Vísir - 16.05.1972, Blaðsíða 2

2
VÍSIR. Þriðjudagur. 16. mai. 1972
vísissm--
Hlustuðuð þér á eldhús-
dagsumræðurnar í út-
varpinu? y
Klisabcl Brynjúlfsdótiir, hús-
móðir: Nei, það gerði ég ekki.
Haíði engan áhuga á þvi. Eg er á
móti þvi. Hata svona umræður.
Iluskuldur Stel'ánsson, rafvirki:
Nei. fcg gerði það nú ekki. Ég hef
nú l'ylgzt með svona umræðum,
en aö öðru leyti hef ég mjög
takmarkaðan áhuga fyrir þeim.
Sigurður Jóliannsson. starfs-
niaður i Aliurðarverksm.: Já. Að
nokkru leyti. Hafði nú ekkert sér-
staklega gaman að hlusta á
umræðurnar. Þetta er alltaf
sama þvælan.
Ilulda llaraldsdóttir, skrifstofu-
stúlka: Nei. Ekki i þetta sinn. Ég
er ekkerl mjög spennt fyrir
þessu.
Bergþóra Skarphéðinsdóttir, liús-
nióðir: Nei það gerði ég ekki. Ég
var ekkert spennt fyrir þvi, hafði
engan áhuga.
,»rir Bjarnason, verkamaður
ei þvi miður gat ég ekki í
eð þeimaðþessusinni. Ég h... .
fullan áhuga fyrir þvi. y
Burtu með smóborgarana!
— í hippa-bœnum í Kristjaníu við Kaupmannahöfn búa 700
ungmenni í áhyggjuleysi og rólegheitum.
Vísismaður var á hippaslóðum í síðustu viku
Þeir búast við innrás
i Kaupmannahöfn i
sumar. Innrás? Já —
innrásinni sem vofði
yfir i fyrra, en aldrei
varð af. Þá dembdist
hún yfir Amsterdam,
en Kaupmannahöfn
slapp — nú beinist
áhugi hippa aftur að
Kaupmannahöfn, þeim
fannst borgaryfirvöld i
Amsterdam ekki nægi-
lega hliðholl sér í fyrra
og lögreglan leiðinleg.
Yfirvöld Kaupmannahafnar
eru svo sem ekkert mjög ugg-
andi: Við látum dótið bara vera
niðri i Kristjánshöfn, þar eru
þegar 700 hippar búandi og una
sér vel. Útlendingarnir geta far-
ið þangað lika.
Hipparnir 700, sem nú eru i
Kristjánshöfn, eða Kristjaniu,
eru hins vegar ekki eins gest-
risnir og borgaryfirvöld. Þeir
segja, að 700 sé nákvæmlega
hæfileg tala og að hverfið, sem
þeir byggja, geti hreinlega ekki
tekið við fleiri hippum. Vissu-
lega samrýmist þessi ógestrisni
Kristjaniubúa ekki beinlinis
ástar- og friðarkenningu hipp-
anna, en það er eins og þeir séu
ófærir um að losa hugsanagang
sinn úr viðjum þeirra smá-
borgaralegu hugmynda, sem
þeir ólust upp við. Við eigum
heima hér, segja þeir, og horfa
hatursaugum á hvern þann
borgaralega klæddan mann,
sem heimsækír Kristjániu.
,,Ég á heima hér
— snáfaðu burt!”
Visismaður átti leið um Kaup-
mannahöfn i siðustu viku np
Daginn langan sat hann þessi og dundaði eitthvað með blýant. . . hvildi sig eitthvað annað slagiö og
levgði þá úr sér á grasflötinni. . . . Ljósm.ÞJM.
kom þá við i Kristjaniu úti undir
Amagereyju, þar sem hippar
hafa haslað sér völl. Þetta
svæði, sem unga fólkið býr á,
var áður vettvangur danska
hersins, herskálar eru þar
margir, jafnvel stór, hlaðin fjöl-
býlishús, viðáttumikil verk-
stæði, sem auð standa, og
skúrar ýmsir. Fyrir um ári tóku
hippar i Kaupmannahöfn þetta
svæði til sinna þarfa, tóku það
eins konar eignarnámi, og búa
þar nú án þess að borga krónu
fyrir. Þeir fá lika að vera þarna
i friði, að undanskildu þvi, að
lögreglan á það til að rjúka inn i
hverfið og gera húsleit — taka
fasta menn, sem eru með eitur-
lyf og annað slikt.
Það var á föstudaginn var, er
ég gekk um Kristjaniu. Það var
sólskin og heitt, og þvi margt
um manninn úti við, úti á gang-
stigum, á grasbölum og i húsa-
sundum.
Af einhverjum ástæðum hafði
ég áður imyndað mér, að hippar
hlytu að vera gestrisið fólk, létu
sig fornaldarhugmyndir um
eignarrétt engu skipta og hefðu
ekki miklar áhyggjur af klæða-
burði. Kannski er þetta lika rétt
— nema hvað þessir hippar,
sem á vegi minum urðu, höfðu
afskaplega miklar áhyggjur af
klæðaburði minum og hár-
greiðslu.
Islendingur, sem þarna hefur
verið, sagði mér lika, að ef hár
manna væri ekki sitt og ógreitt,
væru „snyrtimenni”, „borgara-
svinin”, hreinlega „fryst” út úr
hverfinu.
Þótt Kristjania teygi sig ekki
yfir mjög stórt svæði, þá er
húsakostur þar sæmilegur —
var góður, en hefur mjög drabb-
azt niður. Eru þarna fáeinar
ibúðablokkir, auk margs konar
skúra. Búa hippin þarna i „eig-
in” ibúðum — stundum ekki
nema einn maður i stórum skúr,
þriggja herbergja ibúð eða öðru
hliðstæðu. Mér brá svolítið i
brún — er ég gekk um í minum
„borgaralegu” skóm og buxum
þarna og mætti hinum „frjáls-
legu” hippum. Þeir horfðu á
undirritaðan óvinsamlega, og er
ég gægðist inn i húsakynni, var
æpt af heift: Hér á ég heima,
snáfaðu burt!
íslenzk „nýlenda”
í einni blokkinni búa á annarri
hæð einir fjórir eða fimm Is-
lendingar. Ég gekk þangað upp
og las nöfn, snyrtilega rituð á
nafnspjald við dyrnar. Þar búa
þau Solla, Gunni, Palli og Guð-
.mundur einbúi, en þvi miður
var enginn heima, allir Ibúarnir
LESENDUR
HAFA
ORÐIÐ
Enn beðið svars...
„Nýlega birtist hér i
dálkunum grein eftir formann
Barnaverndarnefndar, og var
hún svar við annarri grein i Visi,
þar sem sagt var frá konu, sem
þurfti að koma börnum sinum i
fóstur, meðan hún fór i sjúkrahús.
Sagði formaðurinn i grein sinni,
að umrætt atvik hafi aldrei komið
til afgreiðslu hjá nefndinni og
væri þetta þvi hreinn uppspuni.
En segjum nú svo, að þetta atvik
með konuna hafi i rauninni aldrei
átt sér stað, heldur verið sett á
svið til þess að sannprófa, hvort
'fndin hefði þann hátt á að
-a aldrei neinum fyrir-
um hvernig sem þær væru,
ort hún svaraði aðeins þvi,
sem væri i engu óþægilegt fyrir
hana. Og einmitt þarna kom
svarið fljótt, og jafnframt var það
á formanninum að skilja, að þar
með væri að fullu svarað öllum
ádeilum á Barnaverndarnefnd,
eins og hver heilvita maður hlyti
að sjá. En svona auðvelt er það nú
alls ekki, þvi að enn þá er eftir að
svara mörgu, og vil ég þar benda
á spurningar minar i þessum
dálkum þann 13. april og
spurningum móður þann 25/2. Ég
skil vel, að menn geti verið önn-
um kafnir við störf sin og þess
vegna geti dregist að svara svona
smávægilegum spurníngum, og
einmitt þess vegna hefi ég beðið
rólegur enn þá. En ég vil endur-
taka það, sem ég sagði i fyrri
grein minni, að Barnaverndar-
nefnd verður að svara og jafnvel
lika þeim spurningum, sem eru
dálítið óþægilegar”.
Þjóðfélagsþegn.
• •
„Oskraðu meðan ég
finn aumingjann"
Kona hringdi:
„Ja.éggetnú ekkiorða bundizt
og verð að koma á framfæri at-
viki, sem kom fyrir mig á föstu-
daginn þann 12. sfðastliðinn.
Ég var stödd niðri i Trygginga-
stofnun rikisins, og var það fyrsti
dagurinn, sem úthlutað var ör-
orkubótum. Það var óskaplega
mikið að gera, enda fyrsti
dagurinn. Ein af afgreiðslu-
stúlkunum kallaði upp karl-
mannsnafn. en enginn svaraði.
Afgreiðslustýlkan vikur sér þá að
starfssystursinni og segir: „Viltu.
öskra þetta nafn fyrir mig, á
meðan ég finn aumingjann”.
Atti hún þá við karlmanninn, sem
hún hafði verið að kalla á.
Þetta heyrðu fleiri en ég, og
eins og gefur að skilja varð fólk
mjög undrandi. En mig langar að
spyrja: Eru ekki gerðar nokkrar
kröfur til þessara afgreiðslu-
stúlkna niðri i Tryggingastofnun?
Er ekki fyrsta skilyrði, að þær
kunni almenna kurteisi? Svona
afgreiðslu getur ekki nokkur
stofnun verið þekkt fyrir að bjóða
upp á, og ég vona bara, að þessi
stúlka lesi þetta og hagi sér betur
i framtiðinni.”
Kotbúar í kúlnahríð
Örn Ásmundsson skrifar:
„Ég get ekki orða bundizt út af
skotæfingasvæðinu hjá Skotfélagi
Reykjavikur, svo mikið blöskraði
mér, þegar ég og félagi minn
ætluðum að hefja skotæfingu með
þungum rifflum þarna upp frá við
Grafarholtið. Skotbakkar eru
engir, en búið að snúa skotbraut i
norðaustur frá skúrnum, sem
hentar vel eða hitt þó heldur. I
þeirri stefnu voru menn að bera á
tún, sem tilheyrir koti þarna
skammt frá. Þyrfti litið út af að
bera til að þeir fengju skæðadrifu
af blýi yfir sig. 1 fyrra voru það
golfmenn, sem voru i stórhættu,
nú kotkarlarnir.
Glerbrot, sundurskotnar dósir,
spýtnabrak og sitthvað fleira var
þarna að sjá á vellinum. öll mál
þarna virðast i mesta ólestri.
Manni verður spurn, hvort ekki sé
einhver framtakssamur náungi
hér i borginni, sem getur komið
upp almennilegum skotbakka,
þar sem menn geta reynt með sér
án þess að klikuskapur sé neins-
staðar hafður i frammi. Siðan Leó
Schmidt hvarf af landi brott, hef-
ur enginn hugsaö um skotsvæðið i
Grafarholti, og niðist það niður ár
frá ári. Skotfélagsmenn eru
værukærir fyrir svæðinu, og
margir þeirra ættu ekki skilið að
hafa byssuleyfi fyrr en þeir hafa
sýnt i verki, að þeir séu leyfanna
verðir. —”