Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1933, Blaðsíða 8

392
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
við fjelagar út til að litast um í
þessum Edens lundi- Við gengum
upp úr Langadal, sem liggur til
norðurs og endar í dálitlu gildragi-
Þegar upp úr dalnum kemur blasir
við annar dalur, sem liggur til
norðvesturs og heitir Húsadalur.
Við dalsmynnið, er að Húsadal
veit, er æði hár móbergsklettur. í
honum er hellir, er nefnist Snorra-
ríki. Hellir þessi er æði hátt uppi
í berginu og erfitt að komast þang-
að upp, en spor og handföng hafa
verið höggvin í bergið hjer og
þar, er gera uppgöngu kleifa, sem
annars væri ómöguleg, því bergið
slútir yfir sig.
Ekki var talið hyggilegt að
halda lengra í þetta sinn sökum
þess hve dimt var orðið.
Lagði Ólafur til að menn gengi
nú til náða og var því ráði fylgt
mótmælalaust.
Mjer var þó annað í hug en að
ganga til náða — fara að sofa
þessa stuttu stund sem áformað
var að dvelja í þessum yndisfagra
lundi. Jeg hreyfði þó engum mót-
mælum, því jeg kaus helst að vera
einn um stund á tali við Guð og
náttúruna í þessum helga lundi.
Jeg var í rauninni samþykkur því
að gengið væri til náða. Sjálfur
bjó jeg svo um mig að fætumir
voru útundan tjaldskörinni og auð-
velt að smeygja sjer öllum út án
þess mikið bæri á-
Það kom fljótt værðarhljóð í fje-
laga mína, en jeg lá um stund
vakandi og bærðj ekki á mjer. Þeg-
ar jeg hugði alla sofnaða skreið
jeg út. Þá var tekið talsvert að
birta- Hressandi skógarilmurinn
barst að vitum mjer, og blærinn
strauk mjer um vanga eins og
mjúk móðurhönd- Jeg gekk spöl-
korn frá tjaldinu og settist í skóg-
arrjóður undir hárri björk. Ein-
hver viðkvæm gleði greip mig,
eins og jeg hefði nvi loks sigrað
alla lífsins örðugleika, eða eins og
jeg hefði nú loksins fundið það
sem jeg alla mína ævi hefði þráð
og leitað að. Það rann nú líka upp
fyrir mjer hvað jeg hafði þráð,
leitað að og fundið.
Það var friður, það var ró. Gg
hjer í faðmi fjallanna, í kyrð ör-
æfanna, var slíkt að finna. Já,
hjer, hvergi nema hjer. Niður-
sokkinn í minninganna kistu, heill-
aður af öræfanna himnesku ró, sat
jeg þarna góða stund- Aldrei minn*
ist jeg þess að mjer hafi liðið eins
vel síðan jeg var lítið barn 1 móð-
uiörmum. En það er nú orðið svo
langt síðan, að boðaföll lífsins
hafa nærri skolað bernskuminn-
ingunum fyrir borð. Jeg reis á fæt-
ur og reikaði í hálfgerðri leiðslu
niður að Krossá. Langidalur er
grösugur, með gildrögum til
beggja hliða, og brekkur allar
skógi vaxnar. í dalmynninu stóð
jeg sem steini lostinn.
Útsýnið sem þar gefur að líta er
svo dásamlegt, að manni detta
ósjálfrátt orð ritningarinnar í hug.
„Guð hefir ekki látið sjálfan sig
án vitnisburðar“. Því hvað er Pjet
urskirkjan í Róm með allri pomp
og pragt, eða öll musteri og mann-
virki veraldarinnar í samanburði
við það dýrlega furðuverk sem
hjer gefur að líta. Slíkt guðshús
væri öllum mannlegum mætti of-
vaxið að byggja eða eftir að líkja-
Jeg var eins og dáleiddur í
þessu drottins musteri, og fyr en
varði var jeg kominn upp á háan
hnúk vestan vert við Langadal.
Þaðan fór jeg norður á Húsadal,
sem áður er um getið-
Húsadalur. Bæjarrústirnar sjást á
miðri myndinni, þar sem hestarnir eru
á beit. Merkurrani blasir við fyrir
ofan. Eyjafjallajökull í baksýn.
Húsadalur er allur skógi vaxinn,
en trjen eru þar fremur lág, 5—6
m. giska jeg á hæst. í miðjum
dalnum er grösugur bali og á hon-
um sjást tóftarbrot. Þar kvað
hafa verið búið. Jeg heyrði haft
eftir öldruðum bónda undir Eyja-
fjöllum, að síðastur hefði þar búið
Sæmundur faðir síra Tómasar á
Breiðabólsstað- Þegar jeg hafði
skoðað Húsadal sem mig lysti, var
komið undir morgun.
Jeg hafði nú notið einverunnar
í næturkyrðinni og frjálsum fjalla-
blænum á fegursta bletti öræf-
anna, og mjer fanst fjalladrotn-
ingin móðir mín yrði mjer kærari
og hjartfólgnari eftir en áður-
Jeg gekk nú heim að tjaldinu,
stakk höfðinu undir skörina og
sá að allir sváfu. Loftið inni fanst
mjer óþolandi svo jeg smeygði
mjer sem fljótaat iit aftur- Jeg
gat ekki skilið hvaða erindi fje-
lagar mínir áttu hingað til að sofa,
þá einu nótt á ævinni, sem líkindi
voru til að þeir ætti kost á að
dvelja á þessum stað, sem mjer
fanst svo dásamlegur. Mjer fanst
það beinlínis bera vott um and-
varaleysi, því mjer fanst einhver
helgiblær hvíla hjer yfir öllu og
orð meistarans hljóma fyrir eyr-
um mjer. „Yakið og biðjið“. —
Og jeg er sannfærður um það, að
fáir staðir eru betur fallnir til
þess en Þórsmörk að ganga á tal
við himnaföðurinn, því alt bendir
þar á nálægð hans.
Jeg fór nú að litast um, og þá
var það Valahnúkur sem dró að
sjer athygli mína, og áður en
varði var jeg farinn að klifra upp
hann.
Við höfðum veitt því eftirtekt
um kvöldið þegar við komum, að
ofarlega í berginu, er að veginum
snýr, er klettadrangur, sem líkist
tröllkonu, sem stígur þar fram á
vinstra fótinn- Jeg hafði eftir tæp-
an hálftíma klórað mig upp
á Valahnúk, og fór nú að skygn-
ast eftir tröllkonunni. Jú, hún
stóð þar enn, en nú sá jeg bak-
svipinn ofanfrá, en það breytti
töluvert útlitinu, því nú virtist
þarna standa Útilegumaðurinn
hans Einars Jónssonar frá Hnit-
björgum. Valahnúkur er með
hæstu hnúkum þarna og útsýn
þaðan ákjósanleg. Jeg dvaldi þar
stundarkorn til að virða fyrir mjer
landið umhverfis, og sjá fyrstu
geisla morgunsólarinnar bjóða ör-