Vísir - 11.08.1975, Blaðsíða 2

Vlsir. Mánudagur 11. ágúst 1975
VjSffiSPR:
— Finnst þér að það ætti
að lög leiða
bílbeltanotkun?
Ingimundur Magnússon, ijós-
myndari. Já það finnst mér Sjálf
ur nota ég alltaf bilbelti.
Sævar Þór Karlsson, nemi. Mér
finnst aö menn eigi að ráða þvi
sjálfir, hvort þeir nota bílbelti eða
ekki. Sjálfur geri ég það ekki.
Ellen Sveinsdóttir, húsmóðir. Ég
held að fólk ætti að ráöa þessu
sjálft. Sjálf nota ég bilbelti sem
farþegi, en ekki þegar ég keyri
sjálf.
óskar Benediktsson, sendibll-
stjóri.í vissum tilvikum, sérstak-
lega utanbæjar. Hins vegar er
erfitt fyrir t.d. okkur sem vinnum
sem bilstjórar að nota beltin, þvi
að við sitjum sjaldnast lengi i
bilunum i einu.
Hannes Lentz, nemi, Jú, mér
finnst það. Hins vegar held ég að
bilbeltin geti verið óheppileg, sér-
staklega ef bill ekur út af i vatn,
þvi þá tekur það lengri tima að
koma sér út úr bilnum.
Aðalsteinn Hafsteinsson, verka-
maður. Já, mér finnst það. Nei,
ég nota ekki bilbelti sjálfur.
GERIÐ GRJOTAÞORPIÐ
AÐ ÚTIVISTARSVÆÐI

öldruð kona hringdi:
,,Ég hef lengi átt þann draum,
að með timanum myndu gömlu
kofarnir i Grjótaþorpinu á milli
Mjóstrætis og Vesturgötu og
upp að Garðastræti hverfa og i
staðinn koma opið svæði með
blómum og gosbrunnum og
bekkjum.
Þarna I kvosinni hefði getað
komizt upp eitt fallegasta úti-
vistarsvæðið i Reykjavik, sem
blasti við mönnum um leið og
komið var niður Bankastrætið.
En svo var farið að grafa fyrir
enda Austurstrætisins og þá reis
þetta lika litla háhýsi
Morgunblaðsins, sem hreint og
beint eyðilagði allan svip
miðbæjarins. Ognú a:tla þeir að
fara að byggja fleiri háhýsi á
þessum slóðum. Draumur minn
virðist þvi eiga langt i að
rætast, en ég vona þó, að
mennirnir sjái sig um hönd, áð-
ur en fleiri háhýsi risa á staðn-
um, og komi fyrir blómum,
bekkjum og steinum i þeirra
stað.”
Hl, Sjólfstœtt bœjarfélag
með alþjóðlegum blœ
— yfir 17000 skátar
sanna að hœgt er
að búa saman í
sátt og samlyndi
þótt komið sé frá
mismunandi þjóðum
með mismunandi
lífsskoðanir
„Þetta hefur gengið alveg
ótrúlega vel”, sagði Sigfrid
Olafsson, einn af islenzku farar-
stjórunum, þar sem við hittum
hann i einni af búðum Islenzku
skátanna i Sarek. i sama streng
tók Páll Gislason skátahöfðingi
islands, sem þarna átti leið um
og þáði kaffibolla hjá islenzkum
skátunum.
Strákarnir, sem þarna voru
létu lika vel af dvölinni. Kvört-
uðu þeir helzt undan þvi, að það
væri of heitt og þeir hefðu
brunniö i sólinni. En þeir luku
upp einum munni að það hefði
verið „alveg ofsalega gaman”
Sigfrid sagði, að strákarnir i
þessari sveit hefðu náð alveg
sérstaklega vel saman, miðað
við að þeir væru viða að af land-
inu. Þarna voru 13 frá ísafirði 6
frá Dalvik, 2 frá Vopnafirði og
einn frá Húsavik. Sagði hann, að
þeir hefðu ekki þekkzt áður en
þeir komu til Reykjavikur
tveimur dögum fyrir brottförina
til Nordjamb, en nú væri það
sem þeir hefðu þekkzt alla ævi.
Landinn þykir skila sínu
vel/ og meira en það.
Islendingar eru hér virkir
þátttakendur i þvi að halda
þetta mót ásamt hinum Norður-
löndunum. Eins og áður hefur
komið fram, sjá þeir að öllu
leyti um eina af tiu tjaldbúðum
mótsins, Heklu og einnig sjá
þeir um einn stærsta dagskrár-
liðinn, náttúru og umhverfis-
vernd.
Við hittum Guðbjart Hannes-
son, en hann var einn af þeim,
sem undirbjuggu dagskrárþátt
Islendinga um náttúruna og
umhverfisvernd, en þessi liður
er framkvæmdur i samvinnu
við Svia. Þar sem við hittum
Gutta, en svo kalla allar þjóðir
hann hér, var verið að sýna
hvernig Eskimóarnir höfðu
komizt af á gæðum náttúrunnar
án þess að spilla henni.
Þessi liður er þannig settur
upp, að fyrst búa skátarnir til
eftirlikingar af vopnum Eski-
móanna, boga og skutli, en þvi
næst færa þeir sig um set og búa
til sleða á sama hátt ogEskimó-
arnir hafa gert um aldaraðir.
Að þessu loknu halda skátarnir i
veiðiferð og i ferðinni kynnast
þeir þvi, hvernig Eskimóarnir
byggðu sér snjöhús. Ekki eru
tök á að hafa snjóhús hér i 30
stiga hita, svo að þeir búa til
Skátarnir á Nordjamb hafa auövitað rásað um öll fjöll I grennd viö Lillehammer. Og þótt þeir séu um
18000 taisins, hefur það gengiösiysalaust, enda skátar sérfræðingar I fjallgöngum. A myndinni er norsk-
ur foringi á ferð meö flokk sinn. Það er alþjóðlegur flokkur, fyrstu tveir á eftir Norðmanninum eru
bandariskir og sá þriðji er frá Vestur-Þýzkalandi.
litlar eftirlikingar úr leir.
Annars staðar hittum við fyrir
Þuriði Astvaldsdóttur, þar sem
hún var að skýra út fyrir einum
flokknum, hvernig jarömynd-
unin hefði átt sér stað, en þessi
þáttur náttúruprógrammsins
heitir „Steinarnir geta talað”.
Einnig mátti sjá skáta kynn-
ast þvi hver er leiðin frá korni
til brauðs, og fá þeir að sá, upp-
skera- þreskja, mala og baka
brauð úr hveitinu.
Vindurinn og sú orka, sem i
honum felst, er kynntur með þvi
að skátarnir smiða sér vindraf-
stöðvar. Á sviði umhverfis-
verndarinnar er sýnt hvernig
vatnshreinsun stórborganna fer
fram, og þar mátti sjá ind-
verska skáta fylgjast af athygli
með þvi þegar dönsk stúlka var
að skýra það út fyrir þeim,
hvernig vatnshreinsun Kaup-
mannahafnar gengi fyrir sig.
Nordjamb: Hreint ekki
svo lítið fyrirtæki,
Þegar maður kemur hingað á
mótið, verðúr maður svo
sannarlega var við að það að
halda mót sem þetta er hreint
ekki svo litið fyrirtæki. Eins og
lénsmaðurinn hér i Lillehamm-
er sagði: „Þegar maður tvö-
faldar ibúatöluna i einum bæ i
einu vetfangi, þá á maður von á
öllu”.
Hér á Nordjamb eru 17.280
þátttakendur frá 91 landi, svo að
það er engin furða þó að ibúum
Lillehammer, sem eru rétt yfir
21 þúsund, hafi þótt nóg um þá
tilhugsun að nærri þvi tvöfalda
ibúatöluna i einu vetfangi.
Þótt furðulegt megi virðast,
hafa vandamálin orðið nær eng-
in, aðeins hafa orðið örfá fót- og
handleggsbrot, en engin alvar-
leg slys. Fyrirfram höfðu menn
dálitlar áhyggjur af þvi að
senda allan þennan fjölda i
gönguferðir „haik” um
nágrennið, þar sem skátarnir i
blönduðum 8 manna hópum áttu
að bjarga sér á eigin spýtur i
einn sólarhring. Fyrir liverjum
hópi var skáti frá einhverju
Norðurlandanna, þar á meðal
allir Islendingarnir, og sögðu
þeir sumir það hafa verið mikið
„upplivelsi” að fara með þessa
hópa i ferðirnar, þvi i sumum
var það svo, að enginn skildi
annan, svo að allar samræður
urðu að fara fram með handa-
pati og teikningum. Einn
Islendinganna sem við hittum
eftir „haikið” sagöi, að hann
væri viss um, að sumir hefðu
aldrei gengið svona um fjöll og
firnindi og hefðu komið snarvit-
laust útbúnir i gönguna. Jafnvel
með allan sinn farangur á bak-
inu. En aðeins var ætlazt til að
menn hefðu með sér það allra
nauðsynlegasta, svefnpoka og
dálitinn mat auk regnfatnaðar,
en sofið var úti um nóttina.
En það er fleira stórt hér:
Hingað koma til mótsins um 40
tonn af mat á dag. Skátarnir i
búðunum elda sinn mat sjálfir,
en svo eru hér tvö stór mötu-
neyti, annað fyrir það sem kall-
aðer „National headquarters”,
en þar búa um 1000 manns,
starfsmenn mótsins og farar-
stjórar einstakra landa — og svo
eru hér um 1600 dróttskátar á
aldrinum 16 ára og upp yfir tvit-
ugt, þeir vinna hin margvisleg-
ustu störf, viða um tjaldbúðirn-
ar við gæzlu hreinsun, matar-
úthlutun og svo mætti lengi
telja.
Það má segja, að Nordjamb
sé sjálfstætt bæjarfélag hér á
bökkum Guðbrandsdalslagarins
inni af vatninu Mjösa. Hér eru
vatns- sima- og raflagnir um
allt. Hér eru pósthús og verzl-
anir, að ógleymdum sjoppum,
sem selt hafa helztu nauðsynja-
vöruna i hitanum, gos og is.
Hér kemur út dagblað, og er
það gefið út á tveim tungumál-
um, ensku og frönsku, sem eru
hin opinberu mál skátahreyf-
ingarinnar. —JR
Trygve Brattelie, forsætisráðherra Noregs, heimsótti Nordjamb I
siðustu viku. Hann fékk góöar móttökur og er hér ásamt nokkrum
skátum frá Asiu. Þeir heita Yoon Chang-Sik, Kim Won-Jung, Han
Chang-Wan og Lee Se-Yong.