Tíminn - 09.09.1966, Síða 6

TÍMINN
£
FÖSTUDAGUR 9. september 1966
MINNING

Guírún Johnson iinarsson
Útför frú Guðrúnar Johnson Ein-
arsson fer fram í dag. 9- sept frá
Fossvogskirkju. Frú Guðrún anclað
ist að hieimilí sínu, Skaftahlíð 18 í
Reykjavík aðfaranótt 2. þ.m. Frá-
fall hennar bar óvænt að. Hún
hafði verið við vinnu sína um dag-
inn eins og venjulega, en kenndi
lasleika seint un kvöldið og inn
an stuttrar stundar var hún látin.
Svo fyrirvaralaust hverfa þeir
stundum af sjónarsviðinu, sem
manni virtist mundu enn
eiga langt líf fyrir höndum.
Guðrún var fædd 29. desember
1904 í ArgylebyggS í Manitoba-
fylki í Kanada, og þar ólst hún
upp. Foreldrar hennar, Björg Em
ilía Snorradóttir, og Jónas Björns
son, voru ættuð úr Þingeyjarsýslu.
Guðrún og systur hennar fluttust
með móður sinni frá Argyle til
Winnipegborgar. Þar stundaði Guð
rún eitt ár nám við Manitobahá-
skóla, en breytti síðan til og fór
í Kennaraháskólann. Að loknu
námi þar kenndi hún við barna-
og unglingaskóla í Árborg í Nýja
íslandi og var talin sérstaklega góð
ur reikningskennari. Hún hvarf
þó frá kennslu og vann um hríð
skrifstofustörf í Winnipeg. Systir
Guðrúnar, Aðalbjörg, fluttist til
fslands, skömmu eftir 1930, síðan
móðir þeirra einnig. í septem-
bermánuði 1935 kom Guðrún í
kynnisferð hingað. En henni fór
eins og öðrum Vestur- fslendingi,
sem kom á Alþingishátíðina og
notaði aldrei farseðilinn til baka
til Kanada. Hún settist hér að fyr
ir fullt og allt. Árið 1939 giftist
hún Benjaimín Einarssyni, sem nú
er fulltrúi í skrifstofu ríkisféhirð-
is.
Guðrún hóf störf í Stjórnar-
ráðinu árið 1938 og starfaði þar
alla tíð síðan. Hún var mjög vel
■arki farin og ávann sér hvlli sam
starfmanna sinna, bæði sakir hæfi
leika og mannkosta. Hið skyndi-
lega fráfall frú Guðrúnar kom öll
um á óvart og mikill harmur er
nú kveðinn að eiginmanni hennar
því 10 naumast getur öllu sam-
rýnéwri og samhentari hjón en
þau voru. Sendi ég Benjamín og
öðrum vandamönnum frú Guðrún
ar innilegar samúðarkveðjur.
Birgir Thorlacius.
Á mildum og kyrrum haust-
degi norður á Akureyri bárust
okkar hjónunum þær fregnir, að
Rúna væri dáin. Við höfum kvatt
hana um hásumar, hressa í lund
og káta eins og hún var jafnan,
sízt áttum við von á að heyra hel-
fregn hennar tveim mánuðum síð
ar. Enda bar dauða hennar skjótt
'g óvænt að: fimmtudaginn 1.
september hafði hún lokið sín-
um daglegu störfum í ráðuneyt
inu, þar sem hún hafði starfað um
aldarfjórðungsskeið, kenndi sér
þá einskis meins unz um nóttina
að hún andaðist í örmum eigin-
manns síns, rétt í þann mund. er
hún skyldi flutt á sjúkrahús. Svo
svipleg urðu ævilok hennar.
Guðrún Einarsson var fædd á
Brú i Argylebyggð í Manitoba-
fylki í Kanada þann 29. desember
1904. Foreldrar hennar voru Björg
Emilía Snorradóttir og Jónas
Björnsson. Þau voru bæði af traust
um íslenzkum ættum, landnemar
í hinum nýja heimi, hún af hinni
alkunnu Reykjahlíðarætt, hann ætt
aður af Hólsfjöllum. Björg, móðir
Guðrúnar, hefur verið óvenjumikil
mannkostakona og búið yfir ótrú
legu þreki. Eiginmann sinn missti
hún með voveiflegum hætti frá
tveim ungum dætrum hér heima á
íslandi, fórst hann í snjóflóði rúm
lega tvítugur að aldri. í þann tíð
á íslandi hefði það þótt ærið þrek
virki af ungri og umkomulausri
ekkju að sjá til þess, að dætur
hennar hefðu til hnífs og skeið-
ar, þá mátti heita, að hungurvof-
an væri á næsta leiti og harðæri
yfir landi og lýð. En Björgu var
meir í mun en það eitt að dætur
hennar hefðu í sig og á, hún tók
sig upp og fluttist alla leið vestur
um haf í því skyni að dæturnar
fengju þá menntun bezta, sem völ
var á. Þar vestra fæddist Guðrún
í íslenzkri landnemabyggð. Lífs-
baráttan véstra var hörð og óvæg-
in engu síður en hér heima. Land
nemarnir flestir bjuggu við kröpp
kjör og þóttist hver góður að
bjarga lífi sínu. Björg Snorradótt-
ir gleymdi þó ekki tilgangi ferðar
innar, hún kom dætrum sínum til
mennta, þótt efnin væru engin.
Þannig lauk Rúna menntaskóla-
námi og síðar flytur hún til Winni
peg ásamt móður sinni og systr-
um. f Winnipeg las hún við há-
skólann og lauk einnig prófi frá
kennaraskóla þar í borg. Starfaði
hún sem kennari um tveggja ára
skeið í Árborg í Manitoba, fluttist
þá aftur til Winnipeg og starfaði
á skrifstofu.
Árið 1930 hafði Aðalbjörg, eldri
systir hennar verið send til íslands
sem fréttaritari kanadiska stór-
blaðsins Free Press og skyldi
segja frá Alþingishátiðinni. Því
verki lauk hún og sneri þó ekki
aftur, heldur settist um kyrrt í
fæðingarlandi sína ag fejó hér ail
an aldur sinn, giftist Bjama Gunn-
laugssyni bónda og bjuggu þau
norður í Þingeyjarsýslu.
Og árið 1935 verða hvörf i ævi
yngstu systurinnar. Hún brá sér í
kynnisför til systur sinnar og móð
ur, sem þá var einnig flutt til ís-
lands. Og hún sneri ekki aftur,
fremur en Aðalbjörg fimm árum
áður. Hin stutta kynnisför varð
að ævidvöl. Á íslandi bjó Rúna
til iiinztu stundar.
Árið 1938 hóf hún störf i stjórn
arráðinu og þar starfaði hún við
góðan orðstír til dauðadags.
Rúna var 31 árs að aldri, þegar
hún kom til íslands, snemma í sept
ember. Hér dó hún réttu 31 ári
síðar. Þannig skipti hún ævi sinni
réttlátlega milli þeirra tveggja
landa, sem áttu hug hennar allan-
Fáum árum eftir heimkomu sína
giftist hún Benjamín Eínarssyni
eftirlifandi eiginmanni sínum. Þá
hafði hann dvalið um nokkurra
ára skeið í fæðingarlandi konu
sinnar, hafði raunar farið þangað
með sömu skipsferð og hún kom
hingað upp. En örlögin höfðu
þrátt fyrir það ætlað þeim að hitt
ast, kynni þeirra hófust skömmu
eftir að hann sneri heim og þau
giftust 2. desember 1939.
Með vinum, kunningjum og
frændum voru þau aldrei kölluð
annað en Rúna og Benni og sjaldn
ast um annað talað án þess að hitt
væri nefnt í sömu andrá. Svo
tengd voru þau hvort öðru í hug
um okkar og svo var því einnig
farið. Engum hjónum hef ég
kynnzt jafn samrýndum og Rúnu
og Benna. Allt frá því þau gengu
í heilagt*hjónaband, mátti heita,
að þau vikju ekki fótmál hvort
frá öðru, hvar sem annað þeirra
fór var hitt með í för. Aidrei varð
ég þess var, að fölskva brygði A
þetta innilega og ástúðlega samlíf.
Öllu fremur tel ég það hafi skírzt
og dýpkað eftir því sem árin liðu.
Engin hjón hef ég séð sýna hvort
öðru jafnmikla ástúð og umhyggju
í smáu sem stóru, í skiptum þeirra
öllum ríkti meiri eining og jafn-
vægi en títt er með hjónum. Þau
voru eitt.
Rúna og Benni áttu sjálf engin
börn en voru bamgóð með af-
brigðum enda hændist að þeim
stór hópur af börnum systkina
þeirra og sóttist eftir að koma til
þeirra. Og þar var ekki komið að
tómum kofunum, þvi að bæði
höfðu þau yndi af því að skemmta
börnunum og stytta þeim stundir,
tóku þátt í leikjum þeirra og voru
aldrei glaðari en þegar hús þeirra
var fuliskipað glöðum barnahóp.
Þaðan á ég sjálfur margar góðar
minningar og fæ aldrei fullþakk-
að það atlæti, sem ég naut á heim-
ili þeirra. Og fenginn kunni eins
og þau að gleðja börn með
góðum gjöfum, ég minnist þess,
að á jólum var spenningurinn allt
af mestur þegar opnaðir voru pakk
arnir frá Bertna og Rúnu. Og alltaf
var tilhlökkunin mest að koma til
þeirra, það var aldrei fyrir siða-
sakir, sem þau skemmtu þessum
litlu gestum sínum, heldur af
hjartans list og einlægni.
Þau Rúna og Benni átti sér
jafnan ££il-?£t og vistlegt heimili
fyrst á Öldugötu og síSan í Skafta
hlíð, þau áttu stóran vinahóp, sem
gjarnan lagði leið sína til þeirra.
Þar var oft mikið fjölmenni sam
ankomið þótt húsakynni á fyrri
staðnum væru þröng, þar var oft
glatt á hjalla. Bæði voru þau gest
risin og höfðinglunduð. Bæði voru
þau söngelsk og listhneigð. fylg/1-
ust með í bókmenntum og þó
ea«uai leikllst og létu enga leik-
sýningu framhjá sér fara, sem akk
ur var í.
Rúna rækti tryggð sína við fæð-
ingarland sitt meðan ævin entist
og þau hjónin brugðu sér í kynn-
isferðir til Kanada nokkrum sinn-
um. Hún talaði óvenju fallega
ensku og var vel heima í ensk-
um bókmenntum. Hún vann langi
og gott starf í Stjórnarráðinu og
hef ég orð samstarfsmanna fyrir
því að þar hafi hún verið ómetan
leg. Enda átti hún til brunns að
bera alla þá kosti, sem til þess
þurfti. Hygg ég að samvizkusemi
hennar og hollusta ásamt góðri.
greind og menntun hafi vegið
þar þyngst á metunum.
Rúna var fríð kona sýnum. Hún
hafði á sér hefðarbrag og vakti
athygli, þar sem hún fór. Hún var
suðræn í útliti, dökk á brún og
brá, óvenju fagureyg. Viðmótið var
aiúðiegt og fasið óvenju hlýlegt.
Hún var ör i lund og bafði heitt
hjarta, samúð hennar var rík og
gleði hennar ósvikin og uppruna-
leg.
Hún hvarf á brott með svipleg-
um hætti. í fyrsta sinn hefur hún

IDUHHAR
eru liprir,- vandaðir og þægilegir. Nylonsóiarnir „DURALITE** hafa raarfi*
'falda éndingu á við aðra sóla.
Hið breiða lag á Iðunnar skónum tryggir yður aukna vellíðan.
skórnir
15 25 40 60 75
UÓSAPERUR
32 volt, E 27
Fyrirliggjendi t stærSum
100 150 wött.
Ennfremur venmlegar liósaperur Fioursldinspip-
ur og ræsar
Helldsölubirgðir:
Raftækjaverzlur Islands n. t.
Skólavörðustíg 'a — Sími 17975 76
I
brugðið sér í ferðaiag, án þess að
Benni væri með. Og þó að hún
eigi ekki afturkvæmt, lifir um
hana minningin hérna megin graf
ar, minningin um góða konu.
Vð sendum öll Benna okkar
einlægustu samúðarkveðjur, þótt
við vitum, að orð hrökkva skammt
Nú stendur hann einn. En sorgin
verður einmitt sárust. þar sem ham
ingjan var mest
Jökul) Jakobsson.
Auglýsið í riMANUM
ÖKUMENN
Látíð athuga rafkerfið 1
öílnum
Ný mælitækL
rafstilling. j
Suðurtandsbraut 64,
slmi 32385 \
íbak við Verzlunina
Alfabrekku)