
ir keppni. En þetta var spark í rassinn. Ég
verð ofboðslega reið þegar ég hugsa um
keppnina og reyni að fá útrás í tækjunum.“
því sem líkaminn eldist harðna
vöðvarnir og til að byggja upp
góðan vöðvamassa þarf mörg
ár,“ segir Nína. „Það er því
hægt að stunda þetta svo að
segja alla ævina."
Þegar Siggi
varo orðlaus
„Mér finnst Nína hreint ekki
hafa fengið næga athygli eftir
að hún varð íslandsmeistari,"
segir Margrét. „Ég var í pró-
grammi á Stöð tvö og síðan fór
ég í viðtal við Dagsljós. Ég
mætti á bíkiníi og settist á móti
honum Sigurði Valgeirssyni.
Hann varð orðlaus og gleymdi
öilu sem hann hafði ætlað að
spyrja mig um. Ég fékk líka alls
kyns tilboð um að leika í aug-
lýsingum og sitja fyrir í bæk-
lingum."
„Ég hef fengið ýmis tilboð,
en kannski ekki haft nægilegan
áhuga á því,“ segir Nína. „Mér
fannst reyndar aðsóknin að ís-
landsmeistaramótinu núna
lofa góðu fyrir Vcixtarræktina."
„Alltaf að strippa“
„Ég er alltaf í toppformi,"
segir Margrét. „Alltaf köttuð,
enda er ég alltaf að strippa fyr-
ir fólk, á árshátíðum og þorra-
blótum. Ég kem þá fram í bíkin-
íi eða á sexí undirfötum og
dansa erótíska dansa og leyfi
karlmönnunum að koma við
vöðvana. Þess vegna verð ég
alltaf að passa mig. Ég borða
aldrei sælgæti eða gos, aldrei
kjöt nema skinnlausa kjúk-
linga. Það eina sem ég læt eftir
„Efþú ert með tattó geturðu fallið áþví. Annars vœri
égsko löngu búin að tattóvera mig. Mérfinnstþað
svo œðislegt. „Stripgirls“ íAmeríku eru líka alltaf
með tattó, en þærfá sérlíka sílikon í brjóstin. “
mér er ís. Ég er sjúk í ís.“
„Ég hef aldrei haldið mér í
neinu sérstöku formi,“ segir
Nína. „Eg er ekki í keppnis-
formi nema að stefna sérstak-
lega að því og núna til dæmis,
þegar tveir mánuðir eru liðnir
frá keppninni, er ég bara í
minni eðlilegu þyngd. Ég á tvö
börn og borða sama mat og
aðrir heima hjá mér, en fyrir
mótið tók ég auðvitað mata-
ræðið algerlega í gegn og hakk-
aði í mig náttúruleg vítamín."
„Ég á engin börn. Mér finnst
alltof langur tími að þurfa að
ganga með börn í níu mánuði.
Þrír mánuðir er hámark. Þá
myndi ég kannski hugleiða
það. En ég á dýr,“ segir
Margrét.
„Áttu dýr?“ spyr Nína.
„Já, þau eru uppstoppuð,"
svarar Margrét.
„Nú, dóu þau úr sulti?" spyr
Nína.
„Ég er ekki í sambúð eins og
Nína og á ekki börn og þess
vegna get ég ráðið þessu alveg
sjálf, en ég myndi kannski ekki
hafa börnin mín á neinu grasa-
fæði. Ég á hins vegar góðan vin
og hann æfir líkamsrækt," seg-
ir Margrét.
Konuhaus á sverum
karlmannsbúk
„Við höfum akkúrat ekkert
að gera út,“ segir Nína aðspurð
um hvort þær hafi reynt fyrir
sér erlendis.
„Ég fór til Tyrklands á Evr-
ópumót, alveg hrikalega skorin
með þverrákir á rassinum,"
segir Margrét. „Það var of-
boðslega heitt og ég svitnaði
mikið fyrsta daginn, en ég var
síðan sett í gufu þar sem ég var
tólf tíma að missa þrjú kíló af
vatni á einum degi. Þær voru
rosalegar sumar stelpurnar í
keppninni. Stundum sá maður
glitta í flottar og sverar karl-
mannslappir og leit síðan upp
og horfði í augun á konu.“
„Ég vona að þessi áhersla á
meiri vöðva fari að breytast,
þá eigum við kannski einhverja
möguleika," segir Nína.
Daudaganga,
drunibalyfta, trukka-
dráttur og krossfesting
Af hverju er vaxtarræktar-
fólk oft svona lágvaxið?
„Það er auðveldara að ná
upp vöðvum þegar þú ert lág-
vaxinn," svarar Nína.
„í mínum flokki úti í Tyrk-
landi náðu flestar stelpurnar
mér í axlir,“ segir Margrét.
„Núna erum við báðar að fara
að keppa í maí um titilinn
„Sterkasta kona landsins“. Það
verða svona tíu til tólf konur
sem taka þátt í keppninni og
það verður keppt í dauða-
gangi, drumbalyftu, trukka-
drætti og krossfestingu og síð-
an á maður víst að draga á
undan sér bíl,“ segir Margrét.
„Þetta er í fjórða skipti sem
keppnin er haldin og sú sem á
titilinn keppir ekki núna.“
„Ég ætla nú bara að gera mitt
besta," segir Nína.
„Hvernig í ósköpunum ætt-
irðu líka að geta gert betur en
það?“ spyr Margrét. „Það er
bara hreinlega ómögulegt."
Og nú er bara að sjá, þegar
stundin rennur upp, hvor
þeirra hefur meiri krafta í
kögglum. þká