Tíminn - 07.05.1966, Síða 9

LAUGARDAGUR 7. maí 1966
TÍMINN 9
kostur á að koma þangað í
vetur og varð hrifin af þvi
hvað drengirnir eru elskulegir
og óspilltir, þegar þeir kom-
ast í annað umhverfi og mál
þeirra eru tekin réttum tök-
um. Þessir drengir eru oft
skammt á veg komnir í námi,
hafa oft vanrækt skólagöngu
— og hið sama gildir á Bjargi.
Það er títt að þessir unglingar
séu úr hófi áhrifagjarnir og
Jímdi í vondum félagsskap. Oft
eru óknyttir gerðir af hreinum
óvitaskap eða uppreisnarþörf,
sem fram kemur hjá flestum
unglingum á vissu aldursskeiði.
Ef þeir komast svo í nýtt um-
hverfi geta þeir gjörbreytzt á
ótrúlega skömmum tíma. Við
vitum að því lengur, sem barn
fær afskiptalaust að fara sínu
fram, því erfiðara er að beina
því aftur rétta leið. Það er eins
og með sjúkdóm, seim eldci er
tekið fyrir í upphafi.
Öllum væri liægt að bjarga.
— Ertu á þeirri skoðun, að
flestum börnum og ungmenn-
um væri hægt að bjarga?
— Ég er á þeirri skoðun,
að það væri hægt að bjarga
öllum, ef nógu snemma er
gætt að vandamálunum. Ég
minntist á Breiðuvíkurheimil-
ið og hversu mikla ánægju ég
hefði af heimsókn minni þang-
að. Önnur ástæða er og fyrir
því, að ég hef sérstakan áhuga
á því heimili. Hér í borginni
starfar lítill klúbbur, Sorop-
timistaklúbbur og er ég með-
limur í honum. Við getum ekki
tekið að okkur stór verkefni,
en höfum hlynnt að þessum
drengjum, sent þeim glaðning
fyrir jólin og aðrar hátíðir.
Þegar þeir vissu, að ég væri
eln af systrunum úr þessum
klúbb vildu þeir allt fyrir mig
gera og sýna mér allt. For-
stöðumaður heimilisins er rögg
samur og heldur góðum aga og
drengirnir eru látnir vinna, á
sumrin ganga þeir til dæmis
að bústörfum. Breiðuvíkur-
heimilið er ríkisrekið og heyr-
ir því undir barnaverndarráð,
en ekki barnaverndamefnd
Reykjavíkur, þótt flestir
drengjanna séu úr Reykjavík.
Ef fólk vill ekki hlíta úrskurði
nefndarinnar getur það áfrýj-
að.
— Hvað gerist nú, ef aðilar
vilja ekki samþykkja úrskurð
nefndarinnar?
— Þá getur það áfrýjað til
Barnaverndarráðs. Og síðan til
hinna tveggja dómstiga okkar.
En það tekur langan tíma og
litlar líkur á að slíkt mál vinn-
ist, því að hvort tveggja er,
að nefndin leggur sig fram um
að gera réttar ráðstafanir og
svo eru ákvæði um, að helzt
skuli lögfræðingar sitja í nefnd
inni, svo allt sé löglegt, sem
hún gerir. í frumvarpinu nýja,
sem fyrir »Uþingi liggur, er
gert ráð fyrir að fjölga í ráð-
inu úr þremur í fimm og á
formaðurinn að vera lögfræð-
ingur. Ákvæði er einnig um
að í barnaverndarnefnd sitji
bæði konur og karlar, enda
er þessi nefnd ein af örfáum,
sem konur hafa alltaf átt sæti
í og eru nú aðeins konur í
henni að formanninum, Ólafi
Jónssyni undanskyldupi. En ég |
er ekki alls kostar ánægð með 1
skipun Barnaverndarráðs,
vegna þess að þar situr engin i'
kona og þar sem ráðið er eins |
konar yfirdómur þyrfti einnig |
að eiga þar sæti kona, sem |
hefur verið móðir. Þau vanda- C
mál sem ráðið fær til meðferð- í
ar eru þess eðlis að sjónar- í
mið móðurinnar þarf að vera -
virt. H.K.
Tíðindamaður blaðsins legg
ur leið sína inn á Austurbrún
4, og uppi á þriðju hæð hitt-
ir hann systurnar Soffíu og
Nönnu Jakobsdætur, sem eru
ættaðar frá Akureyri, dætur
Jakobs Tryggvasonar, organleik
ara, en búa nú hér í Reykja-
vík.
Strax og komið er inn í íbúð
ina verður þess vart, að hér
á listafólk í hlut, enda er
plata á fóninum. Við tökum
Soffíu fyrst tali og leggjum fyr
ir hana nokkrar spurningar.
— Þú stundar nám í Leik-
listarskóla Leikfélags Reykja-
víkur?
— Já, þetta er annar vetur-
inn minn þar af þremur vænt-
anlega.
— Hverjir eru helztu kenn-
arar þínir við skólann?
— Helgi Skúlason og Stein-
dór Hjörleifsson kenna leik-
túlkun. Kristín Magnús kennir
leikhreyfingar. Eftir nýárið
fengum við síamska konu,
sem kennir okkur látbragðs-
leik, þá kennir Ingibjörg Step-
hensen framsögn, og Jón Sig-
urbjömsson hefur m.a. kennt
söng. Þórhildur Þorleifsdóttir
kennir okkur ballett og leik-
fimi, en Sveinn Einarsson sér
um leiklistarsöguna. Fyrir ný-
ár kenndi Guðmundur Pálsson
okkur andlitsförðun, en síðan
höfum við lært um leiksviðsbún-
að hjá Steinþóri Sigurðssyni.
— Er þetta ekki allstrangur
skóli, Soffía?
— Óneitanlega er hann
nokkuð þungur. Námið er yfir-
leitt talið vera þrjú ár, en
það er að mínum dómi ágætt
að vera fjögur ár. Ekki er fleir-
um hleypt upp árlega úr fyrsta
árganginum en sem nemur
tölu þeirra, sem útskrifast. Eru
þá hinir felldir. Núna eru 17
í undirbúningsdeildinni, en
12 í framhaldsdeildinni, og við
þá tölu er miðað þar. Yfirleitt
er námið miklu erfiðara en
fólk heldur að óreyndu, svo að
margir hætta. f Leiklistarskóla
Þjóðleikhússins eru miklu
færri, því að þar er fólk ekki
tekið inn á hverju ári.
— Hefurðu unnið með nám
inu í vetur?
— Já, ég hef unnið hjá Olíu-
félaginu og er þar við símann
og fæ við það ágætis æfingu
fyrir röddina.
— Hvar er maðurinn þinn
í vetur, Soffía?
— Maðurinn minn, Pétur
Einarsson, leikari, stundar í vet
ur nám í Bandaríkjunum við
leiklistardeild Háskólans í
Aþenu, sem er útborg Atlanta
í Georgíufylki. Hann er á eins-
konar Rotarystyrk þar vestra
og fékk þetta boð í gegnum
Félag ísl. leikara. Hann kann
ágætlega við slg þarna vestra.
— Hvernig kanntu við þig
I Reykjavík, Soffía?
— Ég kann heldur vel við
mig hér í Reykjavík. Hér eru
miklu meiri möguleikar en á
Akureyri, en samt sem áður
finnst mér Akureyri alltaf ó-
likt fallegri bær, og ég sakna
hennar sérstaklega yfir sumar-
ið?
— Hvernig líkar þér að
starfa með leikurunum hér í
Reykjavík?
— Eg hef leikið í Grámanni
í vetur og yfirleitt hef ég tals-
vert kynnst föstum leikur,
um líkar mjög vel við þá,
þetta er ákaflega elskulegt
fólk.
— Heldurðu að framkoma
fólks aknennt út á við breyt-
ist nokkuð við það að vera
í leikskóla?
— Ég mundi- nú ekki halda
að það væri satt, að leikkon-
ur væru alltaf að leika, en það
er samt sem áður mjög þrosk-
andi og heillandi að fást við
þetta. Enda hef ég unnið það
til í vetur að hafa dótturina
Soffía Jakobsdóttir
norður á Akureyri til að geta
verið í leikskólanum. Ég held
að fólk verði opnara og losni
við ýmiskonar persónulegar
þvinganir við það að stunda
leiklistarnám. Margir hefðu
sennilega gott af því að kynn-
ast þessu og losna þannig við
ýmisskonar erfiðleika í einka-
lífinu. Ef til vill mætti segja,
að þetta hefði svipuð áhrif og
skriftimar hafa hjá katólskum,
eða minnsta kosti eitthvað í
þá átt.
— Eigið þið Pétur þessa
fbúð?
— Já, við keyptum íbúðina
eftir að hafa verið gift í eitt
ár, það er mjög gott að eiga
þessa íbúð. Annars finnst
manni nú kannski, að maður
leggi talsvert mikið í sölurn-
ar fyrir listina að tvistra
svona fjölskyldunni algerlega,
eins og við höfum gert í vetur.
Nú setur Soffía plötu með
fyrstu sinfóníu Brahms á
grammófóninn, og fréttamað-
urinn snýr sér að hinni systur-
inni, Nönnu, en hún hefur tón
listina fjTÍr aðalviðfangsefni.
eins og við nú munum sjá.
— Þú hefur lagt stund á tón
listarnám, Nanna.
— Já, Ég hef spilað á fiðlu
meira og minna frá ellefu ára
aldri. en raunar tók ég próf
í söngkennslu hérna við Tón-
listarskólann i Reykjavík 1962.
í fyrravetur var ég í London
við tónlistarnám og bjó þá hjá
frænku okkar Þórunni Jó-
Jiannsdóttur, en við erum
bræðradætur. Að vísu hafði ég
áður verið úti í eitt ár. Ég
var í einkatímum í London,
því að ég vildi ekki fara í
skóla, enda var óvíst, hversu
lengi ég gæti orðið þarna af
peningaástæðum. Ég lærði á
fiðlu og spilaði eins í hljóm-
sveit, bæði hjá Jóhanni
Tryggvasyni föðurbróður okk-
Nanna Jakobsdóttir
ar og hjá kennara mínum, Dav
id Martin.
— Hvernig líkaði þér að
vera í London?
— London er sérlega aðlað-
andi borg. Það er eitthvað við
hana, þótt hún sé bæði gömul
og óhrein og hávaðasöm. Ég
lærði mjög mikið á verunni
þar og hefði þurft að vera
miklu lengur. Það víkkar mjög
sjóndeildarhringinn að vera
þarna úti, þetta er svo mikil
heimsborg að það er alltaf eitt-
hvað að gerast, t.d. í tónlistar-
lífinu. Ég hafði ekki við að
fara á alla konsertana, sem
mig langaði til að sækja.
— Var Vladimir Askenasy,
maður Þórunnar mikil heima
á meðan þú várst hjá þeim
hjónum?
— Hann var allt í allt heima
um það bil 3 mánuði í fyrra-
vetur. Þórunn fór alltaf með
honum í hljómleikaferðirnar.
Vladimir æfði af ákaflega
miklu kappi á meðan hann var
heima, og enda þótt hann sé
lítill og fíngerður, er hann
ákaflega energískur. Hann fór
í þriggja mánaða hljómleika-
för til Bandaríkjanna í haust
og gerði þar mikla lukku. Núna
ekki alls fyrir löngu fór hann
þangað aftur í stutta ferð.
— Jóhann Tryggvason hef-
ur dvalist í London í allmörg
ár er ekki svo?
— Jú .Þau hjónin komu
heim núna um páskana, hann
eftir níu ára útivist en hún
sautján, og fjölskyldan hittist
öll í góða veðrinu á Akur-
eyri. Jóhann varð fimmtugur
núna í janúar.
— Spilar þú ekki á fleiri
hljóðfæri en fiðlu, Nanna?
— Ég lærði áður á píanó
hjá pabba, en hætti því síðan
alveg.
— Þú spilar í simfóníuhljóm
sveitinni í vetur er ekki svo?
— Jú, ég spila þar á fiðlu.
Við spilum átta stúlkur þar á
fiðlu og ein á selló, þannig að
stúlkurnar eru í meirihluta á
annari fiðlu en ekki í fyrstu
fiðlu í hljómsveitinni. Æfing-
ar eru frá 9.30 til 12.30 á
morgnana alla daga hjá fast-
ráðnum, en aðeins aðra hvora
viku hjá okkur hinum, þannig
að það eru 6—7 æfingar fyrir
hvern konsert. Það eru um 60
í hljómsveitinni núna. Svo þurf
um við líka að æfa heima, og
ég hef æft mikið heima hér
í íbúðinni. Samt sem áður hafa
nágrannarnir ekki kvartað
ennþá undan þessu.
— Þú kennir á fiðlu líka,
er ekki svo?
— Jú, ég kenni í Tónlistar-
skólanum í Kópavogi 2 daga
í viku og hef þrjá nemendur.
Þar er Frank Herlufsen skóla-
stjóri. Þetta er fremur lítill
skóli, það er kennt þar líka á
píanó og gítar. Flestir læra á
píanó, eins og algengast er nú
orðið, enda er það svo víða
til. Það er af sem áður var,
þegar orgel var á mjög mörg-
um heimilum. Fólki finnst
skemmtilegra að fást við píanó
ið, ekki sízt vilja börnin það
helzt, Annars var ég á tíma-
bili að hugsa um að læra á
orgel.
— Þegar hér er komið sögu
bjóða systumar blaðamannin-
um upp á hressingu. Soffía
drekkur kaffi, en síðan Nanna
var í London drekkur hún
ekki annað en te, og blaða-
maðurinn getur valið á milli.
Yfir teinu og kaffinu er spjall-
að og það kemur m.a. fram,
að það ríkir víðtæk verkaskipt-
ing í sambúð þeirra systra.
Nanna tekur til í íbúðinni, en
Soffía býr til matinn. Þær
segja að þetta sé góð verka-
skipting, enda séu þær sjald-
an báðar heima í einu. Varð-
andi þessa listelsku fjölskyldu,
sem þær eru af, segja þær,
að þær eigi einn yngri bróð-
ur og hann sé nú reyndar tón-
elskur talsvert, en hafi núna
mestan áhuga á bítlamúsikinni
eins og eðlilegt er á okkar
dögum. Að vísu er verið að
reyna að venja hann af því.
Allir í fjölskyldunni spila á
eitthvert hljóðfæri, en systkini
föður þeirra systra eru fjögur
talsins. Soffia segir, að tónlist-
in liggi næstum of opin fyrir
fjölskyldunni. Við þurfum ekki
nógu mikið að hafa fyrir þessu,
segir hún.
Að lokum er þessum list-
elsku systrum þakkað kærlega
fyrir ágætar móttökur og þeim
óskað allra heilla á listabraut-
inni.