Alþýðublaðið - 19.05.1976, Síða 10

10
albýöu-
Miðvikudagur 19. maí 1976 biaðiö
r
I
Kaupmannahöfn
er stœrsti
ferðamarkaður
Norðurlanda
>
tr
m
00
m
33
r~
>
55'
o-
33
o-
s
5
o
C/3
*
<
>
00
c
*
>
33
m
tfí
H
-n
33
>
C
33
H
O
m
i sumar f Ijúgum við 3 kvöld í viku til Kaupmanna-
hafnar á mánudögum. miðvikudögum og föstu-
dögum. Héðan verða farnar 4 ferðir í viku til
Narssarssuaq i sumar.
„Hvaö er svo glatt sem
góöra vina fundur” kvaö
Jónas Hallgrimsson i Kaup-
mannahöfn fyrir nærri 150
árum. Enn má rekja spor
Jónasar i borginni viö sund-
ið.
Kaupmannahöfn er mesta
samgöngumiðstöð á Noröur-
löndum. Þaöan liggja leiöir
til ailra átta. A ferðamarkaði
Kaupmannahafnar er feiki-
legt úrval feröa um allan
heim. Þar fást dýrar ferðir
og ódýrar, langar og stuttar,
til austurs og vesturs og til
noðurs og suðurs.
SAS er áhrifamikill aöiii á
feröamarkaöi Kaupmanna-
hafnar.
Góð þjónusta SAS saman-
stendur af mörgum þáttum
og miklu starfi. Hér eru fáein
atriði nefnd, sem setja svip-
mót á starfsemi SAS,:
Umhyggja fyrir farþegunum
frá upphafi feröar til leiöar-
loka.
Flugvélar af nýjustu og
bestu gerðum.
Skandinaviskt starfsfólk um
allan heim.
Sérstök sæti fyrir reykingar-
menn.
Fyrirgreiðsla i fjarlægum
löndum.
Matur fyrir sykursjúka,
grænmetisætur og smábörn,
sé hann pantaður i tæka tlð.
A löngum fiugleiðum skiptir
slikt máli.
Þjónusta SASer rómuð um allan heim vegna þess,
að starfsmenn félagsins leggja sig fram um að
greiða fyrir viðskiptamönnunum eftir því sem
efni standa frekast til.
o
m
S4S
Laugavegi 3
Símar:
21199
22299
SINGAPORE NAIRÓBI JÓHANNESARBORG TOv
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi: Bretti — Hurðir — Vélarlok —
Geymslulok á Wolkswagen i allflestum litum. Skiptum á
einum degi með dagsfyrirvara fvrir ákveðiö verð.
Reynið viðskiptin.
Bilasprautun Garðars Sigmundssonar.
Skipholti 25 Simar 19099 og 20988.
Rlol
TRÉSMIÐJfl
BJÖRNS ÓLAFSS0NAR
REYKIAVÍKURVEGI 68 - SÍMl 51976
HAFHARFIRÐI
HÚSBYGGJENDUR!
Munið hinar vinsælu TI-
TU og Slottlistaþétting-
ar á öllum okkar hurð-
um og gluggum.
Ekki er ráð nema i
tíma sé tekið.
Pantið timanlega.
Aukin hagræðing
skapar laEgra verð.
Leitið tilboða.
B^Ll
GRÆDDUR ER
GEYMDUR EYRIR
Við hittum einn af þekktari
borgurum bæjarins á förnum
vegi. Það ganga margar sögur
um ýmsa falda fjársjóði, sem
hann á að eiga. Sumir segja, að
hann sé rikasti maður á tslandi,
e.t.v. að Óla blaðasala einum
undanskildum. Allt þetta fé á
honum að hafa áskotnazt með
nægjuseminni einni saman. Við
ræddum við hann stutta stund.
Bakari að mennt
Hann heitir Hermann
Vilhjálmsson. Hann gekk i Iön-
skólann og útskrifaðist sem
bakari. „En i þá daga”, segir
Hermann, „var litið að gera
fyrir bakara, svo að ég varð at-
vinnulaus. Ég fór út á land i at-
vinnuleit og vann hér og þar.
Svo kom strfðið og með þvi næg
atvinna, svo að ég flutti til
bæjarins og vann almenna
verkamannavinnu. Núna vinn
ég hjá Hreinsunardeild borgar-
innar, við götusópun”.
Nú var brotizt inn h já þér fyrr
i vetur og stolið frá þér hálfri
milljón. Hefur þú fengið þessa
peninga aftur?
„Nei, blessaður vertu, það
hefur ekkert komið fram í þvi
máli. Þjófarnir stálu meiru en
bara þessum peningum. Ýmsir
hlutir, sem ég hef verið að safna
i mörg ár. Eg var heppinn að
vera ekki heima þegar þeir
komu, þvi það er ómögulegt að
74 ára og vinnur fullt
starf við götusópun.
vita, hvað svona glæpamenn
gera. Annars er ég svo sorgbit-
inn út af þessu, að ég vil helzt
ekkert á það minnast. Það var
ógurlega heimskulegt af mér,
að geyma þessa peninga heima,
ógurleg vitleysa. Ég hefði átt að
vera búin að setja þá i banka”.
Sál minni stolið
Hefur áður verið brotizt inn
hjá þér?
,,Já, oft og mörgum sinnum.
T.d. var sálu minni stolið frá
mér árið 1967. Þá var brotizt inn
og stolið frá mér kassa með öll-
um fjölskyldumyndunum og
persónuskilrikjunum minum.
Það var örugglega vegna þess,
að þjófarnir hafa haldið að það
væru peningar i kassanum”.
Bláfátækur
Nú segja sögusagnir, að þú
sért ógnarríkur.
„Nei, nei, þetta er bara hreinn
áróður. Ég á enga peninga eftir
að þessum aurum var stolið frá
mér. Það Utla sem ég vinn
mér inn, fer i skatta, mat og föt.
Dýrtiðin er svo ógurleg núna, að
ekki erhægt að leggja neitt fyrir
af kaupinu sinu. Einnig er sagt,
að ég eigi margar milljónir i
banka, en það er bara hreinn
áróður gegn mér. Hvernig ætti
ég að eiga peninga? Ég hef
aldrei verið i neinni stórri
stöðu.”
Aðeins eirðar-
leysisráp
En hefur þú mikið upp úr
flöskusölunni?
„Nei, eiginlega ekkert. Þetta
er bara eirðarleysisráp hjá
mér. Ég safna þessum flöskum
og hinu og þessu nýtilegu dóti,
semfólk fleygir. Eitthvað get ég
0
FRAMHALDSSAGAN
1 Hundurinn lét þetta ekkert á sig
fá.
„Þú ert ógnun við þjóðfélagið,”
. sagði Dortmunder við hann. „Þú
mátt þakka fyrir, ef ég kæri þig
ekki. Eiganda þinn á ég við. Læt
sekta hann.”
Hótanir höfðu engin áhrif.
Þetta var auösjáanlega hundur,
sem hætti ekki á neitt. „Ég hlýddi
skipunum,” var vörn hans.
Dortmunder leit aftur i kring-
um sig, en þvi miður sá hann
hvergi lurk, sem hann gæti notað
til að reka hundinn út á nýsleginn
grasflötinn. „Andskotinn! ” sagði
Dortmunder.
Hreyfing utan af götunni vakti
athyglihans, oghann leit þangaö,
og sá brúnan Chevrolet með
læknismerki nálgast. Var þetta
kannski eigandi hússins og
hundsins? Ef ekki, var þá til
nokkurs að hrópa á hjálp? Það
var heimskulegt að kalla á hjálp I
þessu rólega úthverfi, en ef —”
Billinn flautaði. Hendi veifaði út
um hliöargluggann. Dortmunder
kipraði augun saman, og það
reyndist vera Kelp, sem stakk út
höfðinu. Kelp hrópaði: „Halló,
Dortmunder!”
„Hér!” öskraði Dortmunder.
Honum leiö likt og sjómanni, sem
hefur verið strandaður á eyöiey I
tuttugu ár, og sér nú loks skip
nálgast ströndina. Hann veifaði
töskunni yfir höföi sér til að draga
að sér athygli Kelps, þó að Kelp
vissi auðsjáanlega, hvar hann
var. „Hér er ég!” kallaði hann.
„Hér!”
Billinn nam staðar og Kelp
hrópaði: „Komduhingaö, ég þarf
að tala við þig.”
Dortmunder benti á hundinn.
„Hundur!” öskraði hann.
Kelp hrukkaði ennið. Sólin
skein beint I augun á honum og
hann skyggði fyrir þau með hend-
inni. „Hvað sagðirðu?”
„Hundurinn vill ekki sleppa
mér,” hrópaði Dortmunder á
móti. „Hvers vegna ekki? ”
„Ilvernig ætti ég að vita það?”
öskraði Dortmunder hneykslað-
ur. „Kannski af þvi aö ég minni
hann á Preston yfirlögreglu-
þjón.”
Kelp fór út úr bílnum, og
Greenwood lika, og þeir gengu
báðir rólega til hans. Grewnwood
kallaði: „Hefurðu reynt að
hringja?”
„Þannig byrjaði þetta,” sagði
Dortmunder.
Hundurinn hafði orðið var við
gestina. Hann snérist ihring til að
fylgjast meö þeim öllum.
„Hefurðu gert honum eitt-
hvað?” spurði Kelp.
„Ég hef ekkert gert nema
hringt,” sagði Dortmunder
ákveðinn.
„Hundar eru ekki vanir, nema
þeim sé gert eitthvað eða þeir
hræddir, nei, þeir eru ekki vanir,
að...” sagði Kelp.
„Hræða hann? Ég?”
Greenwood benti á hundinn og
sagði:” Setztu.”
Hundurinn lagði undir flatt.
Greenwood sagði ákveðnara en
áður:” Setetu! ”
Hundurinn leit á hann ogreyndi
að vera jafngáfulegur oghundur-
inn á His Master’s Voice. Hver,
hugsaðihann greinilega, hver var
þessi ókunni maður, sem kunni
hundamál?
„Setztu, sagði ég,” sagði
Greenwood, ..og ég meina
setztu.”
Það var næstum hægt að sjá
hundinn yppta öxlum. Hlýddu
skipunum, ef þú ert i vafa. Hann
settist.
„Komdu,” sagöi Greenwood
viðDortmunder. „Hann gerir þér
ekkert núna.”
„Ekki það?” Dortmunder leit
hræðslulega til hundsins og fór
svo niður tröppurnar.
„Láttu ekki eins og þú sért
hræddur við hann,” sagði Green-
wood.
„Það væri ekkert að látast,”
svaraði Dortmunder, en reyndi
þó að virðast hugrakkari.
Hundurinn var á báðum áttum.
Hann leit af Dortmunder á
Greenwood og frá Greenwood á
Dortmunder.
„Kyrr,” sagði Greenwood.
Dortmunder nam staðar.
„Ekki þU,” sagði Greenwood.
„Hundurinn.”
„Nú”, Dortmunder fór niður
siðustu tröppuna og gekk fram
hjá hundinum, sem glápti illilega
á vinstra hné hans, eins og hann
ætlaði að leggja það á minnið
áður en þeir hittust næst.
„Kyrr,” sagði Greenwood aftur
og benti á hundinn, en svO snéri
hann sér við og gekk á eftir Dort-
munder og Kelp eftir garöstígn-
um að hliðinu og bilnum.
Þeir settustinnihann allir þrir,
Dortmunder I aftursætiö og Kelp
undir stýri. Hundurinn, sem sat á
grasinu, fylgdist meö þeim, unz
þeir voru horfnirúr augsýn. Hann
var vist að læra bilnúmerið utan
að.
„Þakka þér kærlega fyrir,”
sagði Dortmunder, og laut fram
yfir sætisbakið.
„Þó það yrði aftur,” sagði
Greenwood kæruleysislega.
„Hvað eru þið annars að gera
hér?” spurði Dortmunder. „Ég
hélt, að þið ættuð fullt I fangi meö
spilagaldrana.”
„Við vorum að leita að þér,”
ÞAÐ VAR EINU
SINNI DEMANTUR...