Vísir - 22.03.1975, Blaðsíða 8

8
Visir. Laugardagur 22. niarz 1975.
Ég hitti Ómar Valdimarssun á
rauðu ljósi við gangbrautina
yfir Lækjargötu. Ég hugðist
spyrja Ómar frétta af Pelikan,
,,já, heyrðu, við skulum bara
hittast i kvöld.” Já, það er prýð-
ishugmynd, hvar? ,,Ja, stingdu
upp á einhverjum stað.” Eigum
við að segja klukkan hálftiu,
heima hjá mér? „ókei,
ájiveðið.” Grænt ljós og Ómar
farinn.
Klukkan hálftiu mættu þeir
svo, Ómar, Jonni, Pétur og
Björgvin, en Asgeir er staddur i
Stokkhólmi og Ómar Ó. á öðrum
hólma.
Ég byrja á þvi að setja plötu á
fóninn, og við ræðum saman i
huggulegheitum yfir kaffibolla.
Svo hlýðum við á tvö lög af
næstu plötu Pelikan, sem inni-
heldur tvö lög,” „Silly Picca-
dilly” og „Lady Rose”. Þar
heyri ég strax að Pelikan ætla
ekki að bregðast aðdáendum
sinum, þeir eru betri og eiga ef-
laust eftir að verða enn betri.
Hvað vakti fyrir ykkur, þegar
þið fóruð utan?
Ó. —Nú við ætluðum okkur að
taka upp plötu, og með hliðsjón
af þvi hve vel fyrsta plata okkar
gekk, ákváðum við að gera
þessa sjálfir.”
ö. — Hvers vegna varð
Shaggy Dog þá fyrir valinu?
Ó. — Það er aðallega tvennt
sem spilaði þar inn i, i fyrsta
lagi vorum við búnir að gera
plötu þar áður, og i öðru lagi
burðu þeir okkur að skipuleggja
konsertferðalag um nýja Eng-
land og sjá til þess að ákveðið
magn af plötu okkar yrði sett
þar á markaðinn um svipað
leyti.
Nú, það var búið að ganga frá
þessu öllu, nema hvað plötu-
dreifingin stóðst ekki af hálfu
Shaggy Dog, og mun varla eiga
sér stað úr þessu hvað „Upp-
teknir” snertir. En það unnu
margir góðir menn að þessu
konsertferðalagi okkar, og að
lokum urðu þeir vist einir tiu
konsertarnir sem viö héldum.
ö. — En segið mér eitthvað
frá þessari plötu
B. — Hún er allavega þúsund
sinnum betri en „Uppteknir”,
frá öllum sjónarmiðum.
0. — Þýðir það að þið hafið
verið óánægðir með „Upp-
teknir”?
J. — Nei, en hún var náttúr-
lega greinileg byrjun hjá okkur,
og við lærðum margt af henni.
Það má geta þess hér, að
Polydor i Danmörku hefur gert
tilboð i islenzkar hljómplötur
(Jóhann G. — Change — Pelikan
— og ómar ö.) og sýnt á þvi
áhuga að dreifa þessum plötum
á norrænan markað.
0. — Nú stóð Amundi
Amundason að baki ykkar við
gerð „Uppteknir”, er hann með
i spilinu núna?
Ó. — Hann kemur ekki nálægt
þessu.
O. — Hvað eru mörg lög á
nýju plötunni?
B. — Tólf.
ö. — Eftir hverja?
B. — Okkur alla, mig minnir
að ég eigi fjögur, Ómar fimm
eða sex, eitt eftir Jonna og eitt
eftir Geira.
P. — Og svo er eitt eftir Sigfús
Halldórsson, „Litla flugan”,
sem heppnaðist geysivel.
O. — Hvernig útsettuð þið
það?
P. — Ja það er bara þrumu-
gott.
B. — Við fengum þarna
fiðlara með okkur i það, sem
gerir lagið mjög skemmtilegt,
tala nú ekki um þegar að Ómar
Vald. syngur með.
Ó. — Já svona „bub-bub-ta-
taa”, (syngur Ómar um leið og
Pétur gripur fyrir eyrun).
O. — Hvað með þig Pétur, ætl-
ar þú ekki að fara að semja eitt-
hvað?
P. — Jú mikil ósköp sko,
strákar, ég er búinn að semja
eitt lag á HÖRPUNA, og ég ætla
mér að leyfa ykkur að heyra .
J. — Ó, hvað ég vona að hún
fari að bila, þessi harpa þin.
B. — Attu meira kaffi?
Nei, en ég á nóg af sykri.
ö. — Nú spiluðuð þið tiu smn-
um á opinberum stöðum, lentuð
þið þá ekki i veseni með at-
vinnuleyfi og slikt?
0. — Nei. þetta var i raun
byggt upp á sama máta og hér,
þú kemur fram með sérstakt
„show” og þarft að hafa þar-
Pelikan og ómar. Tekst stórlöxunum f Amerlku aö koma hljómsveitinni I tölu hinna heimsfrægu?
PIUKAN OGUSA
lenda hljómsveit sem aðstoðar-
band.
Og það höfðum við á pappir-
unum og þurftum aðeins að
greiða einhverjum tónlistar-
mönnum laun, sem við eigin-
lega aldrei sáum.
ö. — Hvernig var þetta þá hjá
ykkur I byrjun?
Ó. — Við byrjuðum þarna I
Stockbridge, sem er ca fimm
km frá stúdióinu, og höfðum þá
ekki spilað „live” i heilan
mánuð.
B. — Þetta var svona general-
prufa fyrir okkur. Þetta var
svona litill salur þar sem ekki
var gert ráð fyrir dansi, en fólk
komst I stuð, ruddi borðum til
hliðar og fór að dansa þegar á
leið.
O. — Nú, næst fórum við svo
til Boston og spiluðum ein fimm
kvöld I útborg hennar sem heitir
Cambridge. Og þar fengum við
mjög góðar viðtökur, fólk kom
til að hlusta á okkur, og við
kynntumst þarna mönnum sem
höfðu á okkur mikið álit. Þau
sambönd er við náðum þarna
eiga vonandi eftir að reynast
okkur haldgóð
Nú, því næst fórum. við svo
aftur til Stockbridge og lukum
viö mixun og tókum upp nokkr-
ar raddir.
Þá sýður vatnið, og ég laga
meira kaffi, það mætti ætla að
heil hersveit væri i heimsókn.
Meira kaffi?
Já takk, já takk, já takk, já
takk, nei, kannski seinna.
Ó. — Já, já, á ég að halda
áfram?
ö. — Já endilega, lánaðu mér
teskeiðina þina, Jonni.
Ó. — Svo fórum við til Beck-
ett, en það er smábær, og þar
býr Arlo Guthrie.
ö. — Þið hafið kannski hitt
þann góða mann?
Ó. — Nei, hann var á Hawaii.
Þar spiluðum við tvö kvöld,
sem einnig gekk ágætlega. Svo
lukum við plötunni af, og þann
áttunda marz var svo rúsinan i
pylsuendanum. Þá spiluðum við
I háskólabæ, sem heitir North
Adams. Þetta var konsert að
viðstöddum um niu hundruð
manns.
ö. — Einir?
Ó. — Nei, það spilaði þarna
með okkur vinsæl hljómsveit
þar um sióðir, þrælgóð, sem
hét.. (þetta orð Ómars vefst
óskaplega fyrir ritvélinni
minni). Og þarna spiluðum við I
tvo tima samfellt.
B. —Nú upphefst rifrildi eitt
mikið um hve lengi þeir spiluðu,
Bjöggi stendur alveg klár á þvi
að þeir spiluðu i akkúrat tvo
tima, en Ómar heldur að það
hafi nefnilega bara verið ein
klst. og 55 minútur.
ö. — Hvað spiluðuð þið
þama?
Ómar og Bjöggi rifast enn,
svo Pétur verður fyrir svörum.
P. — Það væri bæði nýtt og
gamalt efni, sem fólk tók mjög
vel.
B. — Já, fólkið gargaði alveg.
P. — Þetta voru mest
unglingar þarna, og það mátti
sjá að þeir skemmtu sér alveg
konunglega, og við það kom-
umst viö náttúrlega i bana-stuð.
P. — Þetta voru bezt
skipulögðu tónleikar sem ég hef
spilað á. Það voru þarna u.þ.b.
áttatiu manns sem bara unnu að
ljósum — hljóðstillingum —
gæzlu og annarri aðstoð.
Ó. — Já, þetta var professio-
nal.
Þaö var kunningi okkar, Tray
Kelsie, sem rekur fyrirtækið
„All new Stuff” sem stóö fyrir
þessu... Við viljum alveg
endilega stuðla að þvi að hann
komist hingað til lands, leyfa
honum að tékka plnulitið á
st.....ritskoðun... hérna?
Viö erum jafnvel að pæla I þvi
að fá hann hingað ásamt hljóð-
stjórnarmanni, til að skipu-
leggja tónleika okkar.
ö. — Verður það ekki dýrt
fyrirtæki?
Ó. — Jú, og það er lóðið, en
hugmyndin er sosum ágæt.
I !
ö. — Hvenær má búast við
næsta konsert ykkar hér?
Ó. — Tja, ætli það verði ekki
svona um mánaðamótin mai-
júnl.
ö. — Ætlið þið þá ekki út aftur
i sumar?
Ó. — Jú. Sko, þetta gekk svo
vel hjá okkur alveg frá byrjun,
að við gerðum okkur strax vonir
um að geta komið aftur og þá
jafnvel gert enn meira.
Við komumst i samband við
mann sem vildi gera við okkur
samning um útgáfu á tónlist
okkar, svo og framkvæmda-
samning. Viö höfum undirritað
við hann bráðabirgðasamkomu-
lag, það er að segja samkomu-
lag um að gera samning, eða
gagnkvæmar viljayfirlýsingar.
Þessi maður rekur bæði fram-
kvæmdafyrirtæki og útgáfu-
fyrirtæki.
Og nú biðum við bara eftir að
fá sendan samninginn til
athugunar og þá e.t.v undir-
ritunar.
Ef af þessu verður, sem við
náttúrlega gerum okkur vonir
um, þá gildir þessi samningur
til næstu fimm ára, og þá er gert
ráö fyrir þvi, að við förum
vestur þrisvar á hverju ári.
ö. — Þá til hvers?
0. — Til hljómleikahalds, um
öll Bandarikin og Kanada.
ö. — Verðið þið þá að-
stoðarhljómsveit eða á eigin
spýtum?
Ó. — Það er ráðgert að við
förum út núna i sumar og förum
þá i mánaðartúr, en það er
reiknað með að v.ið eigum eftir
að koma þrisvar út á þessu ári.
Fyrst leikum við þá með
Allmand Brothers, siðan Dobbie
Brothers og að lokum bræðrun-
um Johnny og Edgar Winter.
ö. — Vá, verðiði þá ekki að
breyta nafninu i Pelikan
Brothers til að samlagast öllu
kraminu?
En ómar má ekkert vera að
þvi að hlæja. Og þessi túr
verður allur skipulagður af
fyrirtæki sem heitir „Four Star
Enterprices”, sem er eitt al-
stærsta umboðs- og fram-
kvæmdafy rirtæki sinnar
tegundar i Bandarikjunum.
Þetta fyrirtækiskipulagði m.a. .
Harrison-túrinn.
ö. — En hvaða tryggingu
hafið þið þá fyrir þvi, að þessi
maður sé ekki bara með kjaft?
ö. — Hann hefur sagt okkur
aö hann vilji leggja 100 þúsund
dollara i Pelikan i Bandarikjun-
um og Kanada, til að kynna okk-
ur og koma okkur inn á
markaðinn. (Mér verður litið á
ljósakrónuna). Við undirskrift
þessa samnings fáum við
fimmtán prósent af þessari upp-
hæð i hendur.
Þannig að þetta litur allt
mjög vel út, en vitaskuld er
ómögulegt að segja til um
framtlðina.
Björgvin fer að virða fyrir sér
vömbina, og sjá má að kauði
hefur komizt i bjór nýlega.
ö. —Hvenær má þá búast við
fréttum?
Ó. — Ja, það ætti ekki að vera
langt I það, við eigum von á
samningnum mjög fljótlega.
Og þarna látum við staðar
numið I bili og hlustum á góða
músik og drekkum meira kaffi.
Þá ber margar skritnar sögur
frá ferðalaginu á góma. Eins og
þegar Ómar hugðist gera stórt á
klósetti I einhverjum skóla.
Eitthvað fannst honum ónota-
legt að sitja þarna i opnu salerni
og veifa náunganum, „hæ, ég er
búinn, hvernig gengur þetta hjá
þér?”
■Eins fengu þeir á hreint, að
það var ekki hverjum landa fært
að aka um fullkomnar hrað-
brautir New York, allavega
ekki þeim er telur Keflavikur-
veginn fullkomnasta veg heims.
ö. —Nú voruð þið að heiman i
einar sex vikur, fenguð þið
heimþrá?
J. — Nei, það er það furðuleg-
asta við þetta, ég fékk aldrei
heimþrá, hún hvarflaði bara
ekki að mér.
P. — Æjú, maður fékk nú
smásnerting af henni.
B. — Nei, sko þetta stúdió
þarna var svona uppi sveit, þú
veizt sko, maður þekkti alla og
bjó þama sko eins og fjölskyldu-
meðlimur, og svo höfðum við
bjórinn.
Ó. — Já, rétt, ég myndi t.d.
ekki hafa lifað af sex vikur i
New York.
J. — Svo gekk upptakan svo
afskaplega vel, að við vorum
ánægðir og hressir allan
timann.
Ó, — Já, hún gekk stórkost-
lega, og þar með er ekki sagt að
viö höfum verið að keppa við
timann sjálfan. Við ætluðum
okkur að gera góða plötu á góð-
um tima, sjáum bara sem
dæmi Hljómaplötuna sem gerð
var ’73.
Til hennar var vandað, og
upptaka hennar tók 110 tima, en
við notuðum helmingi meiri
tima.
J. — Já, við notuðum lika allt
sem við áttum, i hverju lagi eru
I raun og veru 16 manns, við
röddun o.fl.
ö. — Þið notuðuð þá enga
„session” menn?
B. — Aðeins einn, þennan
fiðluleikara sem kemur fram i
einum þremur lögum.
Ó. — Já, og það gerði hann á
þremur timum,hann bara kom,
hafði aldrei séð eða heyrt i okk-
ur áður, fékk nótur, spilaði og
fór.
Þarna látum við útrætt um
Amerikuferðina og snúum okk-
ur að tslandi.
Ó. — Ja, það er engin hræsni
eða mont i þvi að segja, að við
séum komnir á það stig hérlend-
is, að við getum farið hvenær
sem er og hvert sem er og spilað
fyrir fullu húsi.
ö. — Eruð þið þá ekki i neinni
samkeppni hérlendis?
Ó. — Nei, ekki teljandi.
P. — Það er verið að segja
okkur, það núna að Júdasar séu
orðnir svivirðilega góðir.
Ó. — Já, og Haukar hafi staðið
sig vel að undanfömu, en það er
lika bara gott, þvi litið væri
gaman að þessu ef samkeppni
væri ekki fyrir hendi.
B. — Júdasar eru lika með
aðra músik, þeir eru soddan
„soul-funky”, og friskir i þvi.
Ó. — En varðandi samkeppn-
ina hérna, þá var mjög hress-
andi að koma heim og byrja á
þvi að setja nýtt aðsóknarmet i
Tónabæ, 725 manns.
P..—Já og slógum okkar eigin
met.
Ó. — Við eigum fimm siðustu
metin, og það er ánægjulegt, þvi
þetta velgengnistimabil Pelikan
hefur staðið lengi, og það er
alltaf verið að spá að það fari að
liða undir lok, en þessar tölur
sanna annað.
ö. — Eigið þið flesta ykkar
aðdáendur i Tónabæ?
B. — Nei, nei, við filum þetta
hús bara bezt, og viljum þvi
spila þar sem oftast.
P. — En við erum ekkert frek-
ar að einbeita okkur að þessum
aldursflokki, við erum til dæmis
mjög eftirsóttir i Klúbbnum.
Þeir vilja hafa okkur þar og
segja að við trekkjum mest.
Ó. — Og þó að minnstan pen-
ing sé að sækja i Klúbbinn, þá
viljum við spila þar til að ná til
þess fólks er sækir staðinn.
Ó. — Égmanekki eftir neinni
hljómsveit hérlendis sem hefur
haft breiðari breiðari..... æ
appeal (bersýnilega búinn
að vera sex vikur i Ameriku
hann Ómar okkar) hvað heitir
það nú?.... tilhöfða..... höfðað
til fólksins eins og þessi hljóm-
sveit gerir.
P. — Við högum kjarna
prógrammsins eftir staðnum, i
Tónabæ t.d. spilum við ein tiu
lög sem við spilum hvergi ann-
ars staðar. Og i Klúbbnum byrj-
um við oftast á þyngri tónlist
sem fellur vel f kramið þar.
B. — Já, fólk er meira að
segja byrjað að mæta snemma
til þess að hlusta á það.
ö. — Hvar finnst ykkur bezt
að spila, eða hvar er bezta fólk-
ið?
B. — Bezti starfstiminn er
náttúrlega i Tónabæ, annars
finnst mér alltaf gaman að spila
á Akureyri.
J. — Já, Akureyringar eru
innilegasta fólkið að spila fyrir.
Ó. — Já, við skulum fara
þangað sem fyrst.
Þegar þarna var komið sögu
leit Pétur á klukkuna, og við
fórum að ræða um fjölmiðla og
áhrif þeirra á islenzkt popp,
hlustuðum á nýjar hljómplötur,
og kláruðum kaffið.
Þegar Pétur var svo búinn að
lita fjórum sinnum á klukkuna
var ákveðið að hætta þessu,
enda klukkan orðin margt. Þá
bauð ég strákunum að aðstoða
mig við uppþvottinn, en þeir af-
þökkuðu boðið i það skiptið.