Vísir - 18.07.1970, Blaðsíða 9

9
V í S IR . Laugardagur 18. júlí 1970.
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••<
»•••••••••••••«'•••••••••••••••
Jón Hjartarson skrifar
sólmánaðarannál:
tím iPTii
— Hvernig hefur yður
líkað veðráttan, það sem
af er sumrinu?
Þorsteinn Garöarsson, sölustj.:
— Bara vel. Þaö mættu þó
koma fleiri eins góðir sólardag-
ar og um siðustu helgi.
Grétar Eiríkssonar, tæknifr.:
— Bæöi vel og illa. Þaö hefur
svo sem verið hægt aö sætta sig
við einn og einn dag, hvað veð-
urfar snertir.
Hjördís Gissurardóttir, hús-
móðir: — Mjög
Þorsteinn Jónsson, rafveitu-
starfsmaöur: — Mér finnst
varla vera hægt að tala um
sumar — frekar en vant er.
Flestir landsmenn hafa nú
veriö settir í þann vanda aö
þurfa aö ráöstafa 21 virkum
degi af árinu sjálfstætt. Þetta
fyrirkomulag er að grafa undan
kerfinu og leiöir af sér hin
mestu óþægindi fyrir borgar-
ana. Fæstir kunna fótum sínum
forráð, þegar þeir eiga aö ráða
feröinni sjálfir. Eyðslusemin
verður gegndarlaus þessa ó-
virku daga. Marga grípur slíkt
eirðarleysi að þeir bera hvergi
niöur, nema til nauöþurfta. Fólk
þvengist um landið þvert og
Hinir fara bara á völlinn og
sjá ísland vinna stórsigur yf-
ir Danaveldi með glæsilegu
jafntefli og þannig kveða end-
anlega niour sína fjórtán marka
skömm. AÖrir dunda við sel-
kópadráp austur við Þjórsár-
ósa ellegar kvelja líftóruna úr
nokkrum bröndum í mannvæö
um pyttum á fjöllum uppi. Hins
vegar heyrist ekkert af alvöru
fiskiríi nema dulitlu krabba-
drápi austur í bugtum.
Guðni Agústason, 10 ára
blaðasöludrengur: — Alveg á-
gætlega, nema aö það hefur
kannski ekki verið alveg nógu
mikil sól.'
Sólrún Ragnarsdóttir, hús-
móðir: — Ekkert af vel. Það
hafa komið of margir rigningar-
dagar.
Á meðan hann William okk-
ar Pierce bruggaði sín ráð vest
ur í Arlington, Úthlutaði Iðn-
lánasjóður sínu fé, nýir menn
settust í rektorsstólana og leik
arar byrjuðu aö særa Fást upp
úr fiölum Þjóðleikhússins. Þann
ig hefur lífið og listin sinn
gang og bráðum fáum við sjón-
varp. Þá finnum við aftur ró I
okkar beinum og hættum að
hugsa svona fjári prívat.
afvegaleitt. Svona hvilir þaö
næturlangt meö segldúka yfir
sér, eitthvaö sem þykist vera
hús. Þessi plága kollríður náttúr
unru. Brátt er svo komió aö
ekkert gras veröur óbælt aö
hausti eítir þessa friölausu úti-
vistarpílagríma spútnikmenning
arinnar, sem þvengjast þetta
um landið á fjórhjóla gandjóum
sínum. Spúandi kolsýru út i
hreina tæra loftiö okkar. Gláp
andi flúorsentljósum augum
smum á ásjónu náttúrunnar, út
urn skothelt verksmiöjugler. —
I-Ireint land, mannlaust land,
hlýtur aö vera takmark land-
verndar.
gamla Ford og sitthvað smá-
legt, sem erfitt er að skilja við
sig á lífsleiðinni. — ,,Ég myndi
segja“ að það væri landinu
mikil guðs blessun aö hafa
þetta þarna úti í porti en ekki
einhvers staðar i skauti fóstur
jarðarinnar, hvort heldur í heilu
lagi eða skamaö.
Bezt að hafa sem fæst orð
um listahátíöir. Rétt er aö hafa
þar til marks orð skáldsins, sem
opnaöi þessa hátíð meö ræðu-
stúf um list þess efnis að allt
sem sagt væri um list væri tom
vitleysa og engin leið að koma
orðum yfir þaö fyrirbæri. Eng-
inn munur á sólskríkju og syn-
fóní, utan magniö. Þetta var í
níundu viku sumars, þegar
iet)tyng.in í lanciinu tjjk þetta
nautn af því aö rakka niöur
listahátíö, heldur en njóta henn
ar. Þaö er lika gott. Við þurf-
um ævinlega að fá hingað
fræga listamenn handa fólki aö
hafa á milli tannanna yfir erf-
iöasta útsvarstímann, eöa þeg-
ar hiö opinbera þarf að laum-
ast aftan að því með óvinsælar
rukkanir. Fólk fær sig aldrei
satt á aö fussa yfir öllum þess
um prelúdíum, fúgum, dúkku-
sprelli og öðru montprumpi.
Fussu fei. Fátt er meiri skemmt
un á íslandi en tala illa um
fólk, og þá einkum og sér í
lagi frægt fólk.
Sjálfsagt kíkja margir bak við
húsiö sitt þessa daga hreiniætis
slagoróanaa. þegar ,T ------» —
súnar j sii'eilu; „Gi i úni ' l'.eljarstökk til st^an.anha. Ein-
eiris ''ogwgarðxtin' *íah|f'úð ög ófúíinægö'>eyfií'' ís:
landið
og þess háttar. Og sem menn
lyfta gardínunni frá svefn-
herbergisglugganum, stendur
þá ekki gamla koiavéljn þatna
ennþá síðan á stríðsárunum.
Eliegar plussófinn, sem fauk út
i byrjun viðreisnar, líklega orð
in antik. Að ekki sé nú talað
um reiöhjóiaafganga þriggja
kynslóða. Einhver ræfill af
lenzkra listunnenda áttu i
vændum sitt dírrindí á heims-
mæiikvaröa. Og það var mikið
að magni. Um hitt verður ekki
dæmt. En feginn varð margur
að hlusta á stakan spörfugl
syngja úti í garöi á eftir.
Og svo þessar yndislegu
drápsklyfjar af lárviðarlaufi.
Annars var verst aö fá ekki
hapa Mlu til landsins. Úr því
niíjjjZeþpelín gerði ekki neina
séfstakS lukku nema þá hjá
fjármálastjórum hátíöarinnar.
★
Annars höfðu
miklu fleiri
V-
Á sama tima og Sojus 9-
öslaði gegnum gufuhvolfið
hring eftir hring eins og long-
playingplata kringum jörðina,
ösluöu staffírugir íslenzkir bis-
nismenn út í straumþung fall-
vötnin, gúmífóðraðir upp í
mitti meö fiberprik á maganum
og krók á bandi. Starandi arn-
fráum Polaroidaugum oní hyl-
ina eftir þeim stóra, stundum
daglangt., stundum vikum sam-
an. en aldrei af lengi — því
betta eru forréttindi.
Nú berja menn vötn og sprænur, allan daginn frá morgni til kvölds, heldur en ekki öngui-
glaðir, meðan aðrir beizla fjórhjóla jóinn í rykfallna gandreid um landið þvert og endilangt.
endilangt eins og undanvilling
ar á vordegi, slíta bæði vegurn
og farartækjum, una sér hvergi
hvfldar. Surnir þjóta úr landi
langt um efni fram til þess aö
brenna á sig annan lit en
guð gaf þeim, skrælna eins og
síðbúin útmánaðaskreið undir
brennheitri miðjaröarsól.
Þessari ógæfu þyrfti aö létta
af þjóðinni hið fyrsta. Fráleit
er sú krafa verkalýðsins að
hann fái líka svona prívatdaga
eins og yfirklassinn og litlu
streberarnir. Það fyllirí og
skandall, sem þá gengi yfir
þjóðina, myndi gera út um vel
ferð okkar. Viö höfum orð
margra velvakanda fyrir því að
liggi allir í leti jólafríum þriðj-
unginn úr árinu. Kirkjan stendur
fyrir allsherjar slæpingi ööru
hverju allan ársins hring. Nú er
komið mál til þess að gera alla
virka daga virka.
...ers eiga grösin græn að
gjalda, að fólk skuli leggjast of
an á þau, dauðuppgefin af
flandri sínu, rykugt og skítugt,
meira og minna drukkið og
a gs
Ð