Vísir - 22.03.1975, Blaðsíða 7

Vísir. Laugardagur 22. marz 1975.
7
Onassis hrakaöi mjög eftir missi sonarins. Hann missti áhugann á auö-
söfnuninni. Þaö virtist einhvern veginn hafa misst tilgang. (Þessi
mynd er tekin, þegar hann var fluttur á American-sjúkrahúsiö I Paris,
en þaöan átti hann ekki afturkvæmt.)
Peter Goulandris og Christina,
einkadóttir Onassis. (Myndin er
tekin að kvöldlagi I Aþenu fyrir 4
árum.)
vinir, en bæði neituðu þvi, að
nokkurt ástarsamband væri milli
þeirra.
Onassis átti sér mörg heimili
utan lystisnekkjunnar Christina,
sem hann dvaldi löngum i. Þetta
1700 smálesta skip var með 40
manna áhöfn, bauð upp á tiu
gestaherbergi og var skreytt dýr-
indis listaverkum. (Eitt var mál-
verk, sem sir Winston Churchill,
náinn vinur Onassis, gaf honum,
en Churchill, sem var fristunda-
málari, var tiðum gestur um borð
i Christina.
Þau fylgja þvi annir að vera
margmilljónari, og tvivegis varð
Onassis að rjúfa brúðkaupsdaga
þeirra Jacqueline, þegar hann
varð að skreppa frá Scorpios til
Aþenu til að ræða viðskipti við
herforingjaklikuna.
Þegar einni af flugvélum
Olympic Airways var rænt af
arabiskum skæruliðum i júli 1970,
þaut Onassis þegar I stað til flug-
vallar Aþenu og vildi ólmur og
uppvægur skipta á sjálfum sér og
farþegunum 45, sem skærulið-
arnir höfðu tekið gisla. Þeir
höfnuöu þó boði hans.
Sá kvittur hefur flogið fyrir, að
hjónaband þeirra Jacqueline
hefði hangið á heljarþröminni. En
þau báru það bæði til baka. 1
viötali við eitt brezku stór-
blaðanna sagði Onassis sjálfur:
„Jacqueline og ég erum bæði
jafnhamingjusöm. Hver sá, sem
heldur öðru fram, hefur ekki
hundsvit á þvi sem hann er að
segja.”
Stolinn koss undir regnhlifinni. — Onassis var I vinfengi viö Marlu
Callas, en bæöi þrættu fyrir aö nokkurt ástarsamband væri milli
þeirra.
cTVlenningarmál
Nú er allt útlit fyrir
að ládeyða verði að
Kjarvalsstöðum til
haustsins, ef ekki leng-
ur. Salnum hefur verið
kirfilega ráðstafað og
eru á þeim pöntunar-
lista fáir ljósir punkt-
ar. Borgarráði hefur
tekist það sem það ætl-
aði sér, að gera úr
Kjarvalsstöðum ann-
ars flokks leiguhús-
næði.
En einn af ljósu punktunum
má finna einmitt nú að Klömbr-
um, sýningu á verkum Guð-
mundar Einarssonar frá Mið-
dal, en það eru ættingjar hans
sem standa að þeirri myndar-
legu sýningu. Guðmundur lést
1963, en hefði orðið áttræður á
þessu ári hefði hann lifað. Hann
var með fádæmum fjölhæfur
maður og var varla til sú list-
grein sem hann ekki spreytti sig
við. Eftir hann liggur fjöldi mál-
verka og vatnslitamynda (á
sýningunni eru 91), auk þess
sem hann gerði eirstungur,
höggmyndir og leirmuni, svo
ekki sé minnst á steinda glugga
og bækur.
Það merkilega við þessa fjöl-
hæfni var að Guðmundur var
enginn dútlari sem sóaði kröft-
um sinum i allar áttir, heldur
voru þetta margar hliðar á hans
eigin persónuleika, — og reynd-
ar erfitt að segja hvar honum
tekst best til og hvað hann hefði
máttláta ógert af öllum þessum
listgreinum. Allar virtust þær
þjóna honum á einhvern nauð-
synlegan hátt. Þar af leiðir að
Guðmundur var ekki að fikta og
hætta svo við eftir nokkrar at-
rennur, heldur kappkostaði
hann að fylgja bestu fyrirmynd-
um sem hann vissi um I hverri
grein og var þá ekki ánægður
fyrr en hann hafði gert fram-
bærilegt verk.
Þetta má sjá i hnotskurn i eir-
stungum hans. „Aldraður mað-
ur” hans (nr. 100), er þokkalega
gerður, en andlit hans er samt
of skematiskt uppbyggt, einkum
nefið. Hins vegar i „Gamall
fræðaþulur”(nr. 104) ristir hann
I eirinn aldrað andlit af mun
meira frjálsræði og öryggi.
Minar uppáhaldsmyndir á þess-
ari sýningu eru eirmyndirnar,
ásamt nokkrum vatnslitamynd-
anna. Guðmundur vinnur eir-
stungu á hinn sigilda máta sem
tiðkast hafði frá dögum Rem-
brandts, og er það sennilega
hinn hollenski meistari sem
hann tekur sér sem fyrirmynd.
Skiptast á óskyggðar „silhou-
ettur” og kross-skygging i ýms-
um styrkleikum, og er ljóst af
þessum verkum, eins og öðru
þvi sem Guðmundur lagði fyrir
sig, að hann hefði komist langt
þar, hefði hann haft áhuga á að
einbeita sér.
Hið hefðbundna er einnig rikj-
andi I höggmyndum hans,
„Torsó” Guðmundar minnir til
dæmis töluvert á gamla hafmey
Asmundar i Listasafni Islands,
— og „Þjáning” á verk Einars
Jónssonar, en samt einkennast
Íiær af vandlega yfirveguðum
ormum og tilraunum til til-
brigða. „Fálka” Guðmundar og
„Rostung” á ég erfitt með að
meta, þvi eftirmyndir þeirra er
að finna á öðru hvoru heimili
sem ég hef komið inn á, og ég
set þær ávallt i samband við út-
skorna dúka, kristalsvasa og
annað heimilisskraut.
Oliumálverk Guðmundar eru
gerð af mikilli formfestu, með
f k j ~ $$/>4 <*&***
MYNDLIST
eftir Aðalstein
Ingólfsson
næmu litaskyni ef á heildina er
litið, en þar ber samt nokkuð á
tilhneigingu til stifni. En i elli
sinni gefur Guðmundur hugar-
fluginu lausan tauminn i vatns-
litamyndum, og er eins og hann
yngist allur upp. Vatnslitir
hjálpuðu honum að brjóta niður
stifnina og tjá landslag með
sterkum, glóandi litum, og sum-
ar þessar myndir eru djarfar
litasinfóniur, sem gleðja augað
mikiö.
Ber að þakka ættingjum lista-
mannsins fyrir þá ræktar-
semi sem þeir hafa sýnt með
uppsetningu þessarar sýningar,
þvi erfitt hefur verið áöur að
mynda sér heildarskoðun á
verkum Guðmundar frá Miðdal,
svo dreifð og margþætt sem þau
eru.
Hugur og hönd