Vísir - 23.08.1974, Blaðsíða 7

7
Vlsir. Föstudagur 23. ágúst 1974.
Ættu
flest
hjón
ekki
að
eiga
börn?
•
Ungt fólk i dag hefur mörg áhugamál. Eitt af þeim er að ferðast. Þá vaknar sú spurning; Hvar
á barnið að vera á meðan? Verður kannski annað hjónanna að sitja heima?
KONUR VORRA TIMA HAFA ENGA LIFFRÆÐILEGA
MÓDURHVÖT, SEGIR BANDARÍSKUR VÍSINDAMAÐUR
— Flestar konur ættu
ekki að eignast börn,
þvi að aðeins fáar
konur eru verulega vel
til þess fallnar|. Það er
gömul trú, að við eigum
endilega að eignast
þau. Það er aðeins
fimmti hluti af öllum
foreldrum hamingju-
samur — og barnlaus
hjónabönd eru áber-
andi hamingjusamari,
en sá hluti býr við hefð-
bundin form.—
Þetta segir þekktur banda-
riskur liffræBingur,Paul Ehrlich
aö nafni. Hann mælir með, að
fólksfjölgun verði á núlli. —
Stoppið við tvö — þ.e.a.s. eigið
ekki nema tvö börn.
Astæðan er auðvitað hin
ógnvekjandi fjölgun mannkyns-
ins, mengunin, sem eykst og
auðlindirnar tæmast vegna
þess, hvað viö erum orðin mörg
— i stuttu máli, heimsendir.
Þessa dagana er einmitt verið
að fjalla um fólksfjölgunar-
vandamálið á ráðstefnu, sem
haldin er i Búkarest á vegum
Sameinuðu þjóðanna.
Hættið áður en tvö eru
komin í heiminn
Paul Ehrlich segir, að i raun
ætti að hætta áður en tvö eru
komin i heiminn, þvi að tækju
allir jarðarbúar upp á þvi að
eiga tvö, hvorki meira né
minna, stæði fólksfjöldinn ekki i
stað fyrr en að liðnum mörgum
áratugum.
Hann leggur fram þá
spurningu, hve vænt okkur þyki
i rauninni um börn, þvi að ef
okkur þætti i raun og veru vænt
um þau, mundum við ekki eign-
ast fleiri en rúm er fyrir i heim-
inum.
— Það er bara gömul bábilja
að segja, að okkur þyki svo vænt
um börn, að við þurfum
endilega að eiga þau sjálf segir
hann. Það liggur i loftinu, að
svona eigi maður að hugsa,
segja og gera, en raunverulega
erum við ekkert sérlega hrifin
af börnum.
önnur hlið á málinu er sú, að
börn virðast sizt tengja hjón
saman. Geðheilsustofnun
Bandarikjanna hefur staðið
fyrir mörgum rannsóknum,
sem sýna, að skilnaður eigi sér
oftast stað hjá hjónum, sem
eiga börn.
Barnlausu hjónaböndin
hamingjusömust
„Barnlausu hjónaböndin eru
þau hamingjusömustu. Hvert
nýtt barn, sem fæðist stofnar
hamingju hjónabandsins i
hættu,” segir forstjóri stofnun-
arinnar, dr. Liebermann, eftir
að hafa rannsakað mjög náið
800 hjónabönd.
Það þýðir auðvitað ekki, að
allir foreldrar séu óhamingju-
samir, annars myndu engin
börn fæðast. Nokkrir eru mjög
hamingjusamir, og þeir foreldr-
ar ættu að eignast börn, en eftir
niðurstöðum rannsóknanna eru
það aðeins u.þ.b. 13-17% af þess-
um 800 hjónaböndum.
Paul Ehrlich heldur ekki upp
á hugtakið — hið heilaga móður-
hlutverk, — sem allt of oft er
lagt út þannig, að konan sé fædd
með þá skyldutilfinningu, að
henni beri að eiga börn.
Hann heldur þvi fram, að
konur nú á dögum hafi ekki
neina eðlishvöt til að sinna
móðurhlutverki, enga dular-
fulla liffræðilega hvöt til að fæða
og gæta barna, og séu konur
spurðar i fullri hreinskilni,
hvort þær vilji eignast börn eða
hvers vegna þær eigi þau, þá
sýnist honum, að það sé erfitt að
finna skýringuna — Fólk
eignast börn, af þvi að það
tilheyrir — þetta er bara siður
og orsökin er ekki su, að fólk
hafi ætlað sér það að yfirlögðu
ráði eða að þvi þyki
raunverulega vænt um börnin.
Foreldrahlutverkið eiga þeir
HHMHBUDBanHVH
einir að taka aö sér, sem eru til
þess fallnir — segir Ehrlich.
Það er sérstakt
hlutverk að vera
foreldri
Til þess að vera til þess fallinn
ætti maður að uppfylla ýmsar
kröfur. Kona gæti t.d. aðeins
verið til þess fallin, ef hún er
þess albúin að taka barn I
fóstur, ef hún að frjálsum vilja
og um langan tima hjálpar
fötluðum börnum til þess að fá
eitthvað út úr lifinu, eða ef hún
gjarnan og oft lítur eftir börnum
nágrannans.
Og Ehrlich lýkur máli sinu
með þvi að segja, að ef við
vildum aðeins hætta að einblina
á móðurhlutverkið, en horfast i
staðinn i augu við það, að
margar, jafnvel flestar konur
ættu ekki að vera mæður, er það
mögulegt, að hið sanna og
heilbrigða móðurhlutverk kæmi
fram i dagsljósið.
Kannski gæti heimurinn orðið
góður og tryggur fyrir þau börn,
sem eiga eftir að byggja þessa
jörð I framtiðinni.
En getum við i hreinskilni
rökrætt þessi mál? Getum við
talað hlutlaust og þá látið vera
að hugsa um þau börn, sem við
þegar eigum og þykir auðvitað
vænt um? Þessum spurningum
verður hver að svara fyrir sig.
— EVI—