Vísir - 16.02.1974, Síða 2

2
Visir. Laugardagur 16. febrúar 1974.
risntsm--
Er nóg af skemmtistöðum fyrir
ungt fólk i borginni?
■■■■■■■■BHHBBBMHHHnflHBHIHHSnHBBHHSnMBnHHHBBBMnHBHnMSBOHmB
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
■■■HHHHHHHHHHHHHBHHBHHHHHBBHHHBHHBHHniiSUfliJHUHHBBBHBHEflHBHHHBHHHRHBHHHHBHHHBHI
VISIR
Pyrstur með fréttirnar
Hve lengi viltu
biöa
eftir fréttunum?
Vlltu fáþuuhtim til |nii sumdu^urs? Kdaiillu bídu til
ii.i'vtu ntK'/iins.' VÍSIK fluur frúttir dujísins i dutl!
Birna H. Bjarnason, nemi MH.
Nei, það finnst mér ekki. bað
vantarstað fyrir 16-20 ára gamla.
Tónabær er eingöngu fyrir yngri
krakkana, en það er enginn stað-
ur fyrir minn aldur. Sjálf er ég 19
ára.
Birgir Gunnarsson, verkamaður.
bað vantar alveg stað fyrir
krakka 17-20 ára. Ég er 17 ára, og
mér finnst þvi of ungir krakkar i
Tónabæ.
Signý Helgadóttir, Hagaskóla.
Nei. bað vantar stað fyrir krakka
16-17 ára. Sjálf er ég 16 ára göm-
ul. Maður ferð þvi aðallega á
skólaböll.
Ingibjörg Jónsdóttir, nemi MR.
bað er alltof litið gert ráð fyrir
fólki yngra en 20 ára. Ég er 18 ára
og fór þvi oft i gamla Sigtún. Nú
reynir maður aö komast inn i
Klúbbinn, ef það er hægt.
Haraldur Elvarsson, nemi
Laugalækjarskóia. Já, mér finnst
alveg nóg af skemmtistöðum. Ég
sæki sjálfur Tónabæ, en ég er 15
ára. Ég fer reyndar ekki oft, að-
eins annað slagið. En mér finnst
ekkert vanta.
Eva Guðný borvaldsdóttir, nemi.
Nei, þaö er ekki nóg. bað vantar
stað fyrir 18 ára og eldri. Ég sjálf
er 19 ára, og ég reyni að komast
inn i Klúbbinn, þegar ég fer á böll.
Mengað
lestarloft
Geirharður hringdi:
,,Ég starfa við höfnina og þá
oftast niðri i lestum skipa. bar er
loftslag misjafnt að gæðum eins
og gengur og þvi illt, þegar þvi er
spillt — meira en brýnasta nauð-
syn krefur.
Slikt gerist þó oft, eins og t.d.
þegar með þessum skipum eru
fluttir bilar til landsins. brátt fyr-
ir að biia þessa á eftir að selja
Pétri eða Páli i landifsem nýja og
ónotaða) þá er ekki haft meira við
að vanda á þeim flutninginn en
svo, að skipafélögin eða verk-
stjórar þeirra, bera ekki einu
sinni við að hasta á stráklingana,
sem leika sér að þvi að láta
mótorana ganga, stundum á
miklum hraða. — bannig eru þvi
tveir eða þrir bilar i gangi i einu,
sem allir leggja þvi drjúgt til af
baneítruðum útblæstrinum, er
siðan mengar loftið i lestinni.
Jafnoft kemur fyrir, að unnið er
með véllyfturum niðri i lestunum.
bá er eins og menn leggi sig i
framkróka við að senda niður ein-
hver lyftararæskni, sem helzt
ekki má drepa á vélinni, þvi þá
hafast þeir ekki i gang aftur. bvi
dæla þeir þindarlaust útblæstrin-
um i lestina allan timann, meðan
þeir eru þar niðri.
bað undrar þvi vist fáa, þótt ég
segi hér, að oft er lúinn verka-
maður kominn með hvinandi
hausverk, velgju og aðra vanlið-
an löngu áður en vinnudagurinn
er á enda.
Ég hef verið að velta fyrir mér,
hvert maður geti snúið sér með
kvartanir vegna þess arna. Til
skipafélaganna þýðir ekkert fyrir
verkakall að snúa sér með vin-
samleg tilmæli, til verkstjóranna
þýðir ekki heldur að höfða. Og
ekki taka strákarnir neinar um-
vandanir alvarlega að heldur.
Ég hef reynt að bera mig undan
þessu við verkalýðs.félagið, en
það er eins og ég hitti alltaf svo á,
að þeir, sem þetta eiga að láta til
sin taka, séu ekki við. Mér er næst
að halda, að það sé þó aðeins i
orðinu og ég fái þau tilsvör, svo
menn geti skotið sér undan öllu
veseni út af þessu.
Kannski er til eitthvað á vegum
þess opinbera, sem eftirlit hefur
með öryggi á vinnustööum. bað
lætur kannski svona til sin taka.
Ef slíkt apparat ræki nú augun i
þessi skrif og léti gott af sér leiða
á þessum vettvangi, þá þekki ég
að minnsta kosti einn, sem yrði
þvi feginn. (Kannski bilainnflytj-
endur yrðu þvi fegnir lika.)
KÚTTER SIGURFARI
Getiö hefur verið um það i blöð-
um, að hugmynd hefði skotið upp
kollinum að fá hingaö til landsins
gamlan kútter frá Færeyjum, er
var i eigu lslendinga á. sinum
tima, og varöveita til minningar
um hiö merkilega timabil I sögu
okkar — skútuöldina. Hugmynd
þessifjekkgóðan byr,og fyrir ein-
huga átak fjelaganna I Kiwanis-
klúbbnum á Akranesi, sjerstak-
lega, hefur draumurinn orðið að
veruleika. Gengið hefur verið frá
kaupum á kútter Sigurfara, og er
hans von með vorinu til sinnar
heimahafnar á Akranesi.
Sigurfari var um langt árabil I
eigu íslendinga, smiðaður i Eng-
landi árið 1885 og keyptur til
landsins frá Hull 1897. Mörg
fyrstu árin áttu Sigurfara og
gerðu hann út Pjetur Sigurðss.,
útvegsbóndi á Hrólfsskála á
Seltjarnarnesi, faöir Siguröar,
skipstjóra á Gullfossi (fyrsta) og
afi Pjeturs Sigurðssonar, forstj.
Landhelgisgæzlunnar, og Gunn-
steinn Einarsson, skipstjóri i
Skildinganesi. Átti Pjetur hann að
tveimur þriðju og Gunnsteinn aö
einum þriöja. Siðustu all-möre
árin hjer heima var Sigurfari i
eigu H.P.Duus-fyrirtækisins i
Reykjavik og seldur Færeyingum
i janúar árið 1920, annar siöustu
kútteranna, sem Færeyingar
keyptu af okkur, að jeg ætla.
Sigurfari var happaskip alla tið
og skipstjórar á honum aflamenn
I fremstu röð. Eigendur hans i
Færeyjum hafa jafnan veriö hinir
sömu og gert hann út á handfæra-
veiðar ár hvert, þar til fyrir
tveimur árum eða svo. Sigurfari
verður eign byggðasafnsins I
Görðum á Akranesi og varöveitt-
ur þar.
Til eru myndir af mörgum, ef
ekki öllum, gömlu kútterunum og
skipshöfnum þeirra. Erindiö meö
þessum linum er að leita til
fólks um fyrirgreiðslu varðandi
þessar myndir. bá, sem kynnu að
eiga mynd af Sigurfara og mynd-
ir af skipshöfnum hans, fyrr og
siðar, svo og af skipstjórum hans,
bið jeg vinsamlegast að lána
myndirnar til eftirtöku. Hugsað
er, aö myndunum veröi komiö
fyrir á sjerstökum vegg i byggða
safninu og i nánum tengslum við
skipið. Æskilegt er, aö myndun-
um fylgi skýringar, t.d.: af hverj-
um þær eru (þar sem eru manna-
myndir) og hvaðan og fl., frá
hvaða ári o.s.frv.
Einnig óskar safnið eftir mynd-
um af öðrum kútterum og skips-
höfnum þeirra, með það I huga
meðfram, að Akurnesingar voru
á sinum tima fleiri eöa færri á
öllum kútterunum, sem geröir
voru út sunnanlands. Munu þess-
ar myndir varðveittar i byggða-
safni Akurnesinga og nærsveita
sem hinar. Jeg treysti góðu fólki
til hins bezta i þessu efni. Og þvi
lofa jeg, að eigendur myndanna
fái þær aftur hiö bráðasta.
Heimilisfang mitt er: Kirkju-
hvoll, Akranesi. Simi: 1918.
Með kveöju og góðum óskum til
hinna mörgu.
Jón M. Guðjónsson.
FANGAR A FISKIBATUM
Litla-Hrauni 11.2.’74
Vegna viðtals þess, er þér höfðuð
við Jón Thors i dómsmálaráðu-
neytinu og þér birtuð i dagblaði
yöar, langar mig að koma með
nokkrar athugasemdir i sam-
bandi við þetta viðtal. bað er þá
fyrst, að það er ekki rétt, sem
sagt er, að þeir 5 menn, sem leyft
var aö fara á vertið, hafi verið á
seinni hluta refsingar sinnar. Mér
er kunnugt um það, að að minnsta
kosti tveir af þessum mönnum
voru ekki búnir að ljúka einum
þriðja af refsingu sinni og er það
þvi einkennilegt, að maður i
ábyrgðarstöðu gagnvart þessum
málum skuli fullyrða það gagn-
stæða. Eins vil ég eindregið mót-
mæla þvi, að útgerðarmenn séu
tregir til þess að taka við föngum
á báta sina, þó svo ekki sé hægt að
neita þvi, að einstaka maður sé
með fordóma gagnvart afbrota-
mönnum. Ég talaði sjálfur við tvo
útgerðarmenn, sem eru með
marga báta á sinum vegum og
sögðu þeir ekkert vera þvi til
fyrirstöðu að fangar fengju pláss
á bátum þeirra, þvi þeir vildu allt
fyrir okkur gera, ef við vildum
hjálpa okkur sjálfir og fengjum
aðstoð frá þeim i ráðuneytinu.
Hitt er svo annað mál, sem mér
er ekki kunnugt um, hvernig
gengið hefur að útvega þessum
mönnum, sem ráðuneytið losaði,
vinnu. bað getur vel verið, að það
hafi gengið tregt. bvi miður stóð
einn af þessum mönnum sig svo
illa, þegar honum var gefinn
svipaður frestur og hann réð sig á
bát i litlu sjávarplássi, að siðan
eru fangar útilokaðir þar, en
þetta hindraði ekki hið háa ráðu-
neyti að taka þennan mann fram
yfir aðra og virðist mér vægast
sagt, að þar hafi annarlegar gerð-
ir ráðið. Ég get staðið við hvert
það orð, sem ég hef sagt i þessari
grein, þvi bæði hef ég útgerðar-
mennina tii vitnisburðar og hitt er
til i opinberum skýrslum.
Virðingarfyllst. (fangi)
Viðbrögð
Jónasar
Árnasonar
bað var lærdómsrikt at
hlusta á Jónas rithöfund Árna
son, þegar hann var að grátí
örlög Solzhenitsyns og ber;
þau saman við örlög Arthur
Millers og Guðmunda I
Danielssonar og bera samai,1
lifskjör almennings á Spán
og i kommúnistarlkjunum.
Ég hef bara ekið um Spán
þrjár vikur og sá eng^
vopnaða landamæraverð
viðbúna til að skjóta á land^
sina. Og ég held, að alþýðan
Spáni þurfi ekki að sækja un
leyfi til að skreppa 30 kiló
metra frá Madrid, en þai
þurfa fbúar Moskvu að gera
Hárin gægðust ekki út undar
sauðargæru Jónasar. bai
hreinlega héldu henni hát
uppi. Ég veit, að blessui
fóstra min hefði ekki náð úi
henni i eina smábarnaskó. Er
hún hefði getað fléttað margr;
álna langt, niðsterkt reipi úi
úlfshárunum.
betta rifjaði upp fyrir méi
viðbrögð íslenzkr
kommúnista við byltingunni
Ungverjalandi, þegar allui
hinn frjálsi heimur var felmtr
skginu yfir fúlmennski
Rússa. bá var það gæfa ís
lendinga, að Vöku-stúdentai
höfðu aðstöðu til að mótmæl;
kröftuglega. Éf þeir, sem þa
ráða núna, og búnir eru ai
smána Háskólann, uppáhalds
stofnun þjóðarinnar frá 1918
hefðu þá ráðið, hefðu fs
léndingar orðið að viðundri
augum hins frjálsa heims.
Ilúsmóðir