Vísir - 17.05.1972, Blaðsíða 4

4
VÍSIR. Miðvikudagur 17. mai. 1972
Að lifa q landsins gœðum...
BÚA ÓRALANGT FRÁ ALLRI
BYGGD FYRIR NORÐAN HEIMSKAUT
— stefna að því að búa eins frumstœðu lífi og frekast er unnt
Þaö eru ekki bara þeir
sem vilja forðast ysinn og
þysinn á Reykjavíkursvæö-
inu og gerast einbúar á
Hveravöllum, sem gjarnan
vilja vera afskekktir og
fjarri menningunni meö
öllu lifsþægindakapp-
hlaupinu. i um þaö bil 400
kilometra fjarlægö frá
næsta þjóðvegi, og 80 kilo-
metra frá næsta byggða
bóli, hafa hjón nokkur í
Bandarikjunum setzt aö,
og lifa þar rétt eins og
Robinson Crusoe gerði hér
áður fyrrum.
En munurinn er e.t.v. sá að
Crusoe rak að landi nauðugur
viljugur á eyju i hitabeltinu, en
Frederiek og Elaine Meader hafa
valiðsérhústaðásamt 15ára syni
sinum i frostauðninni og láta
drauma sina um ,,að lifa af lands-
ins gæöum” rætasl þarna norðan
heimskautsbaugs i Brooks Moun-
tains Range i Alaska.
Meader er heimspekingur og
var kennari i þeirri grein, en kona
hans var við listfræðinám. Þaö
var fyrir 12 árum að þau ákváðu
að snúa baki við þægindum
menningarinnar. Með öxi, sög og
riffil héldu þau af stað fljúgandi á
vit örlaga sinna.
,,betta er svar okkar til þess
trúðleiks, sem menningin er orð-
in”, segir Meader, alskeggjaður,
hávaxinn maður. ,,Hér búum við
á eins frumstæðan hátl og fram-
ast er unnt. Eg nota að visu enn
riffilinn, en það er draumur minn
að nota siðar boga og örvar við
veiðimennskuna”
Fjölskyldan býr i bjálkakofa,
sem þau byggðu sér sjálf úr
trjám, sem þau felldu. Fæðan
þeirra er aðeins villibráð, fiskur,
sem þau veiða og eitthvað af
grænmeti og villtum berjum, sem
vaxa á hinu stutta sumri þarna
norður á hiara veraldar.
Þau halda engar skepnur, né
heldur rækta þau neitt sér til mat-
ar. ,,Það er ætlun okkar að lifa
eingöngu af landinu”, segir
Elaine, sem er 37 ára, grönn og
fönguleg kona.
Og hvernig er svo fatatizkan
þeirra norður þar? Fötin gera
þau sjálf úr feldi dýra, sem þau
veiða, hreindýra t.d. Húöirnar
nota þau lika i stað glerrúða i kof-
ann sinn.
,,Við erum staðráðin i að vera
hér allt okkar lif”, segir Meader.
1 eitt skipti hafa þau þarfnast
hjálpar frá umheiminum. bá fót-
hrotnaði húsbóndinn. Þá höfðu
þau talstöö og gátu kallað á hjálp,
— en nú hafa þau einnig varpað
þessu menningartæki fyrir róða.
Komi til þess að þau þurfi að-
stoðar við, þá er ekki um annað
að ræða en að arka þessa 80 kiló-
metra til næsta bæjar eftir hjálp-
inni.
,,Við stefnum að þvi að fækka
við okkur þörfum frá umheimin-
um” segir frúin, og skýrir frá þvi
að á siðasta ári hafi fjölskyldan
aðeins eytt 100 Bandarikjadölum,
eða um 9000 krónum, ,,og við get
um enn bætt okkur", segir hún.
1 tvennu tilliti verða þau þó að
brjóta odd af oflæti sinu. ,,Við er
enn þrælar hins prentaða máls, —
bækur veröum við að fá”, segir
Meader, og bókasafn þeirra i kof-
anum ber vott um það, þar á
meðal er að finna margar bækur
eftir húsbóndann á heimilinu.
Hitt tilvikið er sonurinn, 15 ára
gamall, hann þarfnast menntun-
ar, sem ekki er að finna i isauðn-
inni. Hann var sendur til hinnar
sólriku Kaliforniu i skóla, en til að
standast straum af kostnaðinum,
hófu hjónin sýningar á kvikmynd,
sem þau tóku á norðurslóðum
„Dagur i sólinni”, og sýndu
myndina i San Fransisco.
Þau hjónin sögðu blaða-
mönnum við það tækifæri að þau
ráðlegðu engum að yfirgefa
menninguna á þennan hátt.
,,Þetta er hreint ekki auðvelt lif”,
sagði frúin, og liklega munu flest-
irsammála um að hún hefur ekki
kveðið of fast að orði.
Þannig cr klæðnaðurinn þeirra á
norðurslóðum f Meader-fólksins.
GABOR-mamman litur alls
ekki út fyrir að vera amma
tvitugrar stúlku.

ÖMMUR GETA LÍKA
VERIÐ UNGLEGAR
— og þannig fer móðir Gabor-systranna að því
Jolie Gabor, móðir glæsi-
kvennanna Evu, Mögdu og Zsa
Zsa segir engum aldur sinn. En
hún viðurkennir að hún eigi
dótturdóttur sem sé tvitug. ,,Ég
lit út fyrir að vera yngri en ég
er,” segir hún. Og hvernig? Hún
treystir okkur fyrir eftirfarandi
upplýsingum um það hvernig
varðveita á æsku sina:
,,Mikilvægast er að halda
andlitinu hreinu. Á kvöldin að
takaandlitsfarðannaf með góðri
feiti, og þurrka oliuna siðan
vandlega af sér. Gætið vandlega
að þvi aö ekkert sé eftir, þegar
þér leggist til hvilu, og berið
ekkert á húðina fyrir svefninn,
húðin þarf að anda”, segir þessi
fagra en aldna frú. ,,A
morgnana er það bað,
andlitskrem i 10-15 minútur,
jafnvel 20, sem getur reynzt
erfitt morgunsvæfum erfiðis-
konum, sem sifellt eru að missa
af strætó. Þá eru það likams-
æfingarnar, segir hún, hreyfa
alla skanka, — jafnvel andlitið
hefur gott af einhverjum
æfingum. Eftir 15-20 min
æfingar fer gamla konan ung-
lega i bað og eftir baðið farðar
hún sig og málar eftir
kúnstarinnar reglum. Og þá er
það að reyna þetta, konur
góðar.
Enn er heiðar
legt fólk til:
GAT NÆLT SER I STORA VINNINGINN I HAPPDRÆTTI
— en lét ekkju eiganda miðans njóta þess sem henni bar
ana, — og rak upp skaðræöisóp,
svo allir á skrifstofunni héldu að
hún væri gengin af vitinu.
Iiún sá strax að vinningurinn
tilheyrði hinum iátna starfsbróð-
ur og hringdi þegar i ekkju hans,
sem var i þann vegin að flytja til
sonar sins. VINNINGURINN: 50
þús dollarar, eða sem svarar 4.5
milljónum isl. króna.
„Margir sögðu að ég værí
brjáluð að skila vinningnum”,
sagði Nancy við blaðamenn, ,,en
ég er trúuð og ég held að æðri
máttarvöld hafi viljað að vinn-
ingurinn færi til ekkjunnar. For-
stjóri happdrættisins sagði það
ákaflega einfaldan hlut fyrir
óráðvandan að hagnýta sér vinn-
ing sem þennan, — enginn mundi
hafa séð neitt athugavert við að
stúlkan hefði notfært sér ástand-
ið, nema auðvitað samvizka
hennar sjálfrar.
Mynd, sem kemur
of seint fyrir
hundlausu borgina
Hundar þurfa nauðsynlega á trimminu að halda. Dag-
lega þurfa eigendur þeirra að arka út i hvaða veður
sem er með þessa vinsælu eða óvinsælu skepnur sínar.
En maður einn i Bandarikjunum, Roger D. Keeper
hefur fundið ráð gegn þessari kvöð, hann fann upp vél,
sem hann kallar „Hund á Grund" eða eitthvað viðlíka,
ef þaö er þýtt. Hundurinn gengur og gengur, en er þó
alltaf á sama staö.
Svona apparat kostar 45 þús. krónur, enda er nokkurs-
konar færiband i þvi og má stilla það á hraða frá 6 kfló-
metrum upp i 18 kilómetra á klukkustund. A meðan les
eigandinn blaðið sitt, hvilikur munur.
En þvi miður, of seint fyrir Reykjavik. Hér er ekki ætl-
ast til að hundar séu á götunum. Eða kannski veröur
þetta hundaeigendum að gagni?
Ekki amalegt að geta setzt niður i uppáhalds-
stóiinn og lesið blaðið sitt í stað þess að fara út til
að labba með béaðan hundinn...
Enn er til heiðarlegt fólk i þess-
um heinii. jafnvel i Bandarikjun-
iiin þar sem „hættulegt” fólk er
skolið niður á gölum úti rétt cins
og l'lugur. Við sögðum nýlega frá
ivi á kirkjusiðunni okkar að ung-
ur islendingur i Kaupmannahöfn
keypti tvo happdrættismiða, ann-
in fyrir sjálfan sig, liinn fyrir is- i
lending uppi á Fróni. Stór vin-
iugur kom á annan miðann,
þann sem stúdentinn fátæki haf
ætlað landanum.
Úr vöndu var að ráða, — át
hann að láta freistinguna veri
heiðarleikanum yfirsterkari
Nei, hann sendi heim miðann c
hina stóru vinningsupphæð, en s;
eftir sjálfur i sulti og seyru.
Hún Nancy Colachio, starf
stúlka i vefnaðarvörufirma einu
New Jersey varð fyrir þvi sama
dögunum. Hún hafði keypt miða
happdrætti fyrir sig og san
starfsmann sinn. Nú vildi svo I
að samstarfsmaðurinn, Le
Scaduto, 57 ára gamall var
ferðalagi með konu sinni i Wi
consin, þegar hann fékk hjarta-
áfall og lézt af völdum sjúkdóms-
ins sex mánuðum siðar i febrúar
s.l.
Miðarnir gleymdust eins og oft
gerist með happdrættismiða, en
svo fann hún miðana i reiðuleysi i
dóti sinu, fékk lista yfir vinning-
UMSJÓN:
JBP