Vísir - 19.04.1972, Blaðsíða 9

VÍSIR. Miðvikudagur 19. april 1972.
9
VOR
- svolitlar vangaveltur
í tilefni dagsins
Eins gott að hjóltíkin sé í lagi, nú þegar tlmi ferðalaganna
gengur í garð. Þessir strákar eru Ilafnfirðingar og sögðust heita
Ullur og llannes.
Það eru farnar að sjást stelpur i bænum!
Inni á Mokka—kaffi sátu nokkrir spekú-
lantar i fyrradag og veltu fyrir sér tilverunni.
Flettu dagblöðum, og gagnrýndu þau sumir
hart. Og i tilefni af þvi að blaðamaður sat á
meðal þessara lifsspekúlanta, sem sumir voru
málarar, og kannski einn eða tveir blekiðju-
menn, þá fannst þeim tilvalið að yfirheyra
undirritaðan um starf hans.
— Þið skrifið aldrei um það sem máli
skiptir. Þið skrifið aldrei um hlutina sem
gerast allt i kringum okkur. Farðu út núna,
andaðu að þér vorloftinu og skrifaðu svo grein
um það!
Ef þú getur það, þá skal ég næst bjóða þér
upp á einn sterkan hér á Mokka.
Og af þvi að sterkur á Mokka er góður
drykkur, varð ég við áskoruninni.
Bezt að byrja á þessum lifsspekúlöntum sem
um daginn voru að þenja sig á Mokka:
Þeir eru farnir að losa um
hálsmálið og nenna ekki alltaf
að greiða skeggið, eins og þeir
gerðu flestir í vetur. Þeir eru
löngum stundum utandyra og
láta vorvindana, vorregnið,
skola af sér vetrarrykið. Og þeir
eru orðnir hálfu kvensamari en
oft áður.
Hefur meira að segja frétzt af
ævintýri i örfirisey. Vormenn
fötum fækkað. Segir ekki frekar
af þessu vorfólki, nema hvað
slangur af þvi lá i þrjá daga á
eftir með fjörutíu stiga hita, og
hefur aftur dregið fram vetrar-
frakkann og trefilinn a.m.k. i
bili.
Óstaðfestar fregnir
Svona getur vorið siazt inn i
komið— eða ekki fyrr en júni er
liðinn og sólin er örugglega
farin að skina hátt yfir höfðum
manna.
Stelpur i bænum!
Vel á minnzt. Þeir voru eitt-
hvað á Mokka að tala um
stelpurnar i bænum. Og það er
staðreynd sem hægt er að reiða
sig á, að þegar almanakið og
tizkublöðin útlendu boða vor, þá
tekur kvenþjóðin við sér.
Flykkistútá götur i miðbænum
og skálmar hnarreist um
gangstéttir og torg og gýtur
kannski dulræðum augum
undan stórum, dökkum sól-
gleraugum (þrátt fyrir
rigninguna) i búðarglugga.
Gamalreyndir stelpuskoðarar
i Reykjavik segja, að fegurð
kvenna fari svo til algjörlega
eftir veðri. Þegar sól skin, segja
þeir, þá blómstrar hver stelpa
og getur fyrirhafnarlitið látið
karlkyns slæpinga, sem eru að
stelast út úr bankanum eða
skrifstofunni, fá hálsrig af
góninu.
Garpar syntu i sjó
Það er vissulega misjafnt
hvernig vorkoman fer i mann-
fólkið. Sumir eru byrjaðir i
marzmánuði að skipuleggja
sumarleyfið. Panta sér kannski
þá ferð til Mæjorku eða ttaliu og
vinna siðan innandyra frá
morgni til kvölds langt fram á
sumar, bara til að geta skotizt i
viku eða hálfan mánuð suður að
Miðjarðarhafi að liggja þar i
heitari sól en hér þekkist.
við i honum til lengdar, og þeir
eru svo fáir dagarnir yfir-
blásumarið, sem hægt er að
flatmaga við strönd eða á vatns-
bakka. Samt leggja menn sig
fram um að vera mannalegir og
hafa ævinlega þá trú á föður-
landinu, að þar sé ekki siður
hægt að stunda sólböð en hjá
Frankó.
Til dæmis fóru tveir ungir
menn i fyrravor (annar þeirra
var undirritaður) akandi út á
Álftanes. Sól skein glatt og hátt
á himni. Ekki skýhnoðri hvert
sem litið var.
Við ákváðum að hrista af
okkur vetrardrungann, gera
vorhreingerningu á sálinni og
anda að okkur sjávarlyktinni.
Sannarlega vorum við upp-
veðraðir yfir vorkomunni —
enda komið fram i mai.
Við fórum yzt á Alftanesið.
Það var ekki mjög kalt þar i
fjörunni, og við ákváðum eftir
nokkrar vangaveltur að snara
okkur úr skyrtunum. Stóðum
svo og létum goluna leika um
okkur. Við bárum okkur
mannalega, jafnvel þótt gæsa-
húð sprytti út, og eiginlega væri
illmögulegt að halda lengi kyrru
fyrir. En einhvern veginn fannst
okkur að við værum þvilik karl-
menni, að „smágola skipti
okkur engu”. Við fórum lika úr
buxunum.
Góndum svolitla stund frán-
eygir út á hafið og veltum þvi
fyrir okkur hvort aldrei hefði
verið synt yfir flóann og upp á
Snæfellsnes. Svo sperrtum við
fram brjóstkassann, og kannski
læddist sú hugsun að, að ef ein-
hver kvenpersóna ætti nú leið
um fjöruna og sæi okkur þarna i
Adamsklæðum, þá myndi hún
sjálfsagt falla i yfirlið af
hrifningu. Svo óðum við út I
Atlantshafið. Vöruðumst að lita
hvor á annan, ef ske kynni að
hinn sæi þá hve hart var bitið á
jaxlinn — og svo skellti maður
sér bara i jökulkaldar öldur
úthafsins.
Eftir svo sem hálfrar minútu
svaml i 100 cm djúpu vatni
(eiginlega ekki svaml, heldur
sund upp á lif og dauða) var
tekin ákvörðun um að halda til
lands. Við vorum ekki beint
hnarreistir þegar við stóðum
aftur i fjörunni. Og hafi manni
fyrir „sundið” dottið stelpa I
hug, þá var maður eftir það
búinn að gleyma að þess háttar
verur væru til á íslandi.
Við tindum á okkur leppana,
fórum i lopapeysur, settum upp
sólgleraugu og keyrðum beint
heim.
Þetta strákager var að kútveltast á leikvelli við Viðistaöaskólann I Hafnarfiröi i gær. Það voru
friminútur og þeir kunnu sannarlega að meta góða veörið og leikvöllinn, sem var tilbúinn handa þeim
frá nátturunnar hendi. Stór, gróinn bolli I hrauninu.
nokkrir tóku sig til þegar sólin
skein og var svo heit á
hörundinu, svona gegnum gler,
að þeir fóru nokkrir saman
með vinstúlkum og fengu sér
hvitvin. Svo var haldið með vin I
körfuog kjúklingalæri i höndum
út i örfirsey. Þegar ganga
tók á hvitvinið, gleymdist hvað
það var i raun og veru andskoti
kalt úti, og raunar var fólkinu
svo heitt, að sumir héldu að þeir
væru skógarpúkar frekar en
kulvísar manneskjur. Var þvi
blóðrásina og komið hart niður
á kerfinu.
Annars held ég að allir
„skógarpúkarnir” hafi jafnað
sig þegar þessar linur eru
skrifaðar, og eru eflaust farnir
að hugsa til annarrar skógar-
ferðar með kjúklinga og hvitvin
út i örfirisey.
Fregnir af vorkomu hljóta
reyndar að vera næsta
ðáreiðanlegar hér á Islandi, og
varla þorir nokkur maður að
segja upphátt: Nú er vorið
Sumir kunna að meta grösin
grænu hér á fósturjörðinni og
vilja heldur aka nokkra
kilómetra búnir tjaldi og
vindsængum. Flatmaga siðan i
faðmi náttúrunnar við heiðar-
vatn eða stunda fjallgöngur til
að halda blóðrásinni i lagi.
Það er verstur fjárinn, að hér
norður við yzta haf er sjaldan
hægt að striplast verulega utan
dyra. Sjórinn er svo jökulkaldur
allan ársins hring, að venju-
legur pappirsbúkur þolir ekki
Akfært um vegi
En það er óþarfi að fá vorið
svo gersamlega út i blóðið að
það valdi manni heilsutjóni. Það
dugirsvo sem alveg til ærlegrar
vorhreingerningar á sálinni að
fara út fyrir dyr, fá sér göngu
ferð eða jafnvel aka aðeins út
fyrir borgarskarkalann og
venja fæturnar við eitthvað
annað en malbik.
Þei sögðu hjá Vegagerðinni i
gær, að það væri útlit fyrir að
vorið myndi hægt og hægt siast
inn á okkur. „Engar leysingar”,
sögðu þeir, „vegna þess að
veturinn hefur verið svo mildur,
að varla er nokkurs staðar klaki
i jörð. Það eru allir vegir færir
á landinu, nema stöku heiðar-
vegur. Það má kannski nefna
Dynjandiheiði og Þorska-
fjarðarheiðina. Vegirnir yfir
þær eru ófærir, og svo Möðru-
dalsöræfi og vegur um
Austur—Barðaströnd. Allt
annað er fært og i góðu lagi. Ætli
við opnum ekki þessa sumar-
vegi, t.d. veginn ýfir Gjábakka-
hraun. Það er ekki til neins að
biða með að opna þetta úr þvi
mai er kominn”.
Og þá vitum við það. Það er
komið vor. En vitanlega
segjum við það með hálfum
huga eins og ævinlega. Það er
svo sem hugsanlegt að það geri
smáhret. Jafnvel að snjói eitt-
hvað svolitið. En vonandi
verður það ekki og sennilega
skrifa þeir bara undir þetta hjá
okkur, veðurguðirnir. 1 trausti
þess óskum við lesendum
gleðilegs sumars.
—GG