Helgarpósturinn - 23.04.1997, Síða 8

8
MIÐVIKUDAGUR 23. APRÍL1997
„Ó, mitt auma líf!!!“ segir systir mín í hvert sinn
sem ég hnýti í draumaprinsinn hennar. „Ekki
skemma hann fyrir mér, hann bjargaði mér í gegn
um bitra æsku og ömurlegt hjónaband og ég
hugsa ennþá um hann þegar það er ekkert í sjón-
varpinu.“
Hann er eini draumaprinsinn í veröldinni sem
hefur verið í stöðugri notkun, án endurskoðunar,
tæp fimmtíu ár. Síðan 1951 hafa þau setið undir
sama trénu og horft á sama mánann, sem af einstæðri
tillitssemi hætti hringferðum sínum um himinhvolfið
það ár og gerðist leiktjald.
Sviðssetningin var ágæt framan af. Þarna sátu þau, hún
tíu ára og hann átján, og héldust í hendur undir trénu.
Ekkert að gerast. Hann var ekki einu sinni þvalur í lóf-
anum. Enn hefur ekkert gerzt. Þau sitja undir
trénu. Hann er átján óg hún er fimmtíu og
sex.
Hún neitar að stokka hann upp. Hún neit-
ar líka að farga honum. Samt hélt hún
framhjá honum með Michael Caine. Það
samband kviknaði 1978 þegar Michael lék
misskilinn homma í Califomia Suit. 1980
logaði það skærar. Það gerði Dressed to
Kill og Michael sem morðóður geðklofi.
Neistaflugið minnkaði árið eftir, þegar
frumraun Olivers Stone, The Hand, var
varpað á tjaldið. Eldurinn blossaði upp
af svo gott sem kulnaðri glóð ‘83, þeg-
ar Educating Rita staðfesti allt sem hún
hafði alltaf haldið um Michael Caine:
Skemmtilegur, gáfaður, menntaður og
viðkvæmnislegur með næmt, lostafullt
augnaráð.
Upp frá því var hann arineldur
drauma hennar. Þar til ég las ævisögu
hans, sem hann framdi eigin hendi. Hið
næma, lostafulla augnaráð er hvarma-
bólga. Menntun hans náði lestri og
skrift, en hvorugt misnotaði hann fyrr
en einhver nefndi ævisögur og sex
stafa tölur í sömu setningunni. Á 400
síðum koma orðin „ég — stjarna — ríkur" fyrir 40.000 sinnum.
Greindur maður hefði reynt að breiða örlítið yfir þessi þrjú
áhugamál sín. En systir mín hafði rétt fyrir sér með viðkvæmn-
ina:
Germaine Greer, aldrei mild eða umburðarlynd kona, skrifaði
grein um þau Caine-hjónin og þótti lítið til frúarinnar koma.
Germaine hefur alltaf hafnað því að regnbogi tilverunnar þurfi á
öllum litbrigðum mannkyns að halda og vill útrýma dúkkulísun-
um. Því lét hún þau orð falla um frú Caine, að hún hefði aldrei
áorkað neinu og væri aðeins stofuskraut.
Michael tók þessu illa. Víst hafði konan hans náð árangri í líf-
inu. Hún hafði komist á listann yfir tíu bezt klæddu konur heims!
Germaine lítur ekki á slíkt sem afrek. Hún átti við, að frú Caine
hafði aldrei grafið brunn á þurrkasvæði í þriðja heiminum, aldrei
hjúkrað holdsveikum, aldrei farið í mótmæla-
göngu og aldrei verið handtekin. Hún hafði
ekki einu sinni borið eld að eggjandi nærfati.
Draumaprinsinn Michael féll fyrir eigin rit-
snilld og systir mín hörfaði aftur undir tréð,
þar sem gamli prinsinn beið hennar, óskorpinn
og óskemmdur í álögum eilífrar æsku.
„Draumaprinsar hafa bros sem tendrast hægt og
deyr aldrei alveg. Þeir eru alltaf hreinir og af þeim
leggur góðan ilm; engan flöskufnyk, heldur angan sem
ekkert gull fær keypt. Hendurnar eru sterkar og
mjúkar í senn, hreyfingarnar lýsa styrk og mýkt og
þeir líða um heimilin eins og sýnilegur andblær án
þess að reka sig í, steypa um koll, skilja eftir fingra-
för, hella niður, spora gólfin og pissa út fyrir.“
I hvað má
strákinn?
Sú var tíðin að ég trúði á Michael Ca-
ine. Ég sá líka þetta munúðarlega við
hvarmabólguna og leiddi bara
hjá mér að maðurinn var kið-
fættur. Við Michael vorum
ætíð samvistum á vægum
hraða í sportbíl. í bak-
grunninum lék flautu-
kvintett London Bridge is
Falling Down. Þar til ævi-
saga hans gjöreyddi
draumnum.
Þá fékk Richard
Dreyfus stutta reynslu-
ráðningu. Hann er
skemmtilegur og
greindur, en ákefðin
sem hann leggur í öll
hlutverk er sennilega
ofvirkni. Ég grunaði
hann um að iða í sæt-
inu, seilast sífellt í gít-
ar og syngja lagstúfa,
brot og stakar línur í
síbylju. Skátahreyfing-
in hefði haft meiri
ánægju af honum en
ég-
Blámi augna Peters
O’Toole náði ekki til
mín þegar hann lék í Lord Jim. Afstaðan var
endurskoðuð eftir Síðasta keisarann, en þótt
hann ynni á með aldrinum virtist hann helzt
henta til samsetu á Vogi, þar sem hann segði
endalausar sögur af sjálfum sér.
Anthony Quinn hefur alltaf haft sterk áhrif
á innkirtlastarfsemina og ekki dró úr þeim
þegar hann birtist berlæra í Barrabas. En
vil ég mann sem kvæntist til fjár og
frama? Löngu fyrir fæðingu mína? Nei.
Nafni hans Hopkins er geðugri dreng-
ur. Eggjandi er hann þó ekki og seint yrði
hann grunaður um
karlmennskutil-
þrif. Ég treysti
mér til að
drekka te
með honum
annan hvern
miðvikudag.
Clint East-
wood; fölur, vind-
þurrkaður, einrænn
ridd-
ari...
Það getur verið tilviljun hverjum konur giftast, en draumaprinsinn er
valinn af alúð sem jaðrar við smámunasemi. Sérstaklega á þetta við
heimatilbúna prinsa. Þeir eru hannaðir hak fyrir hak og hár fyrir hár af ná-
kvæmni sem hvarflaði ekki að konum að leggja við raunverulega menn. Þeir
stæðu ekki undir því.
Draumaprinsar hafa augu sem tindra allan sólarhringinn. Ef þau lokast,
sem þau geta gert af því að þeim er lygnt af sælu eða hallað aftur í andar-
taks algleymi, þá er húðin á augnlokunum með bjarma sem annars er að-
eins að finna á ungbörnum.
Draumaprinsar hafa bros sem tendrast hægt og deyr aldrei alveg. Þeir
eru alltaf hreinir og af þeim leggur góðan ilm; engan flöskufnyk, heldur ang-
an sem ekkert gull fær keypt. Hendurnar eru sterkar og mjúkar í senn,
hreyfingarnar lýsa styrk og mýkt og þeir líða um heimilin eins og sýnilegur
andblær án þess að reka sig í, steypa um koll, skilja eftir fingraför, hella
niður, spora gólfin og pissa út fyrir.
Útlit þeirra er svo smekksatriði hverrar og einnar.
Því miður virðist sem konur séu mikið til hættar að hanna sína prinsa úr
braki veruleikans. Eftir því sem myndmál eykst, þess gefnari eru þær fyrir
að hirða tilbúið eintak í bíó eða úr sjónvarpinu og úthluta honum þeim
kostum sem þær óska að hann hafi. ímyndunaraflinu er lagt lið af ímynda-
hönnuðum og sameiginlegt átak skapar goð sem enginn mennskur maður
fær líkst. Það er allt í lagi, fáar húsmæður á Raufarhöfn eiga í alvörunni von
á að finna George Clooney á þröskuldinum ef þær opna dyrnar.
Það skortir ekki upplýsingaflæði um lyndiseinkunnir, kosti, galla, kenjar,
kæki, lesti, ljóði, leyndar tilhneigingar og ljósa ávana, að ekki sé minnst á
hugmyndafræði hreyfimyndaprinsanna. Og samt sjá konur það sem þær
vilja sjá og láta sig skjalfestar staðreyndir engu skipta.
allt sem ég vil af honum er ein lína: Do you feel
lucky today? Áhrif hennar eru háð því að viðmæl-
andi minn hafi líka legið yfir Dirty Harry.
I sama aldursflokki eru tveir tilbeðnir tenórar,
Pavarotti og Placido
Domingo. Pavarotti
er mathákur og ég
gæti hugsað mér að
eyða kvöldi í eldhús-
inu með honum öðru
hverju. Að öðru leyti
held ég að hann sé of
hávær. Placido er
ættstærri en bakara-
sonurinn, þýðóma
sjentilmaður, en það
er eitthvað gálulegt
við hann. Hann daðr-
ar örugglega við aðr-
ar konur í hanastél-
um og svo er vöxtur-
inn orðinn eitthvað
laus í sér. Að hann
virðist myndarlegur er allt að þakka góðum klæð-
skera.
Aga Khan — nei, ekki sá, hann er dauður. Frændi
hans, núverandi Aga Khan, ritari WWF. Mig
dreymdi um hann þar til ég sá hann. Hann er svo
horaður, að hann minnir á hrægamm í hungurverk-
falli. Mér varð alveg
sama um alla pen-
ingana hans.
Loksins! Sean
Connery! Hæfilega
greindur með góða
kímnigáfu og ómæld-
an kynþokka, hefur
varðveizt vel og er
frábær elskhugi. Síð-
asta atriðið er pott-
þétt, ég spurði Anitu
Ekberg. Það sá að-
eins í.hvítuna í aug-
unum þegar hún
jánkaði því og karl-
maður sem enn vekur þau viðbrögð þrjátíu árum síðar... JESS!
tek hann!
Því miður er hann afar upptekinn af golfíþróttinni og konunni
sinni (eða öfugt) og ég þyrfti mann í afleysingar.
Yngri menn og
hraustari
Þynnist nú þrettándinn, en hvað. Góð-
verkin skal hefja heima fyrir: Hemmi
Gunn. Hvað gætum við talað um? Auglýs-
ingar? Góðar, góðar. Það yrði stutt samtal
og stutt samband.
Magnús Scheving:
Það yrði jafnvel enn styttra, hann stæði upp
og færi þegar ég kveikti í fyrstu sígarett-
unni.
Aftur í innfluttar birgðir: Michael
Douglas. Nagli. Ég gæti þó nýtt hann til að
rukka launin mín.
George Clooney úr Bráðavaktinni: Of
sætur, of óstaðfastur, of ótraustverðugur.
Sefur með gæludýrið í rúminu. Gæludýrið
er fullvaxið svín. Gleymduðví, Georg.
Sean Penn: Treysti honum ekki út með
ruslið.
Robin Williams: Rangt bil á
milli augnanna, augun of lítil.
Þetta þótti benda til fávita-
háttar fyrr á öldinni. Auð-
vitað gæti hann ekki lært
hlutverkin ef hann væri fá-
viti, en ég gæti aldrei komist
yfir þessa hindrun.
Mel Gibson: Eitthvað svo
útivistarlegur. Ég væri alltaf
að þurrka af honum sjávarúða
eða svita eða steypiregn eða
vatn sem hann hefði dottið í.
Wiiliam Hurt: Langar þagnir
Gætu orðið þvingandi.
Mulder úr X-fæls: Fínn í úti-
legu, alltaf með vasaljós á sér.
Einnig mætti þurrka vot
plögg á honum, hann er
svo góður þolandi. Að
vísu yrði enginn svefn-
friður, en ekki vegna
óbeislandi kynorku
hans. Heldur væri hann á stöðugu rápi, því í hvert sinn sem kind
færi framhjá héldi Mulder að hún væri
geimvera.
Harrison Ford: Alltaf læti í honum.
Brad Pitt: Ofdekraður.
Hugh Grant: Svo gott sem gagnslaus,
helzt að hægt væri að þurrka upp áfengi
með honum ef helltist niður.
Við Freddy í Queen hefðT
um náð saman. Hann hefði
ég getað rætt heimspeki við.
I want it all, I want it now,
sagð’ann. Ég skil það.
I láréttar afleysingar fyrir
Sean Connery tæki ég mark-
mann Arsenal, David Sea-
man, og skolaði mér á Iand á
eyðieyju, þá kysi ég að fá
Schwarzenegger á næsta
flóði. Hann byggði yfir okkur
og veiddi í matinn fyrir myrkur.
Til dags.og vegar, dundurs og huggunar
tæki ég Jimmy Nail úr Crocodile Shoes.
Hann sýnist mér yndislegur hversdags-
maður og 5/7 lífsins eru almennir vikudag-
ar.