Alþýðublaðið - 26.05.1976, Blaðsíða 10

10
Eiskulegur faðir okkar, afi og langafi,
Markús Jónsson,
fyrrum bóndi Svartagili,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju laugardaginn 29.
maf kl. 10.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Margrét Jones Markúsdóttir
Sigurd Evje Markússon
Arnbjörg Markúsdóttir
TRÉSMIÐJA
BJÖRNS ÓLAFSSONAR
REYKJAVÍKURVEGI 68 - SÍMi 51975
HAFNARFIRÐI
HÚSBYGGJENDUR!
Munið hinar vinsælu TI-
TU og Slottlistaþétting-
ar á öllum okkar hurð-
um og gluggum.
*
E3dd er ráð nema i
tíma sé tekið.
Pantið timanlega.
Aukin hagræðing
skapar lægra verð.
Leitið tilboða.
Rtnl
AAiðvikudagur 26. maí 1976 bla^k)1'
Enn fyrir þá sem ætla að hafa mynda
Sem ljósmyndara finnst þér
e.t.v stundum erfitt, að segja
allt sem þú vilt segja með einni
ljósmynd. Sumum finnst, að
margar myndir, teknar af sama
myndefni (motiv), sé hrein
eyðsla. Það er oft misskilning-
ur, þarsem myndaraðir geta oft
verið afar skemmtilegar.
Að segja sögu með Ijós-
myndum.
Að búa til myndaröð getur
verið skemmtilegt stöku sinn-
um. Með henni er hægt að segja
sögu, lýsa stöðum og atburðum
eða jafnvel að lýsa ljóði. Eina
skilyrðið við gerð myndaraða er
sú, að myndirnar séu i rökréttu
samhengi.
Að gera myndaröð er ekki
alltaf auðvelt verk. Stundum er
nauðsynlegt að vera röskur að
ýta á hnappinn til þess að ná
einhverjum atburði og getur þá
oft verið litill umhugsunartimi.
Til þess að þetta megi takast
krefst þjálfunar, og heppnast
sjaldan i fyrstu atrennu. Ein-
faldar vélar með flæðiljósa-
kubbum (flash) hafa þann kost
við innimyndatökur, að hægt er
að ná fjórum myndum á stutt-
Þegar
mynd segir ekki
alla söguna
um tima. Rafmagnsflæðiljós
hleðst upp milli hverrar mynda-
töku, en það tekur alltaf ein-
hvern tima, og séu flæðiljósa-
perur notaðar, verður að skipta
um peru eftir hverja töku. Það
er ekki hægt að biðja fólk um að
biða ögn og endurtaka eitthvaö,
meðan skipt er um peru, þvi þá
er atburðarásin ekki lengur
eðlileg né óslitin.
Gefa betri heildarmynd.
Annars er yfirleitt nægur
timi. Áhugavert myndefni er
hægt að Ijósmynda frá mörgum
sjónarhornum og saman geta
margar myndir gefið betri
heildarmynd. Það er einmitt
FRAMHALDSSAGAM
eru nógu rikar til að halda þeim
frá rikisspitö'lunum.”
,,Eg hef sóað heilum degi,”
sagöi Dortmunder. „Ég hefði selt
hálfa tylft af fjölfræðibókum i
dag. Það er gott að selja þær á
sunnudögum, þvi að þá eru
mennirnir heima. Það er nóg að
segja manninum, að það fylgi ó-
keypis ósamsett bókahilla með i
kaupunum, og hann dregur upp
veskið.”
„Heldurðu, að þetta sé ómögu-
legt?” spurði Chefwick.
„Vopnaðir verðir,” sagði Dort-
munder. „Rafmögnuð girðing.
Svo ekki sé nú minnzt á sjúkl-
ingana. Langar þig i hópinn?”
„Ég vonaði, að þú sæir ein-
hverja leið,” sagði Greenwood.
„Það hlýtur að vera hægt að
komast inn.”
„Auðvitað”, sagði Dort-
munder. „Fáðu þér fallhlif, En
reyndu svo að komast út.”
„Eigum við ekki að labba og
skoða?” sagði Murch. „Kannski
sjáum við eitthvað nýtilegt.”
„Eins og loftvarnarbyssur,”
sagði Dortmunder. „Það er ekki
auðvelt að opna þetta fiflabúr.”
..Lestin fer ekki fyrr en eftir
klukkustund,” sagði Kelp.
„Við gætum nú fengið okkur
labbitúr.”
Dortmunder yppti öxlum. „Allt
i lagi. Umhverfis hælið skal það
vera.”
Þeir gengu umhverfis hælið og
sáu ekkert markvert. Þegar þeir
komu að bakhlið hússins urðu
þeir að ganga yfir ryðguð sporin,
og Chefwick sagði sjálfumglaður:
„Svona eru minir teinar ekki!”
„Þessir eru ekki i notkun
lengur,” sagði Kelp.
„Sko, einn vitleysingjanna
veifar til okkar,” sagði Murch.
Það reyndist rétt vera. Einn
hvitklæddu mannanna stóð við
blómabeðiö og veifaði tii þeirra.
Hann skyggði með annarri hend-
inni fyrir sólina, og brosti eins
breitt og hann frekast gat.
Þeir veifuðu á móti, en svo
sagði Greenwood: „Þetta er
Prosker! ”
Þarna stóðu þeir allir með
hönd á lofti. „Já, það er hann,”
sagði Chefwick. Hann lét höndina
siga, sama gerðu hinir.
i blómabeðinu stóð Prosker og
veifaði og veifaði, en svo skeilti
hann upp úr. Hann fór i keng og
slósér á lær i hverju hláturskast-
inu á fætur öðru. Hann reyndi að
hlæja og veifa samtimis, en var
alveg að detta.
„Lánaðu mér byssuna eftur,
Greenwood,” sagði Dortmunder.
„Nei, Dortmunder,” sagði
Kelp. „Hann getur afhent okkur
demantinn.”
„En viö getum ekki náð hon-
um,” sagði Murch, „svo það
skiptir engu.”
„Biddu bara,” sagði Dort-
munder og ógnaði Prosker með
krepptum hnefanum, sem olli
slikum hláturskrampa, að hann
settist á jörðina. Einn varðanna
kom og leit á hann, en gerði
ekkert.
„Að svona lús skuli hafa sigrað
okkur,” sagði Kelp.
„Hver segir, að við séum
sigraðir?” spurði Dortmunder.
Allir litu á hann. „Attu við — ”
sagði Keip.
„Hann skal ekki hlæja að mér,”
sagði Dortmunder. „Ég hef feng-
ið nóg.”
I. kafli
Þegar sá sauðsvarti visaði Kelp
inn, stóð majór Iko álútur og
miðaöi á kúlurnar eins og lista-
skytta með beindan boga. Kelp