Vísir - 20.09.1969, Blaðsíða 6

V f SIR . Laugardagur 20. september 1969.
Leitin að gleðinni
„Ekki er svo sem vér drottn
um yfir trú yðar, heldur
erum vér samverkamenn að
gleði yðar.“
2. Kor. I. 24.
Þessi orð Páls postula hafa
orðið mér hugstæö bæði fyrr og
siðar.
Sá, sem kallaður er til að
flytja fagnaöarerindi Guðs orðs
drottnar ekki yfir trú þeirra, er
á hlýða, heldur er hann sam-
verkamaður að gleði þeirra. —
Hvaö á Páll postuli við þegar
hann talar um gleöi? Það verður
ljóst er vér lesum bréf hans.
Hann átti mikla lífsreynslu,
hann hafði kynnzt ofsóknum,
pyndingum, fangelsisvist og þol-
að hinar sárustu líkams- og sál
arkvalir. Þegar hann skrifar bréf
ið til Filippímanna er hann band
ingi í fjötrum. í því bréfi talar
hann þó oftar og meira um gleö
ina en í öðrum bréfum. Hann
veit vel, að sú stund nálgast, að
hann verður að láta lífiö fyrir
trúna á Jesúm Krist. En hann
er glaður yfir því að hafa verið
virtur þess að líða háðung vegna
nafns Krists og segir: „En þótt
mér, viö fórn og þjónustu mína
að trú yðar, veröi sjálfum fórn
að, þá gleðst ég og samgleðst yð-
ur öllum.“ Hann biður söfnuð-
inn að gjöra gleði sína full-
komna, með bví aö vera sam
huga, hafa sama kærleika og
hafa með einni sál eitt í huga
„Gjörið ekkert af eigingirni né
liégómagirnd, heldur metið meö
lítillaéti hver annan meira en
sjálfan sig og hver og einn líti
ekki einungis til þess, sem hans
er, heldur líti og sérhver til þess
sem annarra er.“ — Það er aug
ljóst að gleðin, sem Páll talar
um, er gleðin vegna samfélags-
ins við Drottin Krist. Það er sú
gleöi, sá fögnuður, sem æðri er
öllum skilningi. — Sú gleði
daprast hvorki né dvínar á
langri kvalabraut um dauöans
skuggadal. Sú gleði ein fær veitt
sálum vorum fullnægju og frið,
svo vér meö glöðum og þakk-
látum huga fáum notið allra
Guðs gjafa og finnum oss bæði
skylt og ljúft, að sameinast í
lofsöng og þakkargjörð kyn-
slóðanna, sem ásamt með himn-
cskum hirðsveitum vegsama
Guðs heilaga nafn. Þetta er sú
gleði, sem Páll postuli ,þekkti
og vitnaði um. Þetta er sú
gleði, sem vér þekkjum og vit-
........... n
um um enn í dag. Allir þeir,
sem Guðs orö boða, vinna sam-
eiginlega aö því, að þessi gleði
verði eign allra manna. Guðs
orð er fagnaöarboðskapur, gleði
boðskapur, ekki valdboð heldur
heimboð. „Komið, því að allt er
þegar tilbúið.” Þessu heimboði
hefur oft verið hafnað, bæði fyrr
og nú. Vegsemd mannsins fylgir
sá vandi að valið sé frjálst
milli góðs og ills, ljóss og myrk-
urs, gráts og gleöi.
Þráin eftir sannri gleði, sannri
hamingju, býr í hvers manns
brjósti. Hún er manninum með
fædd. En hún er í vissum skiln
ingi fædd blind, vegna þeirrar
meðfæddu syndartilhneigingar
sem kallast erfðasynd.
Frá aldaöðli haföi ekki heyrzt
að nokkur heföi opnaö augu þess
er blindur væri fæddur. En sá
kom, sem þaö verk gat unnið,
það var frelsari vor og Drottinn
Jesú Kristur. Hann vann það
tákn á dögum sinnar jarðvistar
og hann vinnur það enn f heil-
ögum anda sínum, að gefa blind
um sýn.
Hann býður enn sem fyrr að
láta leiöa hina blindu til sín, svo
að þeir megi verða sjáandi. Þessu
boði hafa Krists Iærisveinar á
öllum öldum leitazt við að hlýða.
Þess vegna er fagnaðarerindi
hans flutt enn i dag, til þess að
hver ný kynslóð megi öðlast þá
sjón, er Jesús veitir. Sú sjón
verður ekki aö erfðum tekin,
hver einstaklingur þarf að eign-
ast hana persónulega.
Ég var að tala um blindfædda
þrá mannshjartans, þrána eftir
varanlegri varanlegri hamingju.
Ég gæti líka talað um fárátt
villuráfandi barn, sem ratar ekki
heim og veit ekki lengur hvert
það fer. Myndi nokkur mæla
þeim bót, sem Ieiddi það í ófæru
eöa glötun?
Allir yrðu á einu máli um
svariö.
En þegar um er að ræöa þá
villu, sem varðar bæði tímanlega
og eilífa velferð, ætti svarið að
verða enn augljósara.
Svo er þó ekki. Hvað veldur
þessu? Því er eigi auövelt að
svara, nema vér gjörum oss það
Ijóst að svo sem það var á tím
um frumkristni svo er það enn,
að baráttan milli ills og góðs,
milli ljóss og myrkurs fer fram
f.vorri eigin sál og um vóra eig
in sál.
Þráin eftir gleði, hamingju og
friði hjartans býr í hverju
brjósti. Leiöið þá til mín, segir
Kristur. Allir, sem til hans hafa
komiö, fengu sjónina, eignuðust
sanna gleði, sanna hamingju og
sannan frið. Margir hafa fengið
djörfung til að játa þetta og
vitna um það fyrir öðrum bæði
með orðum og verkum. Aðrir
geyma þessa dýrmætu vitneskju
í hjarta sér, jafnvel þótt þá
bresti kjark til að kánnast við
þaö.
Þegar vér nú í dag, sem ávallt
áður, viljum boöa yður Krist og
hann krossfestan, sem hinn eina
hina einu von, hiö eina athvarf
og skjól syndugs manns, þá
gjörum vér það eigi svo, sem
vér drottnum yfir trú yðar held
ur sem samverkamenn að gleöi
yðar.
Vér vitum um það, sem vér
sjálfir höfum reynt og séð. Vér
höfum reynt að Kristur er sá,
sem hann segist vera, frelsari
syndugra. manna. Vér höfum
séð, aö þar sem honum er hafn
að, hverfur öll sönn gleöi og ham
ingja á braut. Gildir þetta bæði
um einstaklinga og þjóðir.
Áhrifa kristins siðar gætir enn
víðar en oss grunar, í löggjöf
vorri og menningu. Þó er víða,
vitandi og óafvitandi unnið gegn
því, að kristinn siður sé í heiðri
hafður með þjóð vorri.
Á tæpum hálfum mannsaldri
tókst að útrýma heimilisguð-
rækni og langt var einnig komið
meö að útrýma þeim fagra sið,
að foreldrar kenndu börnum sín
um bænir og vers. Þessi siður
er þó aftur að bvrja og er það
oft meira að þakka sjálfum börn
unum en hinum fullorðnu.
Það er auðveldara að rífa nið
ur en byggja upp. Það getur tek
ið langan tima að byggja upp
það, sem tók aðeins hálfa manns
ævi að rífa niður.
Fyrr var talið, að flestar.
stærstu raunir þjóöar vorrar stöf
uðu af harðindum, eldgosum og
erlendri kúgun.
Þjóð vor lifði þetta af, þjálfuð
og hert af raunum og jafnvel ein
staka sagnfræðingar viðurkenna
að trúin hafi líka átt sinn þátt
í þvi og hann álit ég hafa verið
drýgstan til biargar.
Nú er þjóð vor ef til viU byrj-
uð að kynnast erfiðari tfraum en
vér höfum lifað um skeið.
Hver er þáttur trúarinnar í lifi
voru í dag? Víða lítill, sums stað
ar ef til vill enginn.
Guð hjálpi oss! Vera má, að
vér fáum sitthvað að læra af bit
urri reynslu.
Lærisveinarnir leiddu forðum
blindingja til Jesú.
Höfum vér rækt þá skyldu
vora? Ekki eins og oss ber. Því
er komið sem komið er.
Það stoðar ekki að sakfella
þennan eða hinn, vér erum allir
samsekir. Vér höfum eigi hlýtt
kalli Drottins Guðs vors, vér
höfum sofið á veröinum. Vér
áttum að vera samverkamenn
að því að allir mættu eignast
hina sönnu gleði, hina sönnu
hamingju.
En vér höfumst ekki að, vér
sjáum hversu blindir eru leiddir
afvega gleðinnar er leitað, en
hún finnst hvorki í þægindum
né velmegun, hvorki í skemmtun
um sé skrauti, svalli né sukki,
jafnvel lærdómur, þekking, hug
kvæmni og hæfni í orði og verki
framfarir í vfsindum og tækni,
ekkert af þessu fær veitt full-
nægju meðan hin sanna gleði
hin sanna hamingja, er ekki
fundin. Meðan menn finna hana
ekki eru þeir blindir og villu-
ráfandi.
En hvar er þá kirkja Krists?
Hvi segir hún ekki til vegar. —
Þaö vill hún gera, og það er sök
vor, ónýtra þjóna hennar, ef
sú leiðsögn bregzt.
í dag skal því hér sagt í um-
boði kirkju Krists: Leiðið hina
blindu til Jesú, hann einn gefur
hina réttu sjón.
Komið til mín, segir hann. Ég
er vegurinn, sannleikurinn og
lífið. Já, komið til hans með von
brigði yðar og lífsleiða, sorg og
synd.
Hann einn fær veitt sálum yð-
ar hvíld. Hann einn fær veitt
þá hamingju og þá gleöi, sem þér
þráið en hafið árangurslaust
leitað í fánýtum hlutum'.
Komið til hans, hins lifanda
steins og látið sjálfir uppbvggj-
ast sem lifandi steinar í andlegt
hús, til heilags prestafélags til
að frambera andlegar fómir,
Guði velþóknanlegar fyrir Jesúm
Krist.
Auglýsingamár í blöðum og út
varpi bera þaö með sér, aö þeir
eru margir, sem bjóða fólkinu
skemmtun og afþreyingu. En
þær dýru skemmtanir veita enga
sanna gleði. Hitt mun sanni nær
að þær skilja ekki annað eftir en
tapaði peninga og tómleika f sál
inni.
Það er allt önnur gleði sem um
er rætt í hugvekju Kirkjusíð-
unnar í dag. Sú gleði er ekki sótt
á dýrar og glaummiklar skemmt
anir þar sem hávaðinn ætlar að
æra alla venjulega menn, held-
ur I kyrrláta íhugun, bæn til
Guðs og lestur í Orði hans. Það
er um slíka gleði, sem fjallað er í
hugvekju Kirkjusíðunnar f dag.
af sr. Sigmari Torfasyni prófasti
á Skeggjastöðum.
Sr. Sigmar er Austfirðingur að
ætt og uppruna fæddur á Hofi
f Vopnafirði 1918. Hann varð
stúdent á Akureyri 1940 og lauk
guðfræðiprófi í jan. 1944. Hann
var einn af þeim níu guðfræð-
ingum, sem hr. Sigurgeir biskup
vígði til þjónustu kirkjunni lýð-
veldisvorið 1944. Sr. Sigmar
lagði leið sína austur — í nánd
við ættarslóðir — vígðist til
Skeggjastaða þar sem þá hafði
prestlaust verið í nokkur ár. —
Síðan hefur sr. Sigmar þjónað
þessu kalli, stundum nágranna-
kallinu — Hofi í Vopnafirði líka
þegar þangað hafa ekki sótt
prestar. —
Sfðustu árin hefur sr. Sigmar
verið prófastur Norð-Mýlinga.
Ennfremur gegnir hann ýmsum
trúnaöarstörfum fyrir sveit
sína og sýslu. — Kona sr. Sig-
mars er Guðríður Guðmundsdótt
ir bónda f Kolsholti f Villinga-
holtshreppi.
Hinn vígði þáftur
Svo er ísland vaxiö víöa fyrir noröan meö sjónum, að
standa stór björg með svo frábærri hæð, að í sumum
stööum gengur langt yfir 100 faðma. í þess háttar björg
safnast svo margur sjófugl aö það er ótrúlegur fjöldi.
Verpir hann í holum og hellum, sem verða í bjarginu.
Þessi er fjárafli margs manns aö fara í björgin og taka
egg og fugla. Þess háttar afli fremst á þann hátt aö
fuglarinn fer f festarenda ofan fyrir bjargiö. — Einn
af þess háttar mönnum kemur til hr. Guðmundar og
biður hann blessa einn festarþátt, er hann átti. Sem
biskup hefur blessaö, samsetur fuglarinn festi sína með
átta þáttum og þeim níunda er signdur var. Fer síðan
til bergs .... fyglir hann svo margt, að hann hleður sig
bæöi bak og fyrir, veröur því dvalsamt, svo aö hann
gleymir tímanum, verður ei fyrr var en myrkrið kemur
að honum. Því næst brestur fram úr berginu greip, eigi
smáleit, og bregöur títt á festina stórri skálm, svo að
allir þættir átta fara í einum rykk í svo hörðum drætti,
aö neöra enda fleygir ofan fyrir manninn, en því dá-jr.m-
legra var þaö, er fylgdi, aö einum þætti hr. Guðmundar j
mátti fjandinn eigi granda, og sá gaf líf manninum,
því að svo var hann sterkur til uppdráttar sem streng-
ur. (Guðmundar saga Arasonar).