Alþýðublaðið - 01.05.1975, Blaðsíða 7

í hreinskilni
sagt
eftir Odd Á. Sigurjónsson
Almannavarnir
Nýafstaöin æfing almanna-
varna er lofsvert framtak, sem
ástæöa er til að gleöjast af. Meö
þvi hefur stofnunin sýnt aö hún
er nokkurs umkomin, beri vá-
lega hluti að höndum. Þvi fer
betur, að ekki hefur reynt veru-
lega á um alvöruslys, þegar frá
er taliö snjóflóöiö i Neskaupstaö
á liönum vetri og gosið i Heima-
ey-
Mála sannast mun þó vera, aö
I hinu siðarnefnda reyndi ekki
mikið á getu almannavarna fyrr
en á siöari stigum og var ekki ó-
umdeilt, hvernig stofnunin stóð
þar aö. Sú einstaka mildi, aö
íloti Vestmannaeyinga skyldi
vera i höfn, þegar eldflóöið
brast yfir, veröur sennilega
aldrei fullþökkuð forsjóninni.
Og æöruleysi og manndómur
heimamanna lék þar stórt hlut-
verk og eftirminnilegt.
Sjálfsagt er þaö ekki vanda-
laust að skipuleggja og hafa
handstjórn á skyndiaðstoð i
strjálbýlu landi, eins og okkar
er. En þaö ætti aö vera óumdeil-
þeirra, sem fyrir hörmungunum
verða.
Af þessu leiöir beinlinis, aö
þörfin fyrir skipulagningu og
æfingar við hverskonar aðstoð
vitt um landið hlýtur að vera
tvimælalaust rétt stefna.
Ef möguleikar til að virkja
sem flesta til hjálparstarfa eru
vel nýttir og hliðsjón höfð af
margbreytilegum aöstæðum,
ætti að vera fremur auðvelt að
mynda keðju um landið sem lik-
yfirstjórn um alla samræmingu
og að undinn sé bráður bugur að
viðbúnaði hvarvetna i samráði
við heimamenn.
Hér munu raunhæfar æfingar
vissulega koma að beztu haldi,
enda eru fáir smiðir I fyrsta
sinn. Þá koma einnig i ljós veil-
ur og vankantar ef fyrirfinnast
og unnt að neyta reynslunnar ef
siðar kemur til alvarlegra
kasta.
Enda bótt eðlilegt sé að beina
fyrst athygli að mannmörgum
stöðum, þar sem fleiri mannslif
Slyðruoröiö rekið af
anlegt, að þeir sem eru á vett-
vangi hverju sinni, eru fremur
umkomnir að gripa inn I rás at-
burðanna til hjálpar, en fjar-
staddir, þótt allir væru af vilja
gerðir. Þvi má og ekki gleyma,
að fyrsta aðstoðin er dýrmætust
og liklegust til að geta sorfið
sárasta broddinn af vanda
leg er til að geta forðað frá al-
varlegum slysum með skjótri
aðstoð. Þetta ætti að vera þvi
auðveldara, sem landsmenn eru
fúsari flestum til aö veita þeim
aðstoð, sem i raunir rata.
Að sjálfsögðu er eðlilegt, aö
stofnun sem almannavarnir, úr
þvi hún er til á annað borð, hafi
eru I hættu en á hinum fámenn-
ari, væri fjarstætt að hafa ekki
dreifbýlið jafnframt rækilega I
huga. Þá kemur fyrst upp hið
alvarlega sambandsleysi vegna
lakrar simaþjónustu sem hrjáir
fólk vlðast um hinar dreifðu
byggðir. Það má vera i meira
lagi ömurlegt, ef vandkvæði ber
að höndum á þeim tlmum sólar-
hrings, sem simstöðvar eru ekki
opnar, aö horfa á „dautt” sima-
tækið, sem hefði getað bjargaö
með þvi að ná sambandi viö
hjálparstöðvar ef...
öllum, sem til þekktu, mun
vera minnissamt merkilegt
framtak slysavarnadeildar
kvenna á Norðfirði, sem beitti
sér fyrir þvi að koma talstöðv-
um I báta byggðarlagsins og
veitti myndarlegan styrk þar
til. Þau slys og óhöpp munu
vera ótalin, sem þetta framtak
kvennanna forðaði frá með þvi
að gera flotann að einni slysa-
varnakeðju á þennan hátt. Ef til
vill er á sama hátt unnt að bæta
sambandsleysið i dreifðum
byggðum og máske eina leiðin
eins og sakir standa enn.
Astæða er til að þessum þætti sé
meiri gaumur gefinn en hingað
til héfur verið gert.
Þess er nú að vænta, að hik-
laust framhald verði á þvi, sem
hafizt var handa um með æfing-
unni hér um siðustu helgi og
landsbyggðin verði aðnjótandi
reynslu, sem þá fékkst um
það, sem ábótavant kann að
hafa verið. Enda þótt hér sé um
að ræða fyrirbyggjandi aðgerð-
ir, sem máske reyndi ekki á,
nema I fáum tilfellum, er bæði
fé og tima, sem til þeirra er var-
ið, vel varið.
Auglýsið í Alþýðublaðinu
Fimmtudagur 1. mai 1975.