Vísir - 05.11.1975, Blaðsíða 11

DÖGG
STOKKAR
UPP
Þaö ætlar ekki af
liljómsveitinni Pelican
aö ganga, nú hefur
llerbert Guömundsson
söngvari sagt upp
störfum hjá grúppunni.
beim er kannski bara svona
illa við söngvara, hver veit?
Herbert tjáði Tónhorninu það
hérna i gær að ástæðan fyrir
uppsögn sinni væri sú að viss
ágreiningur hefði átt sér stað á
milli hans og annars ónefnds
meðlims grúppunar, og væri sá
ágreiningur aðallega tónlistar-
legs eðlis.
Herbert kvað uppsögn sina
hafa verið að þróast i lengri
tima, og reyndar hefði hann
aldrei reglulega fundið sig i
grúppunni.
Ástæðan fyrir þvi kvað hann
hafa verið rikjandi stress innan
grúppunnar svo og, ,,kalt við-
mót pressunar” og almennings
yfirleitt i garð Pelicans, ef.tir
inngöngu sina i grúppuna.
Tónhornið spurði Herbert þá,
,,og hvað tekur nú við”?
,,Tja, ég veit ekki, en ég býst
við ég snúi mér að sóló plötu
sem lengi hefur verið i kollinum
á mér”.
Reyndar sagði Herbert að
hann hefði viljað taka nokkur
lög sin til meðferðar hjá Peli-
can, en þá hefði sumsé ágrein-
ingurinn byrjað, þvi menn voru
ekki sammála.
Ekki tókst Tónhorninu að ná
sambandi við aðra meðlimi
TONHORNIÐ
••
Umsjón: Orn Pedersen
Pelican í vanda:
Absúrd undanrenna
MEGAS:
,,Spáðu i mig" — ,,Komdu og
skoðaðu i kistuna mina."
Sælir eru einfaldir, dettur mér
oft i hug er ég sé eða hlýði á
Megas.
Megas er sérstæður persónu-
leiki, það sér maður strax á út-
liti hans og framkomu, og til að
fá titilinn absúrd, þarf hann
bara að taka upp gitarinn og
syngja með, (jafnvel án þess að
snerta strengi gitarsins).
Ég verð að játa að persónu-
lega finnst mér hin tónlistarlega
undanrenna Megasar absúrd,
og það leiðinlega absúrd.
Ef einhver filósófia á að leyn
ast i þessari undarennu, þá er
húnannaðhvurt vel falin, eða þá
er ég hreinlega blindur fyrir
henni.
Að vissu leyti þá býður þessi
litla plata Megasar uppá öllu
léttari tegund absúrdimans, en
þess sem var innihald stóru
plötu hans, en engu að siður
missir hún marks, hvað mér
viðkemur allavega. „Spáðu i
Mig” er þó skárra lag þessarar
plötu, og dæmist sem
„commercial" lag, eða milli-
vegur Megasar á milli dægur-
lags og „Absurd a La Megas”.
„Komdu og skoðaðu i kistuna
mina” hefur Megas oft flutt bet-
ur á tónlistarkvöldum en á þess-
ari plötu.
Danir eiga sinn Paul Dissing,
og margur vill nefna Megas
hinn islenska Dissing, þvilik
fjarstæða.
Megas er og verður bara
Megas, hvort sem menn þola
hann eður ei, og ég býst bara við
að ég þurfi að viðurkenna þá
einu staðreynd.
Þar fellur Bjarki
ISJAKKI TRYCiGVASON.
„Wild N'iglit". „Hvcr ert þú”.
Flytjendur: Bjarki, llljóinsv.
Júdas. Reynir Sigurösson, Rún-
ar (ieoi'gsson.
VVild Niglit: betta gamla lag
Van Morrissons fær sæmilega
meðferð frá honum Bjarka
(með aðstoð Júdasar og Rúnars
G).
Það er greinilegt strax i byrj-
un lagsins að Bjarki lætur sér
ekki nægja að taka þetta lag
Morrissons, heldur notfærir
hann sér einnig söngstil þess
fræga manns.
Það er sosum ókei ef vel er
gert, og i þessu tilviki er það
upp á teningnum.
Lagið er keyrt íull-mikið upp
að minum dómi, en það er e.t.v.
gert með diskótek höfuðborgar-
innar i huga.
En i „llver ert þú” (gamla
Tequila Sunrise með Eagles)
hættir Bjarki sér útá hálann is.
Meðferð Júdasar á laginu er
með ágætum, enda hafa þeir
nokkur Eagles lög á prógrammi
sinu og ættu þvi að kannast við
uppskriítina.
Á köflum finnst mér eins og að
Bjarki sé að missa tökin á
söngnum (sumsé missa rödd-
ina), og nistir það mannsins
eyra. Það er ekki á hvers manns
færi að stæla Eagles, allra sist
sönghliðina, og þar fellur
Bjarki.
Bjarki hefði þó getað bætt úr
þvi með aðstoð tæknimanns, en
sú aðstoð virðist ekki hafa verið
fyrir hendi, og reyndar furðu-
legt að tveir áberandi gallar á
söng Bjarka skuli ekki hafa
verið bættir i tima.
Þáttur Reynis á vibrafóninum
er óaðfinnanlegur. en það er von
min og trú að Bjarki æfi sig bet-
ur undir næstu upptöku. þá þarf
vart að spyrja um árangur.
Orp.
Visir. Miðvikudagur 5. nóvember 1975
Mó ég biðja um meira
EIK:
„Hotel Garbage Can”.
Sadness”.
,Mr.
Þetta er ánægjuleg plata frá
Eik, og jafnframt þeirra fyrsta
(má ég biðja um fleira?).
Lögin eru bæði eftir þá Þor-
stein og Harald, og lofar það
vissulega góðu fyrir framtið
Eikarinnar, þegar frumverk
þeirra er 100% frumsamið (þvi
geta vist ekki allar okkar hljóm-
sveitir státað af).
„Hotel Garbage Can” er
hraðara !ag plötunnar, og má
strax heyra að lagið byggist
aðallega á bluesstefi sem þeir
Þorsteinn og Haraldur síðan
þróa i „rock filingu”.
Söngur Sigurðar (ekki
Sólveigar) er óaðfinnanlegur,
enda á hann að vera eins hrár og
mögulegt er i svona lagi.
Bakraddir syngja þær Helga
Steinson, Berglind Bjarnadóttir
og Janis Carol, og þó að ósköp
einfaldur sé þá kemur hann hár-
rétt út.
Sigurður Long kemur á övart
með góðum saxafónleik, þar er
mikið efni á ferðinni.
„Mr. Sadness” er eins og
nafnið bendir til, rólegt og
„dapurt” lag, sem Lárus setur
einna mestan svip á með flautu-
leik sinum, ásamt Sigurði
söngvara.
Lagið er frekar stutt en nota-
legt.
Um þessa plötu frá Eik er
annars ekki meira að segja, hún
gleður mig fyrir það eitt að vera
þeirra fyrsta plata, jafnframt
þvi að vera frumsamin.
Það ’má svo aftur deila um
það hvort að þessi tvö lög eiga
heima á litilli plötu, þvi oft vill
það fara svo að þær gleymist.
Ég er alveg pottþéttur á þvi
að Eik á nægilegt efni á stóra
plötu, og hana vil ég fá fljótlega.
Herbert hœttur
Úrsögn þeirra er þó allt ann-
ars eðlis en fyrrnefnd úrsögn
Herberts, tveir meðlimir Dagg-
ar eru hreinlega orðnir þreyttir
á bransanum, og Dögg æfir nú
að kappi með tvo nýja meðlimi i
broddi fylkingar.
Nánar um það á laugardag-
inn.
örp.
Pelicans en Tónhornið hefur
lúmskan grun um að Pelican sé
nú að æfa nýjan söngvara upp,
(kannski uppi i sveit eins og
siðast með Herbert?)
Aðrar hræringar innan pops-
ins hérlendis eru þær, að hljóm-
sveitin DÖGG er hætt um
stundasakir vegna úrsagnar
tveggja meðlima hennar.