Tíminn - 16.04.1966, Qupperneq 11

LAUGARDAGUR 16. aprfl 1966
TÍMINN
V
VERÐIR LAGANNA
39
ar líða. Hann er fljótur að læra að nota nýjar kaupsýslu-
venjur í sína þágu, og einkum hefur þess gætt í sölu bfla
með afborgunarskilmálum, sem nú tíðkast í flestum lönd-
um.
Ungur Englendingur, MelviHe að nafni, tók að stela bfl-
um í stórum stfl, og það tók Alþjóðalögregluna og lög-
reglulið sjö landa sextán mánuði að hafa hendur í hári hans.
í ágúst 1958 var lýst eftir 27 ára gömlum Englendingi,
Charles Melville, fæddum í Jórvík, að beiðni svissnesku lög-
reglunnar. Hann hafði stolið Mercedes frá bílaleigu í Zurich.
Fréttir bárust brátt af ferðum hans. í september stal hann
öðrum Mercedes í Ghent og þrem dögum síðar þeim þriðja
í Frankfurt.
Aðferðin sem hann notaði var einföld. Hann tók bfla á
leigu og seldi þá jafnharðan fyrir reiðufé. Til að vflla á
sér heimildir notaði hann átta dulnefni og safn falsaðra
ökuskirteina.
Þótt búið væri að lýsa eftir honum, tókst honum að taka
á leigu og koma í verð ellefu bílum í viðbót 1 Zurich, níu
í ýmsum þýzkum borgum og tveim í Belgíu. Leikni hans
var jafn ótrúleg og heppnin. Hvað eftir annað slapp hann
fáum sekúndum áður en lögreglan kom á vettvang. Loksins
var Melville handtekinn í París, en þá höfðu fjörutíu og
tvö radíóskeyti um mál hans farið milli aðalstöðva Alþjóða-
lögreglunnar og lögreglustjóranna í Zurich, Wiesbaden, París
Róm, Brussel, Haag og London.
Þorparar þessir hafa yndi af að reyna nýjar aðferðir til
að féfletta almenning, en þar fyrir vanrækja þeir ekki gam-
alreyndu brögðin sem gefið hafa af sér of fjár. Eitt slíkt,
sem nú er mjög tíðkað á Filippseyjum, mun upprunnið í
London og barst þaðan til Bandarikjanna. Nú kallast það
„að tvöfalda eigur sínar.“
Þorparamir sem leggja þennan prett fyrir sig snúa sér
oftast til heldra fólks, stórbraskara, samkvæmishetja eða
valdagráðugra stjórnmálamanna. Kostirnir við að velja fórn-
arlömbin úr þessum hópi liggja í augum uppi. í fyrsta lagi
kýs fólk' af þessu tagi heldur að tapa stórfé en verða að
athlægi fyrir trúgimi. f öðra lagi kæmi það upp um ágimd
TOM TULLETT
sína ef það kærði tjónið sem það verður fyrir. Þó ótrú-
legt sé byggist bragðið á fyrirheiti um að tvöfalda pen-
ingaeign manna í dularfullri vél.
Þrír æfðir menn þurfa að vinna saman til að framkvæma
svödn. Hvemig til tekst veltur mjög á tungulipurð þess sem
lokkar fóraarlambið í gildrana með því að telja honum trú
um að hann kunni aðferð til að græða stórfé með auðveldu
móti. Aðalmaðurinn staðfestir þetta og kveðst hafa fundið
upp rafmagnsvél sem geri nákvæmar eftirmyndir af peninga-
seðlum með hjálp „leyniefna“. Láti fóraarlambið ekki enn
sannfærast, krefst aðstoðarmaðurinn þess að snillingurinn
sýni hvað hann getur. Þar með er verkið hafið.
Að fómarlambinu ásjáandi tekur snillingurinn venjulega
pappírsörk og sker af henni ræmu, nákvæmlega jafn breiða
og eins peso seðil en tvöfalt lengri. Hann brýtur ræmuna
vandlega saman í miðju, og breiðir svo úr henni á borð.
Síðan tekur hann upp glas með „lejmivökva,“ lætur hann
drjúpa í baðmull og bleytir allan pappírinn. Síðan tekur
hann spánnýjan eins peso seðil, leggur hann á annan helm-
ing pappírsræmunnar og brýtur hana svo saman utan um
seðilinn. Svo tekur hann sívalan blýant, vefur samanbrotna
pappírsræmuna með seðlinum innan í utan um hann og veltir
vöndlinum eftir borðplötunni með trékubb í nokkrar mínútur
Sýningunni lýkur með því að fórnarlambið fær að sjá eftir-
mynd af seðlinum á skrifpappímum. Bófarnir segja honum
að auðvitað sé eftirmyndin ekki fullkomin með þessu móti,
til dæmis kemur fram spegilmynd á pappírnum. En þeir vildu
aðeins sýna hverju leyniefnið gæti komið til leiðar, fram-
leiðsla gallalausra seðla krefst auðvitað fullkomnari tækja.
Fórnarlambið verður uppveðrað við þessa hreinskilni, og fyll
ist löngun til að sjá undratækið starfa, en það er geymt í
myrkraherbergi.
í þeirri vistarveru er gráðugi fiskurinn látinn bíta ræki-
lega á agnið. Haldin er fyrir hann önnur sýning, og nú er
ekki farið að neinu með asa. Tækin eru einföld, skær ljós
til að blinda fórnarlambið, rautt Ijós með aðeins litla glætu
og sjálft „töfratækið,“ sém lætur peninga tvöfaldast. Slókkt
er á skæru ljósunum og rauða Ijósið prófað, en aðstoðar-
maðurinn setur viftu í gang fyrir framan nýopnað karbólsýru-
glas. Stækur þefur „leynivökvans“ fyllir herbergið. Kveikt
DANSAÐ ADRAUMUM

L kapituli.
Gillian Forster stanzaði á leið
sinni yfir stóru flötina frá híbýl-
um hjúkrunarkvennanna að aðal-
dyrunum og horfði á umhverfið
sem henni var orðið svo kært. ,
Veðraðir múrsteinsveggir
gamla hússins með burstunum og
smárúðóttu gluggunum glitruðu í
júnísólinni. Torfumar voru smar-
agðsgrænar og líktust flaueli, mosa
vaxnir skilveggirnir voru þaktir
blómum, fíngerðum bláklukkum
og angandi fjólum og rósum.
Smellir í krokketkúlum og óm-
ur af mannamáli og hlátrasköll-
um barst frá grasflötinni bak við
stóra húsið þar sem afturbata
sjúklingar -kemmtu sér við leik
meðan þröstur söng í blómstrandi
eplatré. Á milli trjánna sást
glampa í ána sem bugðaðist yfir
landareign Fagurvalla í átt að Sól
vangi, sem lá þar skammt frá.
Jinn fannst friðurinn himnesk-
ur og hún dró djúpt andann. þakk
lát fyrir að mega vinna og finna
til ánægju í slíku umhverfi — alls-
endis óvitandi þess. að grannur
líkami hennar i ljósrauðum.
mynstruðum kjól með hvíta svuntu
og stífaðan kappa á gullbrúnu hár
HERMINA BLACK
inu gerði sitt til að auka fegurð
umhverfisins.
En þegar klukkan sló minntist
hún þess, að nú var enginn tími
til drauma og hún hraðaði sér
af stað.
Jill hafði mikinn áhuga á sögu
og sú staðreynd að þetta undur-
fagra, forna höfðingjasetur, sem
nú var notað í svo góðum til-
gangi væri ekki lengur eitt af
hinum virðulegu heimilum Eng-
lands, fyllti hana söknuði.
í stríðinu hefði „Höllin“, eins og
hún var enn kölluð í nágranna-
þorpinu við ána, verið notuð sem
heimili fyrir hermenn á batavegi,
síðan hafði hún staðið auð um
langt skeið unz eigandinn, sem
hafði ekki lengur efni á að búa
þar, hafði neyðst til að selja þetta
heimili forfeðra sinna vegna hinn-
ar þungu skattabyrði. Læknafélag
nokkurt hafði keypt húsið og stofn
að þar sjúkrahús og lækninga-
stofu, þar sem einkum var fengizt
við fótaaðgerðir.
Jill hafði komiðv frá stóra
kennslusjúkrahúsir.u í London þar
sem hún hafði stundað nám. hún
hafði verið treg til að skipta um
umhverfi. en örvæntir.f'arfull og
ákveðin > að lækna sjálfa sig af
hjartasorginni, sem var farin að
gera vinnuna óþolandi. Henni var
farið að þykja jafn vænt um
hjúkrunarstarfið hér og í sjúkra-
húsinu, því að hún var fædd hjúkr
unarkona en enn ekki tilbúin, og
vinnan var meira en hálft líf
hennar. Þannig hafði hún smám
saman fundið hugarfré þrátt fyr-
ir allt sálarstríðið í fyrstu.
Guði sé lof að hún hafði haft
kjark í sér til að snúa baki við
því öllu! sagði hún við sjálfa sig
núna, þegar hún hljóp upp tröpp-
urnar og gekk inn í skuggsælt og
svalt anddyrið. Hún sneri ti,
vinstri og barði á lokaðar dyr.
Viðkunnaleg rödd kallaði snögg-
lega „kom inn“ og í næstu andrá
stóð Jill frammi fyrir hinni elsk-
uðu, en stöku sinnum ógurlegu yf-
irhjúkrunarkonu.
Ann Travers sat og hnyklaði
brúnir yfir skýrslunni sem hún
var að fara yfir, en svipur henn-
ar mildaðist um leið og hún leit
upp.
— Ó! Systir Forster.
— Systir Anderson sagði mér,
að þér vilduð tala við mig áður
en ég færi á vakt, frú,“ sagði
Jill og var dá'ítið kvíðafuli yfir
að hafa verið kölluð á skrifstofu
yfirhjúkrunE',konunnar Hún hafði
hreina samvizku — en það var
annast þessi auðveldu vanaverk,
sem hún þarfnast núna. SkeUon
læknis hefði útskrifað hana fyrir
löngu, en hann vildi endilega láta
hana vera undir eftirliti ungfrú
Culley-Ord fram á síðustu stundu
þar sem hann veit, að hún mun
ekki fara eftir fyrirskipunum eft-
ir að hún fer frá okkur — unz
hún verður að koma aftur í rann-
sókn og þá verður að byrja aftur
á byrjuninni. Ungfrú Culley-Ord
var aðal geislalæknir stofnunar-
innar.
Það var ekki eðli Jill að gagn-
ryna sjúklingana, hversu erfiðir
sem þeir voru.
— Ég vona að hún muni halda
áfram að vera samvinnuþýð, sagði
hún.
— Halda áfram? yfirhjúkrunar-
konan lyfti brúnum. — Ég *erð
að segja, að ég er mjög anægð
yfir leikninni og þolinmæðinni
sem þú hefur sýnt þessari mjög
svo erfiðu hefðarfrú!
— Þakka yður fyrir, frú. Jiil
roðnaði af gleði.
— Þú munt sennilega parfnast
mikillar þolinmæði og vissuiesa
allrar þinnar leikni til að fas* við
næsta sjúkling þinn, sagði yfir-
hjúkrunarkonan rólega. — ICg ef-
ast ekki um að hún sé afar upp-
stökk persóna — eins og allir l’sta
menn. Og þegar hún mætti áhusa-
sömu tilliti Jill: — Ég er að tala
um hina frægu ballettdansmær
Söndru St. Just
— Sandra St. Just! Jill gat ekkl
gert að sér að hrópa.
— Já barnið mitt. Hún er vænt
anleg á morgun. Ég veit ekki
hvort þú hefur lesið um paa. en
hún lenti i slysi meðan hún var
í sýningarferð um Bandaríkin fyr-
ir sex mánuðum.
aldrei að vita! Sjúklingarnir, eink
um þeir sem voru fremur erfið-
ir eins og sá sem hún var að
annast núna, höfðu það fyrir sið
að kvarta yfir hjúkrunarkonunum,
og þó svo hægt væri að reiða sig
á réttlæti yfirhjúkrunarkonunnar,
varð að taka allar umkvartanir
til athugunar.
— Já. Ég þarf að tala við þig
Fáðu þér sæti, Systir.
— Yfirhjúkrunarkonan benti á
stól, sem stóð við hliðina á skrif-
borðinu.
Jill hlýddi og gerði sér það full-
komlega ljóst, að þó gluggatjöld-
in sem voru hálf dregin fyrir
vörpuðu skugga á andlit yfirboð-
ara hennar, þá skini ljósið óhindr-
að á andlit hennar sjálfrar og
glúrnu augun andspænis henni
mundu ekki láta minnsta drátt á
andliti hennar fara fram hjá sér,
Ungfrú Travers var lagleg kona
og þó hún væri um fertugt, var
líkami hennar eins og ungrar
stúlku. Hár hennar sem hafði
verið gullið, var þegar áð verða
silfurlitað og þrátt fyrir kröftug-
ar strokur burstans bylgjaðist það
eðlilega undir kappanum sem hún
hnýtti undir hökuna og bar ásamt
einföldum, gráum búningi með
stífuðum. hvítum kraga og upp-
slögum. Brún augu hennar voru
í eðli sínu góðleg og brosmild,
þó þau ættu það til að verða hörð
sem stál. þegar hún reiddist.
En hún var auðsjáanlega ekki
reið núna.
— Ég ætla að leysa þig frá nú-
verandi sjúklingi þínum, Systir.
sagði hún — Frú Chaldei fer
heim i næstu viku bannig að nún
verðui f.vrir engum óþægindum
vegna breytinganna og það er
hrein og bein eyðsla, að láta þig
Kjörorðið er
Einungis úrvais vörur.
Póstsendum.
ELFUR
Laugavegi 38.
Snorrabraut 38.
Otvarpið
Laugardagur 16. aprfl.
7.00 Morgunútvarp. 12.00 Há-
degisútvarp.
13.00 Óskalög
sjúklinga
Kristín Anna Þórarinsdóttir
kynnir lögin. 14.30 f vikulokin,
þáttur undir stjórn Jónasar
Jónassonar 16.00 Veðurfregn-
ir. 16.05 Þetta vil ég heyra.
Jakob R. Möller stud jur. velur
sér hljómplötur. 17 00 Fréttir.
Á nótum æskunnar. Jón Þór
Hannesson og Pétur Stein-
grímsson kynna létt iög. 17.
35 Tómstundaþáttur barna og
unglinga. Jón Pálsson flytur.
18.00 Útvarpssaga barnannaá
„Tamar og Tóta“ eftir Berit
Brænne. Sigurður Gunnarsson
kennari les eigin þýðingu. (9)
18.35 Söngvar í léttu.n tón 18.
45 Tilkynningar. 19.20 Veður-
fregnir 19.30 Fréttir 20 00 Ein
söngur. Richard Tucker syngur
aríur úr óperum eftir Verdi.
20.20 Leikrit: „Mannskemmda-
skólinn" gamanleikur eftir B.
Sheridan. Þýð.: Árni Guðnason.
Leikstjón: Benedikt Árnason.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22 10 Danslög. 24.00 Dagskrár
lok