Vísir - 08.11.1973, Blaðsíða 3

Visir. Fimmtudagur 8. nóvember 1973.
3
fram, að miðlar séu visvitandi að
blekkja. Reyndar fór ég einu sinni
á miðilsfund, það var erlendis, og
sá milill var skömmu siðar hand-
tekinn, hann var uppvis að
svindli”.
Þú telur þá, að það sé ekkert
yfirnáttúrlegt til isambandi við
miðilssamband?
„Það getur vel verið, að yfir-
náttúrlegir hlutir, svo sem
framliðnar vitundarverur, séu á
kreiki — en það er tóm vitleysa að
hugsa um þetta — mér er alveg
sama og tek enga afstöðu”.
Úir og grúir af villum i
Skálholtsbókinni
Rósa Þorsteinsdóttir rithöfund-
ursegist vera ættfróð manneskja
og mjög vel að sér einmitt i þvi
tfmaskeiði, sem bók Akur-
eyringanna fjallar um. Og hún
staðhæfir, að „ósköpin öll séu af
villum i bókinni”.
Og hún spyr: „Hvernig stendur
á þvi, að Brynjólfur biskup, sem
þannig talar út úr heimi fram-
liðinna, minnist ekki orði á mál,
sem ætti að vera viðkvæmt?
Torfhildur Hólm segir i bók
sinni um hann, að talið sé, að
hann, Brynjólfur biskup, hafi
barnað stúlku eitt sinn, er hann
var á ferðalagi austur á Siðu.
Þessi stúlka á svo að hafa leitað
biskupinn uppi, hann þá gengizt
við barninu og séð fyrir þvi og
móðurinni. Hvers vegna kemur
Brynjólfur þessu ekki til skila,
þar eð hann vill leiðrétta sin mál
gegnum miðilinn?”
Rósa Þorsteinsdóttir er full-
orðin kona, en hún hefur, að eigin
sögn verið siskrifandi, er hún
hafði tóm frá störfum, en hún
starfaði áður sem kjólameistari.
1970 kom út eftir hana bókin
„Hulinn harmur”, sem er skáld-
saga, og nú á hún bók tilbúna i
handriti, sem ber nafnið „Katrin
Tómasdóttir”. Einnig hefur hún
skrifað smásögur, m.a. eina sem
lesin var i útvarpið i janúar sl.,
en sú saga fjallar um Guðbjörgu
Sveinsdóttur, þá er átti tvibura
með Daða Halldórssyni, barns-
föður Ragnheiðar Brynjólfs-
dóttur.
,,Má ekki fara
illa með fólk”
„Það má ekki fara illa með
fólk”, segir Rósa Þorsteinsdóttir,
„það má ekki fara illa með sögu-
persónur eins og Skálholtsfólkið
með þvi að gefa út bækur undir
þvi yfirskini, að um framliðna rit-
höfunda sé að ræða. Ég álit að
Guðrún Sigurðardóttir sé skáld,
en enginn talar i gegnum hana.
Ég kannast við þetta, að oft
munar ekki nema hársbreidd,
þegar ég sjálf skrifa þætti af dánu
fólki, að mér finnist það vera ein-
hver annar en ég sjálf sem skrifar
eða talar. En ég læt ekki eftir mér
að fara með að hugsa um þess
konar vitleysu”.
—GG
Halldór engist þó
(Lag: Lýsti sól, Tindastól.)
i Iðnó,
ein er Fló,
alls kyns dót á fjölum.
Hlæja þar
höfðingjar,
Haildór engist þó af kvölum.
Leikfélag,
lit þin hag,
láttu þagna sfmann.
Hættu að leika, lestu bara
Timann
A.
HRINGIÐ í
Sl'MA 86611
KL13-15
Mega brjóta allar
umferðarreglur
,,Við megum aka
eins hratt og þörf þykir
á og brjóta umferðar-
reglur. t raun og veru
mega slökkvi- og
sjúkrabilar fara,
hvernig sem þeir vilja,
en ef þeir lenda svo i
einhverjum óhöppum,
þá stendur öku-
maðurinn i sömu
sporum og aðrir öku-
menn”.
Þetta sagði Hjalti Benedikts-
son, varðstjóri hjá Slökkviliðinu
i Reykjavik.
Undanfarið hefur borið tals-
vert á þvi, að slökkvi- og sjúkra-
bifreiðar þeystu ekki beint
áfram, eins hratt og mögulegt
væri, heldur hikuöu, t.d. við
gatnamót, þar sem bifreiðarnar
koma á rautt ljós.
Hjalti sagði, að sjúkra-
bifreiðarnar stöðvuðu alltaf á
rauðu ljósi og færu ekki yfir
gatnamótin, nema öruggt væri
að fara yfir.
„Þáð hefur nokkrum sinnum
komið fyrir, að ökumenn
þessara bifreiða hafi misst öku-
réttindin eða fengið sektir,
vegna þess að þeir lentu i
einhverjum vandræðum eða
öhöppum á bilunum. Fyrir
nokkrum árum missti einn öku
maður réttindin i eitt ár, en þá
lézt kona sem ók á grænu ljósi á
slökkvibil, sem var á rauðu
Ijósi. Ég tel þó ekki, að þessum
reglum verði breytt. Þetta er þó
nokkuð bagalegt, þar sem i
sumum tilfellum geta nokkrar
sekúndur skipt máli um lif eða
dauða, sérstaklega þar sem
hjartaáföll gerast algengari. En
— en ef þeir
lenda í klandri, þó
fó þeir sektir
eða dóma
á móti kemur svo, að ef var-
kárni er ekki sýnd i umferðinni,
þá getur það einnig kostað slys
eða dauða”, sagði Hjalti.
Hjalti sagði, að það væri
bagalegt, hversu menn hliðruðu
oft illa til fyrir sjúkra- og
slökkvibilum i útkalli. Það hefði
oft á tiðum valdið stórfelldum
vandræðum og seinkað för
þessara bifreiða.
Hann sagði, að ef menn vikju
eða stöðvuöu alveg, i hvert sinn
sem heyrðist i bil i útkalli, þá
myndi það muna mjög miklu i
tima.
—Oll
— ennþó hefur ekki þurft að leita til Júgóslavíu
eftir vinnuafli til Sigöldu
A meðan fiskiðjuver og útgerð-
armenn kvarta sáran iindan
skorti á vinnuafli, má heyra verk-
takana við Sigöldu hrósa happi
yfir meira en nógu starfsliði. Enn
sem komið er virðist þó ekki vera
um neina samkeppni að ræða þar
á milli. Við Sigöldu starfa um
þessar mundir nær einvörðungu
þu ngavinnuvélamcnn og aðrir
slikir, sem ekki væru Ilklegir til
að starfa annars við fiskvinnslu.
Þessa dagana eru um þrjátiu
manns starfandi við Sigöldu og
þar af eru ekki nema þrir eða
fjórir Júgóslavar. Þessir menn
búa sig undir að grafa fyrir
stöðvarhúsinu og vinna við það
núna að grafa skurð til þess að
veita ánni framhjá, á meðan þeir
eru að gera stiflu yfir árfarveg-
inn.
Þegar liða tekur að vori, tekur
þeim svo að fjölga, sem vinna
munu að Sigölduvirkjun. Flestir
verða þeir um 500 talsins, en það
yrði á árinu 1975. Hafa júgóslavn-
esku verktakarnir látið sér þau
orð um munn fara, að trúlega
þurfi ekki að sækja vinnukraft til
Júgóslaviu, eins og i fyrstu var
álitið. Hér virtust vera nógu
margir reiðubúnir til að vinna við
virkjunarframkvæmdirnar.
Að sjálfsögðu er júgóslavnesku
verktökunum skylt að fara að is-
lenzkum lögum, en þau mæla svo
fyrir, að hingað megi ekki ráða
erlenda starfskrafta án þess að
leila álits viðkomandi verkalýðs-
félags hér. Þá er einnig nauðsyn-
legt að fá atvinnuleyfi fyrir hvern
og einn einstakan.
Og á meðan hér eru nógu
margir reiðubúnir til starfa við
Sigöldu, verður innflutningur
Júgóslava ekki heimilaður. Það
er hins vegar óhjákvæmilegt, að
hingað komi nokkrir erlendir
menn, sem sérfróðir eru um viss
atriði, sem að virkjuninni lúta.
—■ ÞJIVI
ENN EIN
SKÁLHOLTSBÓK
— sagnfrœðirit um Brynjólf biskup eftir
Þórhall Guttormsson, sagnfrœðing
Brynjólfur biskup Sveinsson
og fjölskylda hans verður
væntanlega ofarlega i hugum
islcndinga um næstu jól.
Isafold mun þessa dagana
vera að gefa út bók eftir Þórhall
Guttormsson, cand.mag., og
heitir sú bók „Brynjólfur biskup
Sveinsson”.
„Þetta er sagnfræðileg bók og
kemur út i flokknum „Menn i
öndvegi”, sagði Þórhallur i
samtali við Visi. „Bókin snýst
ekki um einkalif biskupsins, að
undanskildum einum kafla, sem
ber heitið „Heimilisböl”. Og
það má kannski geta þess, að
niðurstaða min varðandi
eiðtöku Ragnheiðar er hin sama
og þeirra, sem að miðilsbókinni
standa: Að . Ragnheiður hafi
svarið rahgan eið”.
Hefur þú lesið miðils-bókina?
„Nei. Ég hef ekki áhuga á þvi
' — væri enda leiðinlegt að tina
þar upp villur. Ég trúi þvi ekki,
að bókin hafi orðið til með þeim
hætti, sem sagt er”.
—G G
STÆRSTU FARAKTÆKI
Á IANDINU?
Þessi farartæki niunu vera
meðal þeirra slærstu, sem ekið
hafa um islenzka vcgi, cn þau
eru á leið upp að Sigölduvirkjun,
þar sem þau verða notuð til
jarðvegsflulninga utan vega-
kerfisins. Burðarmagn þeirra
er 35 tonn, en tveir bilanna fóru
austur i gærdag. Aðrir fim m eru
þegar komnir lil landsins og
fara austur fljótlega, en
cigendur tækjanna eru
Júgósla varnir, sem reisa
Sigölduvirkjun. Við sjáum
glögglcgaámyndinni stærðina á
bflunum, en lijólin eru mann-
hæðahá. Þeir eru af gerðinni
Caterpillar 7B9B, en í gær fóru
cinnig austur fleiri stórvirk
tæki, jarðýta og hjólaskófla af
sömu tegund og bílarnir.
Myndin er tckin inn við Borgar-
skála, skömmu áður en bilarnir
lögðu af stað i gær. —ÞS
Stjórnarfrumvarp
MIÐAST
LANDGRUNN
VIÐ 200 MÍLUR
„íslendingar hafa þegar skipað
sér i hóp þeirra þjóða, sem nú
berjast fyrir alþjóðlegri viður-
kenningu á rétti strandrikja til
200 milna auðlindalögsögu”, segir
i greinargerð fyrir stjórnarfrum-
varpi uin heimild fyrir islenzk
stjórnvöld til að ákvarða fisk-
veiðilögsögu allt að 200 milum.
Frumvarpið gengur út á að
breyta landgrunnslögunum, frá
1948, sem byggt hefur verið á við
allar útfærslur landhelginnar
siðan.
Sagt er, að nokkuð óvissa hafi
verið um það, við hvaða mörk
landgrunnið skuli miðað. Hafi
verið algengast að miða það við
200 metra dýpi, þegar lögin voru
sett 1948. Siðan hafi komið fram
margar hugmyndir um skilgrein-
ingu á landgrunni og i sumum til-
fellum hafi verið miðaö við allt að
2000 metra segir i greinargerð-
inni. Vegna óvissu um skilgrein-
ingu á hugtakinu „landgrunn”
þyki rétt, að fslendingar setji nú
skýrari mörk i lög um rétt sinn til
lögsögu.
—HH
MEIRI ÁHUGI
FYRIR SIGÖLDU
EN FISKI?