Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1933, Blaðsíða 20

404
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
áreiðanlegt að einhver kallaði
til hans áðan. Getur það skeð
að Jakob litla á Miklabæ hafi
versnað aftur?“
' Læknirinn slepti orgelnótun-
um og sneri sjer hvatlega við
í stólnum.
,,Hvað segirðu, barn?“ mælti
hann. „Jeg skil þig ekki —
mamma þín sagði áðan ---------“
Hann þagnaði um stund, en
sagði svo æstur:
„Hlauptu! Náðu í Harald!
Segðu honum að jeg vilji tala
við hann undir eins“.
Tíu mínútum seinna brá Ásu
ráðskonu heldur en ekki í brún,
því að þá kom Gísli læknir til
að kveðja hana. Var hann þá
klæddur í ferðaföt sín og kom-
inn í reiðstígvjelin.
„Jeg er að fara til Miklabæj-
ar“, sagði hann. „Þjer skuluð
ekki eiga von á mjer fyr en á
morgun“.
„Eruð þjer frá yður?“ hróp-
aði ráðskonan. „Ætlið þjer út í
þetta voðaveður? Þjer komist
aldrei alla leið--------“
En þá var læknirinn kominn
út og á bak, og spretti úr hlaði
út r hríðina og náttmyrkrið og
ljet hana eina um það hvort
henni findist rjett að tala meira
út í hríðargusurnar, sem þeytt-
ust inn úr opnum bæjardyrun-
um. —
Enda þótt niðamyrkur væri
skeiðaði hinn fótvissi Loki hratt
niður hlíðarnar fyrir ofan
Hólminn. Vestast í Hólminum
var kvísl, sem þeir læknirinn
þurftu að fara yfir. Var ekki
auðvelt að rata vaðið þar í kol-
svarta myrkri, og svo var mik-
ill vöxtur í kvíslinni að hún tók
Loka rúmlega í kvið. Hinum
megin voru engjaflákar og þar
var fult að dýjum og pyttum,
sem vel hefði getað svelgt mann
og hest, svo að aldrei hefði orð-
ið vart við þá framar. En Gísli
treysti ratvísi Loka og hún
brást nú ekki fremur en endra-
nær. Blessuð skepnan skeiðaði
yfir engjarnar eins og um há-
bjartan dag væri, og nálgaðist
nú Hjeraðsvötn.
Þau runnu þá í tveimur ál-
um og var vestari állinn riðinn,
en hinn farinn á dragferju. —
Gísli læknir bjóst við því, að
vel gæti verið að hann gæti
ekki kallað ferjuna, vegna þess
að ferjumaður átti heima tals-
vert langt frá ánni og í þessu
ofviðri mátti búast við því að
hó og köll myndi ekki heyrast
heim að bænum. Samt sund-
lagði hann Loka ótrauður í vest-
ari álinn. En meðan þeir voru
að brjótast yfir hann í kol-
svarta, þreifandi myrkrinu, sá
Gísli ljós hinum megin við eyr-
ina milli álanna. Hann þekti
þegar, að þetta var ljósið á
dragferjunni og hún var að
koma vestur yfir.
Þá brá honum í brún.
„Hamingjan góða, einhver
ferðamaður er að fara vestur
yfir vötnin í kvöld“, hugsaði
hann með sjer. Og hann ein-
setti sjer um leið, áð reyna að
fá þenna mann til þess að snúa
við með sjer til Miklabæjar og
gista þar um nóttina, því að það
væri óðs manns æði að ætla sjer
vestur í þessu myrkri og vatna-
vexti.
En ennþá meira brá honum
þó, er hann kom að ferjunni og
hitti þar Pjetur ferjumann ein-
an. —
Pjetur heilsaði honum glað-
lega um leið og hann lagði að
bakkanum, og kallaði.
„Æ, ertu kominn þarna, lækn
ir? Jeg fekk skilaboðin frá þjer
fyrir svo sem klukkustund. En
það segi jeg þjer, að fyrir eng-
an mann á íslandi annan en þig
hefði jeg hætt mjer út í þetta
manndrápsveður á vötnin vita-
alófær“.
„Skilaboðin frá mjer?“
„Já, það barði einhver á
gluggann heima hjá mjer og
kallaði að jeg yrði að fara und-
ir eins vestur yfir til að sækja
læknirinn; hann biði þar. Jeg
hljóp út til þess að sjá hver
þetta væri, en jeg varð of seinn,
því að þegar jeg kom út var
hann horfinn. En það hlýtur að
vera eitthvert áríðandi erindi,
sem knýr ykkur Loka til þess
að fara austur yfir Vötnin í
nótt, í þessu líka litla veðri. Og
ekkert skil jeg í því hvernig
þið gátuð komist yfir vestur-
kvíslina, því að hún hlýtur að
vera óreið“.
Gísli læknir svaraði engu
öðru en því:
„Við skulum flýta okkur yfir
ána“.
Það fór um hann hrollur ein-
hvers fyrirboða, og hann fann
að sjer lá mikið á. Um leið og
lerjan kom að austurbakkanum
og Pjetur hafði lagt landgöngu-
brúna á land, rak Gísli Loka
upp úr ferjunni, steig á bak í
snatri og sló upp á. Loki tók
sprettinn norður eftir reiðgöt-
unum.
Eftir skamma stund voru þeir
komnir að Miklabæ. Gísli lækn-
ir þeysti þar heim traðirnar.
Um leið og hann reið í hlaðið
og stökk af baki, voru bæjar-
dyrnar opnaðar og pabbi Ja-
kobs stóð þar með litla týru í
he'ndi.
„Læknirinn kominn! Loksins!
Guði sje lof fyrir það ! Við feng-
um skilaboðin frá yður fyrir
rúmri klukkustund! Sárið á hon
um Jakob litla hefir opnast, og
honum er að blæða til ólífis. í
guðs bænum verið þjer fljótur
að koma inn, ef þjer getið
bjargað lífi hans!“
Það skifti ekki andartaki að
læknirinn var kominn inn í bað-
stofu. Móðir Jakobs sat undir
honum á stól. Drengurinn var
stiltur, en afar fölur. Á borði
rjett hjá stóð þvottafat fult af
blóði.
„Honum leið vel í dag“, sagði
mamma hans undir eins, „og
• jeg helt hiklaust að hann
væri á góðum batavegi. En
svo byrjaði honum að blæða
aftur fyrir svo sem þremur
klukkustundum. Mjer datt ekki
annað í hug, en að hann mundi
sálast í höndunum á mjer. Ó,
læknir, getið þjer ekki bjargað
lífi hans?“
Jakob litli dó ekki. Gísla
lækni tókst að stöðva blæðing-
una nógu snemma. En hefði