Vísir - 07.02.1975, Blaðsíða 2

2
Vlsir. Föstudagur 7. febrúar 1975
vhrosm:
Ætlarðu að ganga i
rauðsokkasamtökin á
kvennaárinu?
Unnur Guðbjartsdóttir, sima-
stúlka: — Ég fylgist nú harla litið
með þessum samtökum. Ég væri'
áreiðanlega ekkert á móti þeim,
ef ég kynnti mér starf þeirra
nánar.
Ingibjörg M a g nú s d ótt ir ,
húsmóðir. — Erum við ekki
rauösokkar öll upp til hópa? Vilj-
um við ekki jafnrétti allra?
Þórhildur Jónsdóttir: — Ég ætla
ekki að gera það, þótt mér litist
ágætlega á ýmislegt, sem þær i
samtökunum segja.
Hildur Sandholt, nemi: — Nei,
það ætla ég ekki aö gera. Sumar
skoöanir samtakanna
samræmast ekki minum.
Jóna óskarsdóttir, húsmóðir: —
Sumt af þvi sem samtökin segja
er öfgakennt, en annað ágætt.
Það getur veriö að það fæli llka
frá, að samtökin eru dálitið lituð.
Elín Halldórsdóttir, nemi: — Nei,
það held ég ekki. Ég þekki ekki
störf samtakanna.
Ættum við
kannski
að spara?
Sagt er, að ekki sé mikils virði
að leggja fé I banka hér á Is-
landi. Og vissul. má finna þess
dæmi, að lltið getur orðið úr
geymdum sjóði óverðtryggðum.
(En hvers vegna ekki að verö-
tryggja?) Samt má benda á, að
hvergi I heiminum eru þó hærri
bankavextir en hér? Það mætti
þvi með ofurlltilli góövild telja
ungum og eldri betra að leggja
fé sitt I banka vikulega, en að
verja þvi á þann hátt til vaxta,
sem getið er um með óyggjandi
tölum á öftustu síðu Morgun-
blaðsins 29. jan. siðastliðinn.
Fyrirsögnin er:
„342 milljónir vindlinga seld-
ar hér (hve mikið keypt öðru-
vlsi?) árið 1974. Slðan bætt viö
35% söluaukning vindlinga (flnt
nafn á cigarettum) á slðastliðn-
um fimm árum og 70% sölu-
aukning vindla”. Cigaretturnar
voru aðeins 1600 stykki á hvert
mannsbarn I landinu, þar með
taldir brjóstmylkingar-! ! !
Mér er sagt að venjulegur
pakki kosti nú meira en 120
krónur, svo þá getur hver reikn-
að andvirðið sem veit hve
margar „rettur” eru innan um-
búðanna. Seldar yfir 300
milljónir vindlinga. Hvað kostar
stykkið? Kannski 20 krónur eöa
meira? Og vextirnir I þessum
banka eru ekki bara aska og ryk
— hin svonefnda m-e-n-g-u-n
málfræöinganna, heldur marg-
vlsleg mein:
Lungnakvef, hósti, berkju-
bólga, lungnakrabbamein, æða-
kölkun, æðastlflur, kransæða-
þrengsli, hjartaslag. Og nú er
meira að segja farið að télja
þvagfærasjúkdóma, ekki slzt i
körlum til vaxta I tóbaksbanka
þjóðarinnar.
Eru vextirnir af þessum inni-
stæðum I „rettu”- og vindla-
bankanum þá ekki upptaldir?
Nei, það má bæta við:
Ryk og sóðaskapur innan-
húss, skaðskemmd húsgögn af
dýrustu gerðum, Ikveikjur upp
á tugmilljonir (auðvitaö óvart),
reykmettað andrúmsloft og
stærri og minni slys.
Er þetta ekki álitlegur banki?
Eru þetta ekki háir og hollir
vextir?
Hve mörg prósent?
Ættum við kannski að spara?
Reykja meira? Bæta viö metið?
Leggja þarna meira inn?
Þótt aumast sé kannski, eru
Islenzkir bankar jafnvel með
óverðtryggöum innistæðum
betri geymslur fjármuna. Gefið
ykkur tilefni til samanburöar
eitt ár. Ekki ætti það neinn að
skaða. Areilus Nlelsson
Hvernig
vœri
að
þing-
menn
spðruðu
einnig?
Guðrún Jóhannsdóttir skrifar:
„Þá gekk fyrst bæði aftur og
fram af mér og mörgum fleiri
þegar þátturinn „Kastljós” var
i sjónvarpinu I gærkveldi, 31.
janúar. En áður en ég tek að
ræða það sem mesta furðu
vakti, ætla ég að þakka sjón-
varpinu fyrir að hafa þennan
þátt i dagskránni. Hann bætir
óefað mikið upp annars oft á tlð-
um mjög lélega dagskrá. En
það veröur vist ekki á allt kosið.
Hafðu þakkir, Eiður, fyrir
ágæta stjórn og ennþá betri
fyrirspurnir, og haltu áfram að
höggva á hnútana, þeim mætti
óefað fækka að mun I íslenzku
þjóölífi og það þó fyrr hefði
verið.
Það ætti að vera skýlaus
krafa hvers skattborgara, aö
hann fái að vita I hvað f jármun-
ir hans fara, og nú langar mig
til að spyrja, og er ég þá komin
að efninu: Geta hæstvirtir
þingmenn — sóma slns vegna —
litið kinnroðalaust framan I
venjulegan almúgamann, og þá
væntanlega þá lægstlaunuöu og
oft á tlðum útslitið eldra fólk,
gamalmennin, sem með öllum
slnum kröftum hafa stutt að
þessu velferöarþjóðfélagi og bú-
ið I haginn fyrir okkur, sem nú
erum á miðjum aldri? Geta
þingmenn horft framan i þetta
fólk, vitandi það, að það er ekki
aðeins að það borgi þeim (I
sköttum og álögum) svimandi
háar fjárfúlgur I kaup á mánuði
fyrir þeibra störf, heldur I ofan-
álag fyrir húsnæði og fæöi og
hver veithvaö, ef þeir búa I seil-
ingarfjarlægð frá Reykjavlk?
Erókurteisi að spyrja, til hvers
allur þessi austur sé? Er þess-
um mönnum ofætlandi að borga
af öllu þessu kaupi einhverja
næringu og þak yfir höfuðið?
Það er öðrum ætlaö aö gera af
minni efnum.
1 gærkvöldi var sagt I sjón-
varpinu aö nú þyrfti áð spara.
En eftir höfðinu dansa limirnir.
Væri nú ekki ráð til dæmis að
Alþingi, æðsta stofnun okkar,
byrjaði þá að spara? 1 fljótu
bragði kemur mér fyrst I hug
t.d. að þeir þingmenn, sem vlkja
úr sæti I þingsölum um tima,
séu kauplausir á meðan. Það
virðist óþarft að borga þeim
kaup þar eð aðrir taka við
þeirra störfum. Og að sleppa
svo þessum 30 þús. auka á mán-
uði. Hitt kaupið ætti að nægja og
vel það ef vel er á haldið. Gylfi
sagðist alveg vera til i aö skeröa
sin laun og voru þaö orö I tlma
töluð. Þökk sé Gylfa. Hann fylg-
ir vonandi þessu málefni eftir
viö þingmenn, og trúlega veröa
þeir jafnfljótir að samþykkja að
skerða iaunin eins og að hækka
þau á slnum tima. Þingmenn
mættu sér að skaðlausu lita
stöku sinnum til fyrirrennara
sinna, sem voru uppi um alda-
mótin og fram að strlðsbyrjun.
Þeir hugsuðu trúlega ekki ætið
um það eitt að heimta daglaun
að kveldi. Minnir mig t.d., aö
Tryggvi Gunnarsson, sem á sln-
um tima var bankastjóri, sæti
kauplaust á þingi og léti sér
nægja laun sln af öörum störf-
um en þingmennskunni. Sllkt
hefðu margir núverandi þing-
manna auðveldlega efni á að
leika eftir ef út I það væri fariö.
Það mega þingmenn vita, aö
fólk mun kunna að meta þá,
hvar I flokki sem þeir standa, ef
þeir herða að sjálfum sér til
jafns við þaö, sem þeir herða aö
öðrum.
Ég trúi ekki öðru en launþeg-
ar verði þá fúsari til samninga,
ef þeir finna, að allir vilja eitt-
hvað leggja af mörkum.
Einar Agústsson kom inn á
höftin I innflutningi og er þaö
vel. Það hefði mátt spara
drjúgan gjaldeyri með þvl að
flytja til landsins minna af
ýmsu þvi skrani, sem hér fyllir
búðirnar.
öllu frelsi fylgja einhver höft.
Frelsiö er ein dýrmætasta gjöf
sem manni getur hlotnazt, og
þarf engan að undra þótt fólk
kunni að meta það, en það er
óþarft að misnota þaö. Jæja, þá
er stutt mál orðið langt.
Góðir þingmenn, hristið nú at
ykkur doðann og hrærið vel
skófirnar frá botninum I graut-
arpotti þjóðfélagsins. Það er
löngu oröið tlmabært, en það er
kannski ekki orðið of seint.
Byrjiö nú einu sinni ofan frá.
Sýnið, að þið séuð menn, sem
við kjósendur getum treyst.
Annars getur farið svo, aö fólk
hætti aðkjósa þegar trausti þess
er slfellt misboðið. Þið megið
trúa þvi, að fólkinu i landinu er
fyrir löngu farið að ofbjóða ráð-
deildarleysið og eyöslan I
hverju málefninu eftir annað.
En hendið samt ekki skófun-
um. Þær hefur oft mátt nýta.
Amma min henti aldrei skófum.
Hún borðaði þær, og þegar ég —
Htil stúlka — spurði af hverju
hún geröi það, sagði hún aðeins:
„Ég vona, elskan min, aö þú
eigir aldrei eftir að verða
svöng”. En þetta eru, sem betur
fer, nú tvennir tlmar. Amma
min var fædd 1867 og liföi harð-
indi. Ég hef alla tlð haft nóg aö
borða og vel þaö.
Það er vonandi að islenzka
þjóðin beri gæfu til að verða
aldrei svöng I þess orðs fyllstu
merkingu. Útlitið hefur verið
dökkt á Islandi fyrr, en munið
góðir þingmenn, þegar þið
karpið næst um það, hverjum er
um að kenna allar ófarir og
ráðdeildarleysi, að máltækið
segir: „veldurhver á heidur”.”