Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1932, Qupperneq 7

Lesbók morgunblaðsín's
sofnað — og vita af honum ein-
um úti. Ó, mjer er ómögu-
legt---------!
En þrátt fyrir mótmæli dótt-
ur sinnar, tók móðirin hana við
hönd sjer og leiddi hana til svefn
herbergis síns. Og áður en hún
sjálf vissi af, var hún háttuð, og
hafði breitt yfir höfuð sjer.
En úti fyrir, rjett við höfuð
hennar, ljeku stormurinn og
fönnin hrikaleik sinn — leikinn,
sem þau hafa þreytt með sjer ár
eitir ár, og öld eftir öld, en leið-
ist þó aldrei að endurtaka.
' III.
Unnur lá í rúmi sínu, í ein-
hverskonar leiðsluástandi, á-
standi, sem var mitt á milli
svefns og vöku.
Umhverfis hana grúfði nóttin,
þögul og dularíull, ógnþrung.n
og óttaleg. Frostrósirnar á glugg-
anum hennar ukust og stækkuðu,
þangað til þær urðu kafloðnar.
Þær voru líkastar loðnum rán-
dýrskrumlum, klóm, sem sneru í
áttina til hennar og vildu taka
hana til sín.
Og hún forðaðist að líta á þær.
Henni stóð ógn af þessum glöggu
og áþreifanlegu merkjum frosts-
ins; þetta voru þær sömu kruml-
ur sem nístu ástvin hennar í hel.
Þetta var dauðinn, dauðinn sem
var að læðast að höfðalaginu
hennar og vildi fara um hana
höndum sínum.
Uti fyrir húsinu var það dauð-
inn, sem hafði völdin. Og hann
neytti þeirra með sömu óbif-
anlegu harðneskjunni sem hon-
um var lagin, hann gekk beint að
verki, án þess að skeyta hið
minsta um einlægar bænir hins
andvaka hjarta, án þess að hirða
um hinar sáru undir, sem hann
skildi eftir á leið sinni.
Og hún hugsaði sjer dauðann
sem einn af herkonungunum ssm
hún hafði svo oft lesið um í forn-
sögunum; hún hugsaði sjer, að
hann sæti í hásæti sínu í re su-
legri höll, og hjeldi á veldis-
sprota í hægri hendi, en sigð í
hinni vinstri. Veldissprotinn var
tákn konungsveldis hans, en sigð-
in daglega starfans. Og hún gekk
inn í hallardyrnar, en þegar kon-
ungurinn sá hana, reis hann upp
á móti henni, og hengdi ofur-
litia siliurgiitrandi hrimrós á
brjóst hennar. En ískuldinn af
rósinni læsti sig inn að hjarta
hennar, svo að henni fanst hun
ætla að hníga niður.
En þá kom Þorsteinn inn í
dyrnar, tók í hægri hönd henn-
ar og leiddi hana út. Og hann
leiddi hana inn í annað heroergi
í höllinni, inn í lítið herbergi.
Þar stóð rekkja með snjóhvícum
sængurklæðum. Hún haíði sjald-
an sjeð eins hvítt lín. Hann leidui
hana að rekkjunni og sagði:
— Sjá, hve jeg hefi fengið fal-
leg sængurklæði í nýju viscinni.
Hún þreifaði á yfirsænginni,
en þá varð henni eins við og áð-
ur, er rósin kom við hana. Kuld-
inn úr sænginni nísti hana inn að
beini. Hún riðaði á fótunum og
henni lá við íalli.
Þá tók hann í hönd hennar að
nýju og studdi hana. Hönd Þor-
steins var ísköld, og andardratt-
ur hans, sem ljek um vanga
hennar, eins og hrímkuldi. Og
hún spurði:
— Þorsteinn, hví er hönd þín
svo köld, og andardráttur þinn
svo svalur? En hann svaraði
ekki, heldur kysti hana á kinn-
ina. En hana kulaði ákaflega í
staðinn, sem hafði mætt vörum
hans, svo kaldar voru þær og ó-
líkar því, sem þær voru um sum-
arið, þegar þau sátu saman und-
ir aftanroðanum. Hann kysti
hana aftur á ennið með ísköldum
vörum sínum, hana sveið í höfuð-
beinin eftir kossinn, hún hrökk
upp og sagði í hálf-ásakandi og
raunalegum rómi:
— ó, Þorsteinn, hvað þú ert
undarlegur, svo kaldur og------
En þá varð hún alt í einu vör
við það, að hún var komin hálf
upp úr rúminu, og hafði lagt
andlitið að hjeluðum gluggarúð-
unum. Hún flýtti sjer ofan í rúm-
ið aftur og breiddi ofan á sig.
Svo að það hafði þá alt ver-
ið draumur!-------
Hún sá, að það var farið að
líða að dagrenningu á jóladags-
morguninn, og hugsaði því ekk-
ert um að reyna að sofna aftur.
Draumurinn sem hana var að
395
dreyma, stóð ljós.ifandi fyrir
hugarsjónum hennar, og iylti
sálu hennar kvíðvænlegum hryll-
ingi. Hún þóctist viss um, að
hann boðaði ekkert gott.
Og hún grúfði sig niöur í kodd-
ann og grjet. Nú var það eaki
eins og fyrri daginn, þegar
hún gat ekki grátið; nú voru
lindir táranna opnar, og nú
hrundu tárin af hvörmum henn-
ar eins og silfurperlur, og fellu
niður á koddann.
En þá datt henni í hug, að það
væri þýðingarlaust og heims/vu-
legt að gráta. Best væri að bera
sig vel. Móðir hennar mundi líka
koma bráðum með morgunkaffið,
og það væri skammarlegt iynr
hana að láta sjá, að hún væri að
skæla eins og krakki.
Auk þess sem tárin færðu
henni ekki Þorstein aftur.------
---------Guði sje lof, að þið
eruð komnir heilir á húfi!
Þetta heyrði hún sagt úti á
ganginum í feginsrómi móður
sinnar, rómi, sem auðheyrt var
á, að þau tíðindi, sem sögð voru,
urðu henni mikil og óvænt gleði-
tíðindi. Og hver gátu þau verið
önnur en þau ein, sem hún þráði
heitast að fá að heyra? — En
hún þorði ekki að gera sjer háai*
vonir.
Og hún beið svolitla stund í
stjórnlausri eftirvæntingu.
I>á kom móðir hennar inn með
morgunkaffið, og bauð henni
góðan daginn.
Og hún gat fært henni þær
frjettir, að Þorsteinn væri kom-
inn heill á húfi.
Hún sagði henni, að um nótt-
ina hefði birt svolítið til, og þá
hefði faðir hennar ekki biðið boð-
anna með að leita að ÞorstJni.
Hann hafði hitt för Þorst ins
nokkuð langt frá bænum, og rak-
ið þau alla leið niður í Svörtu-
kleif. Þar fann hann Þorstein.
Hann hafði sest þar að
þegar hann var orðinn úrkula
vonar um að finna bæinn, og ljet
þar fyrir berast. Hann var all-
þjakaður, en þó ekki meira en
svo, að hann komst af eigin
ramleik heim að bænum, ásamt
bónda.
En þegar hann kom heim, varð