Vísir - 20.09.1969, Blaðsíða 8

8
V1SIR . Laugardagur 20. september 1969.
VISIR
Otgefandi: Reysjaprent hJ.
Framkvæmdastjón Sveinn R. Eyjólfsson
Rltstjóri: Jónas Kristjánsson
A.ðstoðarritstjðri: Axel Thorsteinson
Préttastjóri: Jón BirfciT Pétursson
Ritstjörnarfulltrúi: Valdimar H. Jóhannesson
Auglýsingar: Aðalstræti 8. Slmar 15610 11660 og 15099
Afgreiðsla: Aðaistræti 8. Sími 11660
Ritstlórn: Laugavegi 178. Sfmi 11660(5 Unur)
Áskriftargjald kr. 145.00 1 mánuði innanlands
í lausasölu tor. 10 00 eintakið
^rentsmiðja Vísis — Edda h.f. >
Stjórnmálabaráttan
Enginn mun hafa búizt við að blöð stjórnarandstöð-
unnar færu að flytja ríkisstjórninni þakkir fyrir ráð-
stafanir hennar gegn atvinnuleysinu. Það er fátítt hér
á íslandi, að andstæðingar ríkisstjórnar láti hana
njóta sannmælis, hvað þá beri á hana lof opinberlega.
Þótt leitað væri með logandi ljósi í þeim blöðum, sem
verið hafa í stjórnarandstöðu á hverjum tíma síðustu
4—5 áratugina, mun vandfundin viðurkenning á því,
að ríkisstjórn hafi nokkuð vel gert. Þeir, sem væru
ókunnugir íslenzkri stjórnmálabaráttu og læsu þessi
skrif, og tækju þau alvarlega, mundu eflaust undr-
ast, hvernig hægt hefði verið að fleyta þjóðarskút-
unni áfram allan þennan tíma með slíku ráðslagi.
Skyldi það ekki vera fullt svo árangursrík aðferð
að viðurkenna, a. m. k. öðru hverju, það sem and-
stæðingarnir hafa vel gert, því að vitaskuld hljóta
allir vitibornir menn að sjá, að allar ríkisstjórnir fá
nokkru góðu afrekað, en tekst annað miður? Þannig
er um öll mannánna verk. Að sjálfsögðu eru ríkis-
stjórnir misgóðar og um stefnuna má alltaf deila, og
þar skilur vissulega mikið á í grundvallaratriðum
milli flokka, t. d. lýðræðissinna og kommúnista, en
samt sem áður er alltaf fjölmargt, sem allir flokkar
ættu að geta verið sammála um, og eru það oft í raun
og veru, a. m. k. í meginatriðum. Þetta kemur oft fram
í því, að stjórnarandstæðingar þakka sér framgang
mála, sem stjórnarflokkarnir hafa beitt sér fyrir.
Þegar vel hefur tekizt „vildu allir Lilju kveðið
hafa".
Sumir halda því fram, að stjórnmálabaráttan hér
á íslandi sé ekki orðin eins hörð og óvægin og hún
var fyrir 30—40 árum. Vera má að hún sé ekki eins
persónuleg nú og hún var þá, enda þurfti sannarlega
þar um að bæta. Samt sem áður er enn meiri siðfág-
unar þörf í þessu efni, og einkanlega þyrfti Þjóðvilj-
inn að taka sig þar á. Margt af því sem þar er fram
borið, er íslenzkri blaðamennsku til mikillar van-
sæmdar.
Ýmsir greindir og öfgalausir menn segja, að engu
blaði á landinu sé treystandi til að skýra rétt og hlut-
laust frá því, sem gerist á stjórnmálafundum, heldur
sé málum alltaf vikið til þeim í vil, sem blaðið styður.
Þetta ætti að vera óþarfi, ef málstaðurinn er nógu
góður, en afleiðing þessa er sú, að almenningur tekur
oft sáralítið mark á því sem blöðin segja um stjórn-
mál, og jafnvel allur fjöldinn les það ekki, nema þá
mjög lauslega. Þess gætir talsvert, að fólk sé búið
að fá bað. sem kalla mætti stjórnmálaleiða. Það er
orðið uppgefið á þrasinu, þar sem annar segir allt
hvítt, sem hinn segir svart. Það vill breyttar og
drengilegri baráttuaðferðir. Væri ekki reynandi að'
taka þær upp?
BÍAFRAMENN BERJAST í
JESÚNAF
//
„Við erum Bíafrabúar, berjumst fyrir frelsið.
I Jesú nafni munum við sigra".
D Rigningarnar í Owerri fleyttu moldinni af fjölda-
gröfum, þar sem hermönnum Nígeríu hafði verið
hrúgað saman, eftir að Bíaframenn náðu borginni
á sitt vald. Blað hersins í Bíafra segir, að 17000 Lag-
osmenn hafi verið umkringdir og skotnir niður á
þessum slóðum. Engar frásagnir eru af herföngum.
D Svo blóðug var baráttan um Owerri, að ástæða
þótti til að svipta einn herforingja Bíafra titli sínum.
Haf ði hann att mönnum sínum til atlögu gegn skot-
hríð andstæðinganna og sent marga beint í dauð-
ann. Fór svo, að hermenn hans gerðu uppsteit.
S™
Azikiwe, áður Ieiðtogi fbóanna, þrýstir hönd Gowons hers-
hófðingja Lagosstjórnarinnar. Azikiwe hefur snúið baki við
Bíafra og leitar vináttu og upphefðar á öðrum stöðum.
TVú er sagt, að tvær milljónir
1 hafi látið lífið í Bíafra, hálf
milljón á vígvellinum og ein og
hálf að baki vígh'nunni. Bíafra-
menn halda í sér lffinu meö að-
stoð erlendis frá, en þaðan fá
þeir vopn og skotfæri. Það eru
einkum Frakkar, sem rétta þeim
hjálparhönd í þeim efnum. Sjö
og hálf milljón manna mun haf
ast við á yfirráðasvæði Bíafra-
stjórnar.
Bíafrahermenn sækja fram.
¦¦¦¦¦¦
EKKI FRÉTTIR
UM MANNÁT
Eitt þúsund láta lífið dag
hvern af hungri. Fréttir herma,
að það séu hinir snauðu, sem
deyja. Eigi menn peninga, geta
þeir með einhverjum hætti orð-
iö sér úti um vistir. Ríkisstarfs-
menn gæða sér annað veifið a
kjúklingum.
Mannát tíðkaðist á þessu
svæöi áður fyrr. Þrátt fyrir
hungursneyð eru engar staðfest-
ar frásagrtir af því að sá háttur
hafi verið aftur upp tekinn.
Þó gætir spillingar í hernum,
sem vænta má. Odumegwu Oju-
kwu, hershöfðingi og þjóðar-
leiðtogi, skoraði nýlega á her-
menn sfna „að ræna ekki né
stela eigum fólks og sýna kven-
fólki í Bíafra tilhlýöilega virð-
ingu."
Þótt Bíaframenn hafi heldur
unnið á í styrjöldinni í seinni
tíð, eru tfð strok úr hernum.
Hermenn ræna gjarnan vagna,
er flytja matvæli tn nauö-
staddra. Engu síður eru foringj-
ar þeirra hreyknir af gððum
árangri hersins í stríðinu við
hinn volduga ðvin. Ojukwu tel-
ur, að hann sýni svarta kynþátt-
inn í öllum sfnum mikilleik.
„Við erum sannfærðir um, að
svertinginn getur aldrei sýnt,
hvað í honum býr, fyrr en hann
reisir nýtízkuleg rfld, grund-
völluð á hugsjón Afrikumanns-
ins. Þetta er hlutverk Bfafra í
baráttu hins svarta manns fyrh*
því að verða viðurkenndur sem
maður.'*
VINDLINGAPAKKINN
Á ÞÚSUND KRÓNUR
Helmingur fólksins í Bíafra
hefur orðið að flýja heimili sm.
90 af hundraði eru Ibðar,
framsækinn og menntaður kyn
þáttur, sem hreifst 'af vestrænni
menningu. Þeir eru flestir kristn
ir, en andstæðingarnir Múham
eðstníar. Sendimenn Bíafra-
stjórnar í Vesturlöndum, meðal
annars hér á landi, leggja mikla
áherzlu á þennan trúarlega og
menningarlega mun ríkjanna
tveggja, þegar þeir falast eftir
stuðningi við málstað sinn. Þeir
virðast þess albúnir að þola
hungur fremur en gefast upp,
Enda er sá kvittur uppi meðal
þeirra, að Nfgeríumenn mundu
slátra þeim, hverjum og ein-
um, ef þeir bæru sigur úr být-
um.
Stjórnin berst harðlega gegn
spillingunni. „Jafnvel í miðri
styrjöld fyrir tilveru þjððarinn-
ar, finnast opinberir embættis-
menn, sem halda feiknalegar
veizlur og slátra kúm, er þeir
skíra börn sín. Höndlarar
hamstra mikilvægar vörur og
hækka veröiö og auka þannig
þjáningu fólksins". Svo mælti
Ojukwu.
Vindlingapakkinn er að kom
ast í þúsund krónur, og útlend
ingar verða fyrir sffelldri að-
sókn betlara, sem biðja um vind!
inga.
Þrátt fyrir allt eru Bíafra-
menn vongóðir. Þeir setja
traust sitt og hald á tímann.
Nígeríumenn kunna að telja stríð
ið óarðbært og veita Ibóum
frelsi til að búa einir í ein-
hverjum hluta hinnar víðfeðm\)
Nígeríu. Nú ráða íbóar aðein^
yfir um 6000 fermílna landi
fimmtungi hins upphafleg Bi-
afraríkis.
„Þetta er okkar glæstasta
stund, og það vita menn, þótt
svo horfi ekki í fljótu bragði".