Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1933, Blaðsíða 19

og myrkri, eins og líka reiðstíg-
vjelin yðar eru, rennandi vot
eftir ferðalagið í dag“.
,,Nei, hvað segið þjer nú
kona?“ mælti læknirinn og hló.
„Haldið þjer að jeg sje hrædd-
ur við myrkur og stórhríð? Nei,
jeg hefi ekki kvenna skap. En
segið þjer Haraldi að hann
skuli ekki framar trufla mig
með þessari vitleysu. Einhver
vinnumannanna hefir verið að
leika á hann. Eða máske það
hafi verið hún Þórdís dóttir yð-
ar. — Hún er altaf að hrekkja
strákinn og leika á hann“.
„Nei, Þórdís hefir það ekki
verið“, mælti ráðskonan, „því
að hún hefir setið inni í bað-
stofu og verið að spinna síðan
þjer komuð heim. Hitt væri lík-
legra að sál drengsins hafi ver-
ið á flökti og honum hafi fund-
ist þessu hvíslað að sjer. Hann
er ekki til einkis sonur hennar
Guddu vitlausu!“
Svo skelti hún hurðinni í lás
á eftir sjer og gekk inn í bað-
stofu. Þar sat Þórdís við rokk-
inn og spann. Hjá henni sat
á rúminu ljóshærður piltur um
tvítugt. Fyrir framan sig hafði
hann lítið borð og á því stóð
dálítið jólatrje, sem hann hafði
verið að búa til nokkra daga.
Það var gert úr eini og fjall-
drapa, og skreytt með kræki-
berjalyngi, sem altaf er sígrænt
undir vetrarsnjónum á Islandi.
Á Islandi eru engin trje, en
slík jólatrje og þetta voru búin
til á mörgum sveitaheimilum
þar um þetta leyti. Og enda
þótt Gísli læknir væri ókvænt-
og ætti engin börn, vildi hann
halda þessum sið á heimili sínu.
Lækninum þótti vænt um
börn og ,ungt fólk. Og það var
regla á hverju jólakvöldi að
heim til hans kæmi alt unga
fólkið á bæjunum þar í grend,
og heldi þar til í þrjá og fjóra
daga. Var þá oft svo þröngt, að
læknirinn varð sjálfur að ganga
úr rúmi og sofa úti í hlöðu. Vik-
um saman höfðu þær Þórdís og
móðir hennar staðið í því að
búa alt undir þessa hátíðar-
daga, bakað og soðið svo að
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ekkert skyldi skorta, tætt og
spunnið til þeás að enginn þyrfti
að fara í jólaköttinn. Og ein-
mitt þegar sem hæst stendur
kemur Haraldur og segist vera
búinn að leggja á Loka, og að
læknirinn ætli að fara til Mikla-
bæjar.
Þegar ráðskonan kom inn í
baðstofuna, leit hún til piltsins
og sagði hálf stutt í spuna:
„Farðu þarna frá Haraldur!
Við Þórdís höfum alt of mikið
að gera til þess að þú sjert að
tefja fyrir okkur. Og hvernig
datt þjer í hug að ætla að leika
svona illa á læknirinn. Það er
enginn tími til þess núna rjett
fyrir jólin, að láta menn hlaupa
apríl“.
Pilturinn leit undrandi á
hana og Þórdís líka.
„Ætlar læknirinn þá ekki að
fara til Miklabæjar?" spurði
Haraldur lágt.
„Nei“, sagði ráðskonan og
var dálítið hvöss í málrómnum.
„Og það er gott að þú veist
það. Væri jeg ekki að hnoða
deig og mætti ekki ó-
hreinka hendurnar, þá skyldi
jeg gefa þjer sitt undir hvorn“.
„Nú skil jeg ekki“, sagði
Haraldur og glápti á hana „Það
eru ekki nema svo sem tíu mín-
útur síðan að læknirinn kom
sjálfur til mín út að hesthúsi
og sagði að jeg yrði að leggja
á hann Loka undir eins“.
Ráðskonan hvesti á hann aug
un og mælti:
„Ef jeg vissi það ekki upp á
hár að læknirinn geymir sjálfur
altaf lykilinn að meðalaskáp
sínum, mundi jeg ætla það Har-
aldur að þú hefðir stolist í
skápinn og náð þar í áfengi.
Þótt þú sjert ungur, þá eruð
þið nú svona karlmennirnir, að
ykkur langar altaf í áfengi. En
jeg veit að það getur ekki verið
að þú hafir náð í neitt og
skammastu nú út og sprettu af
honum Loka og farðu með hann
út í hesthús — alveg á lifandi
augnablikinu!“
Haraldur reis á fætur og
gekk út, en Þórdís hætti að
403
spinna og leit framan í móður
sína.
„Jeg skil þetta ekki heldur,
mamma“, sagði hún. „Haraldur
er ekki vanur því að skrökva.
Og hvernig stendur þá á því að
hann segir að læknirinn hafi
skipað sjer að leggja á Loka,
ef enginn flugufótur er fyrir
því ?“
„Það er best að þú spyrjir
hann sjálfan að því“, sagði
móðir hennar og tók til að
hnoða deigið.
Þórdís steig rokkinn nokkra
stund. Alt í einu heyrðust
hljómar frá stofu læknisins. —
Hann hafði sest að orgeli sínu
og byrjað á því að leika uppá-
halds jólasálmana sína fyrir
sjálfan sig.
Þórdís hætti að spinna og
Lumaðist út. Hún klappað; hægt
á dyrnar hjá lækninum.
„Komdu inn, komdu inn,
barn, og komdu helst með har-
monikuna þína“, kallaði lækn-
irinn glaðlega. „Og svo skul-
um við sjá hvort við getum
ekki bæði tvö leikið fagurlega
saman bestu jólasálmana“.
Þórdís gekk hægt inn í her-
bergið og leit yfir öxl læknis-
ins á nótnabókina. En á opn-
unni þeirri var ekki jólasálmur
heldur hinn fagri útfararsálm-
ur Hallgríms Pjeturssonar:
Þegar að kallið kemur
kaupir sig enginn frí,
þar læt jeg nótt, sem nemur,
neitt skal ei kvíða því.
Oft og mörgum sinnum hafði
Þórdís heyrt læknirinn leika og
syngja þetta erindi. En með
skjálfandi hönd benti hún nú á
bókina og sagði lágt:
„Læknir, hafið þjer tekið eft-
ir því hvar þjer opnuðuð bók-
ina“.
„Jú, það veit jeg, barnið
gott“, svaraði hann og söng er-
indið.
„Læknir“, sagði hún og var
nú fastmælt. „Það er undar-
legt þetta með hann Harald:
Hann er ekki vanur því að
skrökva. Það hefir eitthvað und
arlegt komið fyrir hann. Það er